“ขอให้ประธานกรรมการผ่อนผันให้เวลาอีกอาทิตย์หนึ่งก็พอ”

ซุนหย่งเจินวางถ้วยชาลง “ก่อนหน้านั้นผมเคยให้เวลาคุณตั้งสองเดือนคุณก็ทำไม่สำเร็จ ตอนนี้ใช้เวลาแค่อาทิตย์เดียวก็สามารถจัดการเจียงชื่อได้ ทำไมผมถึงไม่เชื่อนะ?”

โป๋สิ้นหงพูดว่า "คืออย่างนี้ หลังจากหนึ่งอาทิตย์ก็คือวันปีใหม่ ตามธรรมเนียมของแต่ละปี ก่อนวันขึ้นปีใหม่ เราจะมีคอนเสิร์ตส่งท้ายปีที่ยิ่งใหญ่มาก! ปีนี้ผมได้ยินมาว่า นอกจากพวกเราแล้ว อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ก็จะแสดงการร้องเพลง ถึงเวลานั้นสองตระกูลเวลาPKเดียวกัน ผมก็จัดการวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบ จะทำให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์พังยับเยิน ทำให้พวกเขาเงยหัวไม่ขึ้นอีกต่อไป!”

เมื่อซุนหย่งเจินได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็ตาโตขึ้นมา

ถ้าจะทำให้โป๋สิ้นหงลงจากตำแหน่ง ในเวลาอันสั้นก็ไม่สามารถหาใครที่เหมาะสมได้ อีกอย่างก็แค่อาทิตย์เดียว ไม่ถือว่านาน

งั้นก็ให้โอกาสครั้งนี้แก่เขาแล้วกัน

ลองดูสิ ถ้าประสบความสำเร็จก็ยิ่งดี ถ้าไม่สำเร็จถึงเวลานั้นค่อยเอาลงก็ไม่สาย

เขาพยักหน้า “ได้ โป๋สิ้นหง ผมจะให้โอกาสคุณครั้งนี้ชั่วคราว แต่คุณฟังให้ดีนะ นี่ก็เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย ถ้าหากยังจัดการอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไม่ได้ คุณก็เก็บข้าวของไสหัวไปเลย "

“ครับๆๆ ผมจะทำให้ดีที่สุด และจะไม่ทำให้ท่านประธานกรรมการผิดหวังเด็ดขาด”

"อืม ออกไปเถอะ"

“รับทราบ!"

โป๋สิ้นหงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วหันหลังจากไป

ภายในห้องซุนหย่งเจินมองไปที่ซีเหมิน ถามว่า "ซีเหมิน คุณคิดว่าครั้งนี้โป๋สิ้นหงมีโอกาสที่จะชนะไหม?"

ซีเหมินคิดอยู่นาน และค่อยๆเปิดปากพูด “ถ้าดูจากพละกำลังในเวลานี้บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องยังอยู่ในเกณฑ์ที่โดดเด่น สามารถเชิญดาราระดับสูงไปคอนเสิร์ตส่งท้ายปีเก่าได้มากกว่าอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ปัญหาคือ อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์มีหลัวเซิ่งอยู่ จุดนี้จัดการยาก"

“อีกอย่าง เจียงชื่อยังฉลาดเจ้าเล่ห์ ยากที่จะระวัง”

“แต่พูดย้อนมาอีกที ครั้งนี้โป๋สิ้นหงวางแผนอย่างรอบคอบ และจ้องไปที่จุดตายของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ดังนั้นผมรู้สึกว่าระหว่างเจ็ดกับสามเปอร์เซ็นต์ ผ้าข้องมีเจ็ดเปอร์เซ็นต์ที่จะชนะ”

ซุนหย่งเจินดีใจมาก

“หวังว่าครั้งนี้โป๋สิ้นหงจะไม่ทำให้ผมผิดหวังอีก ถอนรากถอนโคนเจียงชื่อเร็วๆ ทำอี้โม่ให้ล้มละลาย กำจัดความทุกข์ในใจผม!”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

เจียงชื่อมาถึงอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เวลาว่างๆไม่มีอะไรทำก็นั่งศึกษา《เข็มชี่แปดทิศ》 ยิ่งเรียนรู้มาก ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองควบคุมได้ยังน้อยมาก

ดังสุภาษิตว่า การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด

ขณะที่กำลังดูหนังสือ ไม่นาน เงาร่างสองคนเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา คือหลัวเซิ่งกับเฉิงดันถิง

เจียงชื่อเก็บหนังสือขึ้น เงยหน้าขึ้นมอง เห็นแต่ผมที่กระเซอะกระเซิงของหลัวเซิ่ง ราวกับว่าเขาเพิ่งลุกขึ้นจากที่นอนโดยไม่ได้แปรงฟันล้างหน้าก็มาเลย

นายท่านคนนี้ไม่สนใจเรื่องภาพลักษณ์มากนัก เขาหลงใหลในเสียงดนตรีเท่านั้น

ทันทีที่เข้ามา หลัวเซิ่งก็พูดอย่างร่าเริง “ประธานเจียง ผมเอาของดีมาให้คุณแล้ว!”

เจียงชื่อรีบลุกขึ้น "อาจารย์หลัว ท่านเอาอะไรมาให้ผมหรอครับ?”

หลัวเซิ่งมองไปที่เฉิงดันถิง

เห็นแค่เฉิงดันถิงหยิบกระดาษ A4 กองหนาขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะของเจียงชื่อ

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า "อาจารย์หลัวได้รับแรงบันดาลใจอย่างมาก อดหลับอดนอนเขียนบทเพลงใหม่ได้เพลงหนึ่ง ไม่แค่นี้ ตั้งแต่เช้าก็วิ่งเอามาให้ฉันดู"

หลัวเซิ่งตบไปที่หน้าอกแล้วพูดว่า "ผมกล้ารับประกันว่าเพลงนี้ ใครร้องก็ฮอต!"

ด้วยคำพูดนี้ของหลัวเซิ่ง ต้องเป็นศิลปะเพลงที่ดีมีระดับแน่