เจียงชื่อเปิดกล่องที่อยู่ในมือออกมา ข้างในเผยให้เห็นเข็มเงิน จากสั้นไปยาว หนาบางไม่เหมือนกัน

เหลียงเตี๋ยเข้าใจในทันที "เจียงชื่อ หรือว่านายจะฝังเข็มให้คุณปู่ติง?”

“ใช่"

“เหอๆ นายน้อยๆหน่อย เข็มไม่กี่เข็มจะได้ประโยชน์เหรอ? นี่เป็นเพียงกลอุบายที่จะหลอกเด็กชัดๆ”

เจียงชื่อพูดนิ่งๆ "อารยธรรมจีนห้าพันปี ดูให้ดี ของบางอย่างไม่ใช่ผู้หญิงแก่ๆที่วันๆบูชาแต่ชาวต่างชาติจะสามารถเข้าใจได้"

เหลียงเตี๋ยทั้งโมโหทั้งโกรธ "ได้ ฉันอยากจะเห็นว่าเข็มสองสามอันจะมีประโยชน์อะไร?!"

เจียงชื่อก็ไม่ได้พูดไร้สาระ ให้ติงจ้งนั่งลง แล้วฝังเข็มให้เขา

หนึ่งเข็ม สองเข็ม สามเข็ม

เข็มเงินแต่ละเข็มทิ่มลงไป เห็นผลทันที ร่างกายส่วนล่างของติงจ้งก็ไม่ทรุดแล้ว ท้องก็ไม่มีเสียงร้องแล้ว

ทุกคนอ้าปากตาค้าง พูดได้ว่าเจียงชื่อก็มีฝีมืออยู่บ้าง

“ฉัน หายหรือยัง?” ติงจ้งถาม

“แค่เอาลมออกไปชั่วคราว ทำให้พวกมันไหลเวียนคล่อง ตอนนี้ผมจำเป็นต้องปรับสภาพลำไส้กระเพาะของคุณ รับประกันว่าต่อไปจะไม่สร้างชี่เยอะขึ้นมาขนาดนี้”

พูดจบ เจียงชื่อก็ฝังเข็มต่อ

เริ่มแรกติงจ้งก็รู้สึกกลัวมาก กลัวเจ็บ กลัวฝังผิดพลาด

แต่ไม่รู้ทำไม หลังจากที่เข็มของเจียงชื่อฝังลงไป ไม่เพียงไม่เจ็บ แต่กลับรู้สึกสบายมาก ทั้งร่างรู้สึกง่วงนอนและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

หลังจาก 10 นาที

"คุณปู่ ได้แล้วครับ"

“เอ่อ หา?”

ติงจ้งเปิดตา พบว่าเข็มเงินทั้งหมดบนร่างกายของเขาถูกเอาออกหมดแล้ว ร่างกายของเขาสดชื่นมาก ท้องของเขาไม่เจ็บแล้ว และเขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่อยู่ในตัว

"สบายจัง สบายมาก"

“เจียงชื่อ คุณมีความสามารถจริงๆ”

แม้แต่ติงจ้งที่เกลียดชังเจียงชื่อมาตลอด ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

แล้วมองไปที่ติงหยุ่นเจิ้งและเหลียงเตี๋ย ทั้งสองคนรู้สึกไม่สบายใจราวกับกินแมลงวันเข้าไป นั่งอยู่ในสถานการณ์นั้นพูดไม่ออกสักคำ ความหึกเหิมเมื่อครู่ที่มีอยู่หายไปหมดสิ้น

ติงฉี่ซานมีพละกำลังขึ้นมาทันที และพูดอย่างร่าเริงว่า “คุณปู่ติง เห็นไหม อะไรคือ คนเก่งจริงไม่โอ้อวด? นี่ก็คือคนเก่งจริงไม่โอ้อวด!”

“ลูกเขยของผมมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาไม่ทำตัวเป็นจุดเด่น ไม่โอ้อวด”

“ไม่เหมือนหมอที่ไม่มีฝีมือในการรักษาบางคน คนเก่งจริงไม่โอ้อวดคนโอ้อวดไม่เก่งจริง ความรู้นิดเดียวโอ้อวดซะใหญ่โต”

“ต้องขอบคุณลูกเขยของผม ไม่งั้น คุณพ่อ วันนี้คุณคงไม่ต้องขึ้นรถ ทรุดจนกลับบ้าน”

อะแฮ่ม…

ซูฉินรีบดึงติงฉี่ซาน ให้เขาอย่าอวดดี พอประมาณก็พอแล้ว

ติงจ้งเบะปาก แม้ว่าเขาจะดูถูกทั้งครอบครัวของติงฉี่ซาน แต่เรื่องในวันนี้ไม่ต้องพูดแล้ว ต้องตำหนิเหลียงเตี๋ย

ไม่มีความสามารถอย่าสุ่มสี่สุ่มห้าไปรักษาคน

เป็นแพทย์อายุกรรมมืออาชีพต่างชาติด้วย

เหอๆ น่าขายหน้า

เจียงชื่อกลับไปที่นั่งของเขาดึงกระดาษเช็ดหน้า ออกจากรูจมูกของเขา

ติงจ้งถอนหายใจ และไม่ค่อยเต็มใจพูดอย่างจนปัญญา “เจียงชื่อรักษาอาการป่วยของฉันหาย ตามข้อตกลงตอนแรก 5% ของหุ้นที่สัญญาไว้กับเฟิงเฉิง ตอนนี้มอบให้ติงเมิ่งเหยน”

ครอบครัวของติงฉี่ซานร่าเริงมีความสุข

หลังจากถูกกดขี่ทั้งคืน ในที่สุดก็พลิกตัว!

บวกกับ 5% นี้ ติงเมิ่งเหยนก็มีส่วนแบ่ง 10% และเป็นไปได้ว่าวันข้างหน้าอาจเป็นเจ้าบ้านได้

มองไปที่ติงเฟิงเฉิงอีกครั้ง ดีใจตั้งนาน สุดท้ายแม้แต่ตดยังกำไม่ได้เลย

แบบนี้เรียกว่าชนะก่อนไม่ถือว่าชนะ!

ใครสามารถหัวเราะเป็นคนสุดท้าย คนนั้นถึงจะเป็นผู้ชนะ