บทที่ 23สัญญาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน

“ไร้มารยาท!!!”

ติงจ้งตบเก้าอี้แล้วพูดเสียงดัง ไม่เคยมีคนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขามาก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นถังแหวนโม่ที่มียศสูงก็ยังต้องเกรงใจเขา เจียงชื่อไอ่ลูกเขยแบบเขากล้าสงสัยในตัวเขา มันบ้าไปแล้วจริงๆ!

“เจียงชื่อ นายนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่?”

“ตระกูลติงเรา ยังไม่มีที่ๆให้นายพูดได้!”

เจียงชื่อไม่ได้โกรธ แต่กลับพูดกับติงเมิ่งเหยนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ: “เธอเข้าไปได้แล้ว”

ติงจ้งยิ้มเย้น: “ได้ ไปสิ ให้ฉันดูสิว่าเรื่องที่ผู้ชายทำไม่ได้ผู้หญิงจะทำได้ได้ยังไง? แต่ว่าจำไว้ให้ดีนะ งานครั้งนี้เป็นการกระทำของเธอเอง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเรา!”

ติงเมิ่งเหยนอึดอัดมาก ถูกหนีบไว้ตรงกลางรู้สึกไม่ดี

เธอถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนั้น

ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างได้ใจ: “คุณปู่ ผมกล้าท้าเงย ว่าไม่ถึง10วิก็ถูกไล่ออกมาแล้ว”

ติงจ้งพูดอย่างเยือกเย็น: “งั้นก็เป็นเพราะเธอหาเรื่องเอง อยู่กับขยะ มันจะดีได้ยังไง?”

ทางด้านนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไปในห้อง

ท่านรองกรมโยธาธิการ—กัวช่างเห็นติงเมิ่งเหยน ในสายตาฉายแววความตื่นเต้น คนที่รอมาถึงแล้ว

ไม่รอให้ติงเมิ่งเหยนพูด กัวช่างก็พูดขึ้น: “ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกสาวของตระกูลติงที่อยู่เขตเก่าซูหัง—ติงเมิ่งเหยนใช่ไหม?”

ติงเมิ่งเหยนยอบแบบระวัง: “ใช่ค่ะ ฉันเอง”

กัวช่วงยิ้มออกมา: “คุณหนูติง นี่ถือสัญญาที่เกี่ยวข้องกับการประมูลในครั้งนี้ คุณดูก่อน ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อตรงหน้าสุดท้ายก็ได้แล้ว”

ติงเมิ่งเหยนทำหน้างง

ราบรื่นขนาดนี้?

เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย โปรแกรมที่เพิ่งคิดขึ้นมายังไม่ได้พูดเลย ฝ่ายตรงข้ามก็เอาสัญญาออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว แค่ให้เธอพยักหน้าแล้วเซ็นก็ได้แล้ว

ทั้งหมดเหมือนกับกำลังฝันอยู่

ติงเมิงเกยนเปิดสัญญาดู ไม่มีปัญหาอะไร ก็จับปากกาเซ็นชื่อ

ทั้งหมด2ฉบับ

“สัญญาเก็บไว้ที่ผม1ฉบับ อีก1ฉบับก็ให้คุณ” กัวช่างยื่นสัญญาให้ติงเมิ่งเหยน1ฉบับ

ติงเมิ่งเหยนถาม: “ท่านรองคะ คุณไม่ถามถึงโปรแกรมของฉันเลยหรอ และลักษณะของบริษัทฉัน?”

“ไม่ต้อง มีคนให้ผมดูแล้ว ดีมาก การสร้างครั้งนี้ให้คุณจัดการ ผมวางใจมาก”

มีคนยื่นแล้ว?

ใคร?

ในสมองของติงเมิงเฉิงมีชื่อของคนๆหนึ่งออกมาก็คือ:เจียงชื่อ

“งั้น ขอบคุณนะคะ”

เธอหยิบสัญญาแล้วเดินออกมา ท่าทางของเธอยังงุนงงอยู่ ทั้งหมดนี้มาอย่างง่ายดายเกินไป ดูเหมือนไม่ใช่ความจริง

ติงเฟิงเฉิงมองนาฬิกา “เห้อ คิดผิดไป ใช้เวลาตั้ง30วินาที แต่ว่า ยังไงก็ถูกไล่ออกมาเหมือนกัน?ฮ่าๆๆ”

ติงจ้งเห็นท่าทางของติงเมิ่งเหยน ก็นึกว่าเธอรับไม่ได้ที่ถูกไล่ออกมาถึงแสดงสีหน้าแบบนั้น

“หึ ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง แค่เจอนิดหน่อยก็รับไม่ได้แล้ว”

เขามองไปที่เจียงชื่อ “นี่ก็คือผลที่นายจะให้ฉันดูหรอ? ไม่ทราบว่า ติงเมิ่งเหยนทำได้เป็นไงบ้าง?”

