เจี่ยจ้านออกคำสั่ง และลูกน้องของเขาก็ลงจากรถแล้วเข้ามายืนล้อมติงเมิ่งเหยนไว้เหมือนฝูงหมาป่าที่หิวโหย

ติงเมิ่งเหยนกลัวจนตัวสั่นและเข้ามาหลบอยู่หลังของเจียงชื่อ

ในขณะที่กลุ่มของหมอกแดงกำลังได้ใจนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงระฆังที่ดังสนั่นดังขึ้นจากในตัวเมือง

แก๊ง~~

แก๊ง~~

แก๊ง~~

เสียงที่ดังสนั่น คมชัด แสบแก้วหู ทำให้คนฟังแล้วรู้สึกตกใจมาก

กลุ่มของหมอกแดงหยุดลงและมองไปที่ยังทิศทางของเสียงระฆังนั้น

บอกลาสิ่งเก่า ต้อนรับสิ่งใหม่

ปีเก่าผ่านไป ปีใหม่มาถึงแล้ว

ทุกคนในโลกใบนี้อายุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปีแล้ว

เสียงดังสนั่นนี้ดังติดต่อกันถึงสิบสองครั้ง และทุกเสียงที่ดังขึ้นก็ได้กระทบกับใจคน

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงระฆังปีใหม่ก็ได้หยุดลง

เจียงชื่อแหงนมองบนฟ้าอีกครั้ง จากนั้นถอนหายใจและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “วันนี้ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ผมไม่อยากลงมือทำร้ายใคร พวกคุณถือโอกาสนี้รีบกลับไปกันก่อนดีกว่า”

เป็นคำพูดที่ดูเรียบง่ายมาก

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากรับฟังอยู่แล้ว

เจี่ยจ้านกุมท้องของเขาและหัวเราะออกมาดังๆ อีกครั้ง จากนั้นชี้ไปที่เจียงชื่อว่า “สติแตกไปแล้วเหรอ? แกไม่แหกตาดูบ้างเหรอว่าพวกเรามากันกี่คน? หรือว่า แกคนเดียวจะสู้กับพวกเรายี่สิบคนได้? แกคิดว่าแกเป็น……”

เขายังไม่ทันพูดจบ แต่ทันใดนั้นการสั่นสะเทือนของพื้นดินก็เกิดขึ้น ตามด้วยเสียงคำรามของเครื่องยนต์ต่างๆ

มันคือรถยนต์

ขบวนรถยนต์!

เจี่ยจ้านเงยหน้าและกวาดมองไปยังโดยรอบของสวนสาธารณะฮัวไห่ จากนั้นเขาเห็นรถยนต์สุดหรูมากมายขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าของสวนสาธารณะแห่งนี้ เป็นขบวนรถหรูที่ต่อแถวกันยาวจนไม่สามารถมองเห็นท้ายขบวนได้ ดูเหมือนว่าทั้งถนนนี้กลายเป็นพื้นที่ของพวกเขาไปแล้ว

ที่มากไปกว่านั้นคือรถหรูทุกคันที่มานั้นมีมูลค่าที่มากกว่าสิบห้าล้านขึ้นไปทั้งนั้น

แล้วรถหรูมากมายขนาดนี้ ต้องใช้เงินกี่พันล้านถึงจะซื้อได้กันแน่?

และถ้าต้องเทียบกับรถจักรยานยนต์แล้ว กลุ่มของเจี่ยจ้านก็จะกลายเป็นของเล่นไปในทันที

ในขณะนี้ ไม่เพียงแต่มีรถหรูเท่านั้น แต่ยังมีเหล่า “นักรบ” อีกด้วย!

ประตูรถหรูทุกคันเปิดออก ชายฉกรรจ์ลงจากรถของพวกเขาทีละคน

และทยอยกันเดินเข้ามาในสวนสาธารณะฮัวไห่

เป็นฝูงเลยเชียว

แต่ว่าคนเหล่านี้จะไว้ทรงผมสั้นกันทุกคน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยออร่าอันเป็นเอกลักษณ์ของนักรบ

ซึ่งออร่านี้ล้วนเป็นประสบการณ์ในการสังหารศัตรูในสนามรบเท่านั้น เป็นกลิ่นอายของคนที่เคยมือเปื้อนเลือดมาก่อน ไม่ใช่คนทั่วไปจะเป็นอย่างพวกเขาได้

แต่ส่วนของกลุ่มหมอกแดงเป็นแค่อันธพาลกระจอกเท่านั้น พวกเขาทำได้เพียงรังแกคนธรรมดาทั่วไป เมื่อต้องเจอกับทหารจำนวนมากที่มีร่างกายแข็งแรงและดวงตาอันแน่วแน่นี้ พวกเขาก็กลัวจนขาสั่นและไม่กล้าขยับไปไหนอีก

เมื่อเห็นคนกลุ่มคนใหญ่เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เจี่ยจ้านไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อ ในใจคิดว่าศัตรูเก่าของเขากำลังมาทวงหนี้อยู่ใช่ไหม?

แต่เมื่อนึกคิดแล้วมันไม่เป็นไปไม่ได้เลย

เพราะปกติเขามักจะเลือกรังแกคนไร้ทางสู้เท่านั้น ส่วนคนที่พอมีฐานะหรืออิทธิพลเขาไม่เคยกล้าแตะต้องเลย

ฉะนั้นศัตรูของเขาที่มีอยู่นั้น ทั้งอ่อนแอและไร้ทางสู้กันทุกคน ซึ่งไม่มีทางที่จะพากลุ่มนักรบนี้มาล้างแค้นเขาได้อย่างแน่นอน

ไม่นานหลังจากนั้น ทหารทั้งหมดก็เดินเข้ามาในสวนสาธารณะฮัวไห่ ทุกคนหันหน้าเข้าหาเจียงชื่อและโค้งคำนับเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน

สืบ สืบ สืบ!!!

ทหารทั้งหมดเคารพกันอย่างเป็นระเบียบ ทำให้คนมองแล้วรู้สึกน่าทึ่งมาก

จากนั้นแถวของทหารถูกเปิดออก

ชายผู้สง่างามเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าทหารเหล่านั้น เขาหันหน้าไปที่เจียงชื่อ และโค้งคำนับด้วยความเคารพ จากนั้นพูดอย่างเสียงดังว่า “เมษแห่งสิบสองปีนักษัตร ขออนุญาตสวัสดีปีใหม่พี่ใหญ่และซ้อใหญ่ครับ!”

หลังจากนั้นแถวของทหารก็แยกกันอีกครั้ง