ใบหน้าของซูสวนไม่พอใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ขึ้นมาก็มาว่าคนอื่น เหมือนคนโรคจิต

เธออยากจะโต้เถียงสักหน่อย แต่ถูกเจียงชื่อห้ามไว้

คนแบบนี้ เถียงกับเขาไม่มีผลดีอะไรหรอก อีกอย่างตัวเองเป็นแขก เขาเป็นเจ้าภาพ อารมณ์เสียไปก็ไม่ดี; สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทะเลาะกับฉีหยาง จะเป็นการหักหน้าท่านทวด

ไม่คุ้มค่า

ฉีเจิ้นกลับทนดูไม่ได้ พูดด้วยวาจาไม่พอใจ “น้องหยาง นายอย่าก่อเรื่องเลย หมอเทวดาเจียงคือผู้ช่วยชีวิตแม่ ห้ามล่วงเกิน!”

“ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตงั้นเหรอ? เหอะๆ”

ฉีหยางมองไปที่ฉีเจิ้น “ไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ดี เมื่อพูดถึงแล้วมันเต็มไปด้วยความโกรธ”

“พี่ใหญ่ คุณจัดการเรื่องยังไง?”

“ยาของแม่ก็มาจากมือของคุณ ทำไมคุณไม่ระมัดระวังเลย ปล่อยให้แม่กินยาที่ไม่ผ่านเกณฑ์?”

“ต้องขอบคุณที่แม่เป็นคนดีเบื้องบนเมตตาให้ความช่วยเหลือ ถ้าเกิดความผิดพลาดขึ้น คุณจะเป็นคนบาปคนแรกของตระกูลฉีของเรา!”

ฉีเจิ้นพูดอะไรไม่ออก

ที่จริง ยาของท่านทวดทั้งหมด ฉีเจิ้นเป็นคนจัดการเองกับมือ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับยา เขาจึงแบกรับภาระหนักไปโดยปริยาย

ฉีเจิ้งและฉีหยางเพื่อทรัพย์สินของตระกูล ไม่ลงรอยกันมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น ฉีหยางทำให้ฉีเจิ้นอับอายโดยไม่คำนึงถึงทุกสิ่ง

ตระกูลใหญ่ ก็มีทั้งทุกข์และบาปของตระกูลใหญ่

ตระกูลใหญ่โตขนาดนี้ มีเงินมากมายขนาดนี้ ท่านทวดก็แก่แล้ว จะเสียชีวิตตอนไหนก็ได้

เมื่อถึงเวลา สมบัติของตระกูลจะแบ่งอย่างไร?

ตอนนี้ท่านทวดเป็นผู้นำของตระกูล ฉีเจิ้นได้รับการดูแลเป็นพิเศษ หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อถึงเวลาฉีเจิ้นจะได้ส่วนแบ่งเยอะ

เมื่อคิดถึงตอนนี้ ฉีหยางรู้สึกหงุดหงิดในใจ แทบรอไม่ไหวอยากจะให้พี่ชายคนโตรีบตายไวๆ แบบนั้นจะไม่มีใครแย่งชิงมรดกไปจากเขา

ลูกชายสองคนที่ไม่ลงรอยกัน เป็นเรื่องทุกข์ใจที่สุดของท่านทวด

เธอถอนหายใจ “พอแล้ว พวกแกไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี้พอแค่นี้ ห้ามใครพูดขึ้นอีก”

“ไม่ได้!!!”

ฉีหยางพูดอย่างชั่วร้าย “แม่ประสบเคราะห์ร้ายมามากแค่ไหน? บอกว่าจะไม่พูดถึงก็จะไม่พูดถึงเลยเหรอ?”

ฉีเจิ้งถาม “งั้นนายจะให้ฉันทำอะไร? ฆ่าตัวตายเพื่อขอโทษงั้นเหรอ?”

ฉีหยางหัวเราะเหอะๆ “อย่าพูดไม่น่าฟังอย่างนั้นสิ พี่เป็นพี่ผมนะ พี่น้องจะฆ่ากันได้ยังไง? ผมก็ไม่ได้ต้องการให้พี่ทำอะไร เพียงแค่ต้องการให้พี่……”

เขาเดินไปที่ข้างโต๊ะ หยิบชามใบใหญ่สามใบออกมาแล้วเรียงกันทีละชาม แล้วเปิดขวดเหล้าขาวหนึ่งขวด รินตามลำดับ

วางขวดเหล้าลง ชี้ไปที่ถ้วยเหล้าสามใบ

“พี่ใหญ่ ถ้าพี่รู้สึกผิดจริงๆ ก็ดื่มสามถ้วยใหญ่นี้ชดเชยให้แม่ได้ไหม”

สีหน้าของฉีหยางซีดขาว

นี่มันต่างอะไรจากที่เขาฆ่าตัวตาย?

ใบหน้าของท่านทวดหมองคล้ำและตะโกนด้วยความโมโหว่า “พอแล้ว! น้องหยางแกวุ่นวายอะไรกัน? ไม่รู้เหรอว่าตับของพี่ชายแกมันไม่ดี ดื่มเหล้าไม่ได้? ดื่มไปสักหยดก็จะทำให้เจ็บปวดเกินทน แกยังจะให้เขาดื่ม 3 ชามใหญ่ นี่แกกำลังจะพยายามบีบฆ่าพี่ชายคนโตของแกหรือไง?”

ฉีหยางยิ้ม “แม่ แม่ลำเอียง”

“นี่คือเหล้า ไม่ใช่ยาพิษสักหน่อย ผมไม่เคยได้ยินว่าเหล้าจะทำให้ใครตายเลย”

“พี่ใหญ่ตับไม่ดี แต่ไม่ได้หมายความว่าดื่มไม่ได้ เขาก็ยังพอดื่มได้บ้างแหละ”

“ถ้าเขาทนเจ็บปวดดื่มเหล้าสามถ้วยได้ นั่นก็แปลว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ ยอมใช้ความเจ็บปวดเพื่อชดใช้ความผิด”

“ในทางตรงกันข้าม เขาก็แค่พูดไปเรื่อย! ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดจริงๆ”

สายตาทุกคนเหลือบไปมองฉีเจิ้น รอการตอบกลับของเขา