เจียงชื่อยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร

ในตอนนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินมา

ติงเฟิงเฉิงพูดเย้ย: “นี่น้องสาว ทำไมทำหน้าโง่ๆแบบนี้? ถูกท่านรองดุมารึเปล่า? ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นบทเรียน ต่อไปก็อย่าทำเรื่องโง่ๆอีกก็พอแล้ว”

ติงจ้งเองก็พูด: “ฉันบอกแล้วไง ว่าบริษัทนั้นของเธอ จะไปประมูลราคาได้ยังไง? ล้มเหลวก็เป็นเรื่องธรรมดา กลับไปกับปู่เถอะ ต่อไปก็ฟังคำพูดของคนไร้ประโยชน์น้อยๆหน่อย เขายิ่งทำให้เธอขายหน้า”

ทั้ง2ลุกขึ้นเตรียมออกไป

ติงเมิ่งเหยนพูดขึ้น: “ปู่คะ พี่รอง ฉันเซ็นสัญญามาได้แล้ว”

“อืม ฉันรู้แล้ว”

“อืม?”

“อะไรนะ?”

แรกๆติงจ้งยังไม่ตอบสนองอะไร เดินออกมา2ก้าวแล้วหันไปมองติงเมิ่งเหยน ถามเพื่อแน่ใจอีกครั้ง: “เธอพูดใหม่สิ สัญญาอะไร?”

ติงเมิ่งเหยนยื่นสัญญาในมือออกไป “สัญญาการสร้างการประมูลราคา ฉันเซ็นเสร็จแล้ว”

ตึก!

ในสมองของติงจ้งเหมือนเสียงระเบิดตู้ม เขาคิดไม่ถึงว่าติงเมิ่งเหยนจะทำได้

“นี่เป็นไปไม่ได้!”

ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างตกใจ: “น้องเล็ก เธออย่ามาโกหกเลย”

“สัญญาก็อยู่ตรงนี้ พวกพี่ดูเองเธอ”

ติงเฟิงเฉิงรีบแย่งสัญญามา เปิดดูไปทีละหน้า ถูกแล้ว นี่คือสัญญาของโครงการ และเป็นตราปั้มของกรมโยธาธิการ ไม่ผิดแน่นอน

ติงเฟิงเฉิงพูดเตือน: “คุณปู่ดูให้ละเอียดนะ สัญญาฉบับนี้เป็นของปลอมรึเปล่า?”

เจียงชื่อที่กำลังดีใจ: “เมิ่งเหยนไปด้วยมือเปล่า ไม่ถึง30วิก็ออกมาแล้ว ไม่ทราบว่าในเวลาสั้นๆนี้จะปลอมสัญญาออกมายังไง?”

ติงจ้งดูสัญญาอย่างละเอียด “ไม่ใช่ของปลอม นี่คือสัญญาของจริง”

เขาเงยหน้าขึ้นมองติงเมิ่งเหยน: “เธอบอกปู่มานะ ว่าเธอทำได้ยัง? ทำไมกัวช่างได้ยินว่าเป็นตระกูลติงก็ไล่เฟิงเฉิงออกมา แต่กลับเซ็นสัญญากับเธอ?”

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า “หนูเองก็ไม่รู้”

เธอพูดความจริง แต่ติงจ้งไม่ได้คิดแบบนี้ เขาคิดว่าติงเมิ่งเหยนตั้งใจปิดไว้ ไม่อยากจะพูดออกมา

แต่ว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือเซ็นสัญญาได้แล้ว

ติงจ้งหัวเราะเสียงดัง: “ดีๆดีมาก! มีสัญญาตัวนี้ ตระกูลติงเราจะได้ดีขึ้น และอาจจะก้าวเข้าสู่ตระกูลผู้ดีเลยทีเดียว”

แต่ว่า…..

เจียงชื่อรีบดึงสติเขาไว้: “ท่านปู่ ท่านคิดผิดไปรึเปล่า?สัญญาฉบับนี้ได้มาในชื่อบริษัทเล็กๆของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลติง และดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทหลักเลย”

ทันใดนั้น ติงจ้งก็ถูกความเป็นจริงเตือนสติ

เป็นแบบนี้จริงๆ

เพราะว่าติงจ้งไม่เชื่อว่าติงเมิงเฉิงไม่มีทางได้สัญญาฉบับนี้มา ยิ่งกลัวว่าเธอจะทำให้ขายหน้า เลยพูดว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลติง

ทุกอย่างมีติงเมิ่งเหยนและบริษัทของเธอรับผิดชอบเอง

พอถึงตอนนี้ผลออกมาแล้ว ติงเมิงเฉิงเซ็นสัญญาได้จริงๆ และทุกอย่างนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับติงจ้งเลย

ช่างน่าอายจริงๆเลย

ติงจ้งรู้สึกว่าในใจกำลังมีเลือดไหลออกมา สัญญาใหญ่ขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นคนของตระกูลติงที่ได้มันมา แต่ตัวเองกลับไม่สามารถหาผลประโยชน์จากในนี้ได้เลย เหมือนความรู้สึกที่ว่าทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารของดีแต่กลับกินไม่ได้

ช่างไม่น่าพอใจจริงๆเลย!

ติงจ้งโมโหจนหน้าแดง เกือบจะไอเป็นเลือดออกมา

เจียงชื่อเอาสัญญากลับมา พูดอย่างนิ่งๆ: “คุณปู่ติง ท่านเองก็เห็นแล้ว? เรื่องที่ติงเฟิงเฉิงทำไม่ได้ เมิงเฉิงทำได้ เรื่องที่ผู้ชายทำไม่ได้ ผู้หญิงทำได้ ผลสรุปแบบนี้ ท่านพอใจไหม?”

ติงจ้งพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

หดหู่ โมโห เศร้า รำคาญ ความรู้สึกทุกอย่างเต็มไปหมดในหัวใจ ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลย