บทที่ 148 เคียงคู่กันไปตลอดชีวิต

“เจียงชื่อ? ดี ฉันจำชื่อนี้ได้ละ บอกแกไว้เลย เรื่องวันนี้ไม่ถือว่าจบ ต่อไปฉันจะมาหาแกอีกแน่!”

“ผมจะรอนะ”

ปู้รั่วเฉินแค่นเสียงเย็น สะบัดมือ พาลูกน้องกลับไป

โดนคนเอาเงินฟาดหน้าแล้ว มีหรือจะกล้าอยู่ต่อ?

เจียงชื่อจูงมือติงเมิ่งเหยนกลับมานั่งที่นั่ง ติงเมิ่งเหยนยังไม่ได้สติกลับมาเลย

ซุนจวิ้นเฟิงพยายามฝืนยิ้มถาม “เก่งนี่ น้องเจียง มีเงินนี่นา นายเอามาจากไหนสองพันล้านน่ะ พูดกับเฮียหน่อยสิ?”

เจียงชื่อยิ้มบางพลางว่า “ผมไม่สนิทกับคุณนี่”

ซุนจวิ้นเฟิงมุมปากกระตุกหลายที เกือบยกมือชกหน้ามันไปแล้ว

ติงเมิ่งเหยนพูด “เจียงชื่อ ใช้เงินมากขนาดนั้นซื้อสร้อยคอน่ะ ฉันรู้สึกไม่คุ้มอยู่ดีนะ”

เจียงชื่อหัวเราะพลางว่า “ผมบอกแล้วไง ที่ผมซื้อไม่ใช่สร้อย เป็นสักขีพยาน เมื่อกี้คุณไม่ได้ยินพิธีกรพูดเหรอ? เจ้าของเดิมสร้อยคอนี้อยู่จนอายุ90กว่าแล้ว ครองคู่กับภรรยาจนแก่เฒ่า เคียงคู่กันมาตลอดชีวิต”

“เมิ่งเหยน นี่เป็นสิ่งที่ผมหวังนะ”

“ถ้าสองพันล้านสามารถซื้อเวลาให้ครองคู่เคียงคู่กับคุณไปตลอดชีวิต ผมว่ามันไม่แพงเลยนะ มันคุ้มเอามากๆด้วย”

ติงเมิ่งเหยนเบ้ปาก

ถึงเธอจะรู้ว่าเจียงชื่อพูดจาหวานเอาใจเธอ แต่ผู้หญิงน่ะ ต้านทานอัญมณีกับคำพูดหวานๆไม่ไหวหรอก ต่อให้เป็นติงเมิ่งเหยนก็ต้านไม่อยู่เหมือนกัน

เธอยิ้มจนหน้าบานราวกับดอกไม้ ดูสวยงามและมีความสุข

ซุนจวิ้นเฟิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามมองทั้งคู่หวานใส่กัน เขาโกรธจนถึงคอหอย แทบจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“คือ พวกคุณทานกันก่อนเลย ผมออกไปโทรศัพท์สักหน่อย แจ้งเรื่องการประชุมกับบริษัทอีกฝ่าย”

“ได้ครับ” ติงเมิ่งเหยนไม่ได้มองซุนจวิ้นเฟิงสักนิด

ซุนจวิ้นเฟิงยืนขึ้นเดินออกจากภัตตาคารมาที่หน้าประตู

เขาหยิบมือถือมาโทร

“นี่ เสี่ยวเฮย เรื่องจัดการไปถึงไหนแล้ว?” ซุนจวิ้นเฟิงถาม

“วางใจเถอะครับพี่ซุน จัดการตามที่พี่สั่งหมดแล้วครับ ห้องในโรงแรมจัดวางกล้องไว้หมดแล้ว ต่อสายกับทีวีห้องกล้องวงจรปิดไว้แล้ว ถึงเวลานั้นคุณทำอะไรกับสาวสวยในห้อง จะโดนอัดคลิปแล้วเซฟไว้หมดเลยครับ สะดวกให้คุณย้อนกลับระลึกความหลังได้”

ซุนจวิ้นเฟิงได้ยินแล้วหัวเราะร่วน ถามอีก “จริงสิ ยาเตรียมไว้พร้อมหรือยัง?”

“วางใจเถอะครับ ยาผมก็เตรียมให้พี่ไว้พร้อมแล้ว เป็นรุ่นที่แรงที่สุด กินหยดเดียวก็รุ่นร้อนไปทั่วร่าง กระเหี้ยนกระหือรือมาก ถ้าดื่มลงไปทั้งขวด ต่อให้เห็นแม่หมูก็ทนไม่ไหวครับ ขอเพียงพี่เอายาให้สาวสวยกิน รับรองเธอจะขอร้องให้พี่ทำจนพี่อยากสลัดก็สลัดไม่หลุดแน่!”

ซุนจวิ้นเฟิงในสมองคิดภาพติงเมิ่งเหยนเมายาแล้ว หัวเราะร่วนอย่างฮึกเหิม

“ดี ดีมาก เสี่ยวเฮยทำได้ดีมาก ขอเพียงเรื่องนี้สำเร็จ พอกลับไปฉันจะให้รางวัลแกอย่างงามเลย!”

“ขอบคุณมากครับพี่ซุน”

“เอาล่ะ ไม่พูดมากละ แค่นี้นะ”

ซุนจวิ้นเฟิงวางสายไป ในใจยิ้มกริ่ม

ในเมื่อแผนการเอาใจไม่สำเร็จ งั้นก็คงต้องใช้การบังคับละ

เขาจ้องไปทางติงเมิ่งเหยนที่อยู่ในภัตตาคาร พูดพึมพำว่า “ให้พวกแกได้ใจไปอีกหน่อย รอถึงกลางคืน ดูสิว่าฉันจะจัดการเธอยังไง! ถึงเวลานั้นเธอต้องขอร้องให้ฉันเอาเธอแน่! ฮะฮะฮะฮะ—“