ไส้เดือนทำงานที่นี่มากว่ายี่สิบปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไร้ประโยชน์มากที่สุด！

เขาเคยถูกทุบตีจนลุกไม่ขึ้น

เคยแม้แต่โดนตำรวจจับมาแล้ว

แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะโดนสั่งให้เรียกคนมาแบบนี้ จนท้ายที่สุดแม้แต่คนเดียวก็ไม่สามารถเรียกมาได้อีก!

อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

เรื่องแบบนี้อย่าพูดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นจริง แม้แต่คิดก็ยังไม่เคยคิดมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

ไส้เดือนพูดท่าทีที่อาย ท่านวีรบุรุษ ท่านคือศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง อยู่ยงคงกระพันในโลกนี้ ผมนี่มันมีตาหามีแววไม่จริงๆ ดันไปชนเข้ากับท่าน ผมผิดไปแล้ว ผมสมควรตาย ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ”

ดวงตาที่แดงฉานของเจียงชื่อนั้นยังคงฉายแวว‘ฆ่า’อยู่ เลือดร้อนของเขากำลังปะทุ มันช่างเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะมาหยุดเขาในเวลานี้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสว่า “งั้น นายจะชดใช้ยังไงกันล่ะ？”

“ชดใช้？”

“ใช่ใช่ใช่ ชดใช้ครับ ผมต้องการชดใช้”

ไส้เดือนคิดอยู่เป็นครึ่งค่อนวันก็คิดไม่ได้ว่าจะชดใช้อย่างไร จึงถามด้วยใบหน้าที่ขมขื่นว่า “ท่านวีรบุรุษ ผมควรชดใช้ยังไงดีครับ？”

เจียงชื่อพูด “พวกนายทำบ้านของคนอื่นเขาเสียหาย ก็ต้องชดใช้”

“ครับครับครับ ได้ครับผมจะชดใช้ให้ ไม่ทราบว่าท่านต้องการจำนวนเงินเท่าไหร่ครับ？”

“ห้าสิบล้าน”

“อะไรนะ？”

เงินห้าสิบล้าน สามารถเอาไปซื้อบ้านได้อีกยี่สิบหลังเลยนะ！

แต่เพื่อที่จะรักษาชีวิตไว้ ไส้เดือนจึงไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ได้แต่พยักหน้าซ้ำๆ พร้อมกับเขียนเช็คให้กับเจียงชื่อมูลค่าห้าสิบล้านเป็นสิ่งตอบแทน

จากนั้น เจียงชื่อก็ชี้ไปที่โม่ซ่าวหง ไส้เดือนและคางคกที่อยู่ด้านข้าง มานั่งคุกเข่าลง

เขาหยิบกริชขึ้นมา พร้อมกับส่งให้กับไส้เดือน

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”

“ท่านพูดเลยครับ”

เจียงชื่อมองพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นก็พูดถึงคำขอร้องที่สิ้นหวังของสามคนนี้ “พวกเลวสามคนไม่รู้ว่าทำร้ายผู้หญิงมาเท่าไหร่แล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นโดนทำร้าย พวกนาย…ตอนซะ!”

บูม

ราวกับมีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้นในหัว

ความอยากตายภายในใจของทั้งสามคนผุดขึ้นมา สิ่งที่พวกเขาชื่นชอบเป็นอย่างมากนั้นก็คือผู้หญิง

ให้พวกเขาตอนตัวเองงั้นเหรอ?

นี่มันทรมานกว่าการฆ่าซะอีก!

ไส้เดือนรีย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว “ท่านวีรบุรุษ อย่าเลย ผมผิดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดอภัยให้ด้วย…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจียงชื่อก็ได้วางเท้าไว้ที่อกของเขา ตัวเขาลอยกระเด็นไปชนกำแพง ทลายลงมา

จากนั้น เจียงชื่อก็หยิบกริชขึ้นมา เห็นเพียงแค่กริชที่ลอยไปตัดเส้นเลือดของไส้เดือน

มีดได้ผ่าเป็นสองชิ้น

“อ๊าก！！！”

ที่แท้ ผู้ชายเองก็สามารถทำเสียงแหลมได้เหรอเนี่ย

เจียงชื่อมองอีกสองคนที่อยู่อีกด้าน “จะทำเองหรือว่าจะให้ฉันช่วย？”

เมื่อเห็นสภาพที่เลวร้ายของไส้เดือนแล้ว พวกเขาสองคนกล้าให้เจียงชื่อทำได้ยังไงกัน? พวกเขากัดฟัน ค่อยๆถือมีดมาด้วยน้ำตา และลงมือตัดความคิดทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงลง

ชายสามคนกอดกันอยู่ใต้ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดบนพื้น

เจียงชื่อหยิบเช็คจำนวนสองล้านออกจากกระเป๋าของโม่ซ่าวหง “สิ่งนี้ ไม่ได้ให้นายนะ”

เขาหันกลับมาและเดินไปที่ประตูห้องนอนพร้อมกับพูดกับคนข้างในว่า“ไม่เป็นไร ออกมาเถอะ”

หลิงเหยานั้นตกใจแทบตาย ขดตัวอยู่ปลายเตียงด้วยร่างที่สั่นเทา จนเมื่อได้ยินเสียงที่อบอุ่นของเจียงชื่อนั้น ก็ทำให้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เช็ดน้ำตาที่ไหลรินพร้อมกับกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเจียงชื่อ

“ฉันคิดว่า…”

“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว”

“ฮู้…”

เจียงชื่อได้แต่ยิ้มและส่ายหัว พร้อมกับตบไปที่หัวของหลิงเหยา “ในโลกนี้คนที่ต้องการชีวิตฉัน สงสัยจะยังไม่เกิดนะ”

เขาจับมือของหลิงเหยาและพาเธอออกไปจากที่เกิดเหตุนี้

ที่แห่งนี้นั้นมีแต่ความวุ่นวาย แน่นอนว่าอยู่ไม่ได้อีก ถึงแม้ว่าจะทำความสะอาดเรียบร้อย แต่ก็อาจจะทำให้นึกย้อนไปถึงความทรงจำที่เลวร้ายได้ บ้านหลังนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่อาศัยอีกต่อไป

เจียงชื่อเองก็ได้หาบ้านใหม่ที่เหมาะสมให้กับหลิงเหยาแล้ว—วิลล่าของเริ่นจื่อหลัน