งูเห่าพูด “ที่ควรพูดก็ได้พูดออกมาหมดแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน ผมจะรอโทรศัพท์จากท่านนะครับ บอกเวลากับสถานที่มาให้ด้วย”

เมื่อพูดจบ เขาก็กลับหลังหัน เดินจากไป

ติงเฟิงเฉิงตะลึงงัน ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรดี

ทักษะการขับรถของเขานั้นแย่มาก จะไปสู้กับนักแข่งมืออาชีพได้อย่างไรกัน？แต่ก็ไม่สามารถ’หนี‘ได้อีก สัญญาชีวิตและความตายก็ได้ลงนามไปแล้ว ถ้าแพ้ก็จะถูกถอดแผ่นจารึกอีก

จะทำยังไงดีล่ะ？

อย่างไรก็ตาม ตัวติงจ้งนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเชื่อมั่นในตัวเขาเป็นอย่างมาก

เขาตบไปที่ไหล่ของติงเฟิงเฉิง “เฟิงเฉิง สู้ๆนะ อย่าทำให้ปู่ผิดหวังล่ะ ถ้าแกเอาชนะพวกนั้รได้ในครั้งแรก แกก็จะชนะพวกเขาได้อีกในครั้งที่สอง！”

“กล้ามาหยามเกียรติตระกูลติงงั้นเหรอ เหอะเหอะ ทำให้เขารู้ว่าตระกูลติงนั้นเก่งกาจแค่ไหน！”

“เฟิงเฉิง สู้ๆนะ ปู่ก็อายุมากแล้ว ตำแหน่งหัวหน้าตระกูลก็ต้องส่งต่อให้แก ในบรรดาผู้คนมากมายนี้ จะมีก็แต่แหวนโม่เท่านั้นที่เก่งกว่าแก แต่นั่นก็เป็นแค่คนนอก ปู่ให้ความสำคัญกับแกมากกว่านะ”

“แกต้องไม่ทำตัวเหลวแหลกเหมือนเจียงชื่อ วันๆเอาแต่ทำให้ปู่โมโห เข้าใจใช่ไหม？”

ติงเฟิงเฉิงหัวเราะออกมา

เพียงแต่รอยยิ้มนั้นมันช่างดูน่าเกลียดกว่าการร้องไห้นัก

ม้าหมื่นตักวิ่งตึกตักในใจของเขา ใจจริงก็อยากจะบอกว่าตัวเขานั้นไม่มีทักษะบ้าๆนี่อยู่เลยแม้แต่น้อย แต่ติงจ้งนั้นมองเห็นความสำคัญของเขา ถ้าเขายอมรับว่าทำไม่ได้ล่ะก็ มันก็จะถือเป็นการตบหน้าติงจ้งไม่ใช่หรือ？

จะพูดไม่ได้

ติงเฟิงเฉิงกัดฟันอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับพูดว่า “ท่านปู่ วางใจเถอะ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน”

“ดี นี่สิถึงจะเป็นหลานชายของฉัน”

ติงจ้งนั้นหัวเราะก่อนจะเดินจากไป คนอื่นๆก็เช่นกัน กลับไปประชุมที่ก่อนหน้านี้ยังทำไม่เสร็จต่อ

ติงเมิ่งเหยนเองก็เตรียมจะออกไป แต่ติงเฟิงเฉิงก็ได้มากอดแขนของเธอเอาไว้และพาออกไป

“พี่รอง พี่ทำอะไรเนี่ย？”

ติงเฟิงเฉิงมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนแล้ว จึงพูดว่า “เมิ่งเหยน คราวนี้เธอต้องช่วยพี่รองแล้วนะ！”

เมิ่งเหยนหัวเราะ พร้อมกับจงใจถามออกไป “พี่พูดอะไร？ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”

“เฮ้ย เธอจะมาแกล้งทำอะไรกับพี่เล่า？ครั้งที่แล้ว คนที่เอารถของฉันไปแข่งกับทีมรถฟาสก็คือเธอ ไม่ใช่ฉัน！ทักษะการขับรถของพี่รองเป็นยังไงก็ใช่ว่าเธอไม่รู้ ฉันจะไปเทียบกับนายงูเห่านั่นได้ยังไง？”

ติงเมิ่งเหยนพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “ทำไม ตอนนี้มารู้จักผิดแล้วงั้นเหรอ？เมื่อวันก่อนฉันเห็นพี่รับดอกไม้กับเสียงปรบมือ ทำไมตอนนั้นไม่เห็นพี่มาเสียใจอะไรเลย？”

ติงเฟิงเฉิงพึมพำ “ตอนที่มีความสุข ใครมันจะไปคิดอะไรเยอะแยะกันเล่า？อั๊ยยะ เมิ่งเหยน แกไม่ต้องมาเล่นอุบายกับพี่รองเลยนะ ช่วยฉันเถอะ ถ้าฉันแพ้ล่ะก็ แผ่นจารึกของตระกูลเราก็จะถูกเอาไป！ เมิ่งเหยน เธออยากให้ตระกูลติงของเราต้องอับอายหรือไงกัน？”

เหตุการณ์นี้ทำให้ติงเมิ่งเหยนนั้นลำบากใจเล็กน้อย

พูดตรงๆเลยว่า เธอไม่สนใจหรอกว่าติงเฟิงเฉิงนั้นจะหลอกเธอหรือเปล่า แต่เธอก็ยังชอบที่ติงเฉิงเฟิงนั้นหลอกตัวเองอยู่ แต่ตัวเธอเองก็ไม่ต้องการที่จะให้แผ่นจารึกของตระกูลนั้นถูกยึดไป เธอไม่ต้องการที่จะเห็นตระกูลติงถูกเหยียบย่ำ

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจออกมา “ปัญหาก็คือ ฉันเองก็ช่วยพี่ไม่ได้เหมือนกัน”

“ห๊ะ？”

“พี่รอง ฉันจะไม่ปิดบังพี่หรอกนะ ว่าคนที่ขับรถวันนั้นไม่ใช่ฉัน”

“โอ้？งั้นใครกันล่ะ？”

“เจียงชื่อ”

“เจียง….ชื่อ？”

ติงเฟิงเฉิงปวดหัว เขาเกลียดที่จะได้ยินชื่อนี้มากที่สุด แต่ก่อนโดนเจียงชื่อทำให้อับอายมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเจียงชื่อนั้นก็กลับรู้สึกกลัวขึ้นมาโดยไม่รู้สึกตัว

น่าเสียดายที่ครั้งนี้ ที่จะต้องมาร้องขอเจียงชื่อ

เขาถึงถามว่า “เมิ่งเหยน เธอแน่ใจเหรอว่าเจียงชื่อมีทักษะการขับรถจริงๆ？”

“แน่นอน ตอนนั้นฉันก็นั่งอยู่บนรถด้วย เจียงชื่อขับรถเอาชนะเฟลมไทเกอร์ได้อย่างสบายๆเลยล่ะ พี่รอง สองสามวันนี้ที่พี่เสวยสุขอยู่ทั้งหมดเป็นของเจียงชื่อทั้งนั้น”