ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถฟังออกว่าคำพูดของหลินเจียหรงนั้นกำลังพูดถึงสองพ่อลูกตระกูลสืออยู่

สือควนกับสือเหวินปิ่งแทบจะขุดหลุมแล้วมุดเข้าไปเอง เพราะพวกเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะสือควน เขาทั้งรู้สึกขายหน้าและรู้สึกโกรธมาก

เดิมทีวางแผนไว้เป็นอย่างดี ตั้งใจจะโยนมันฝรั่งร้อนให้กับหอการแพทย์ตระกูลซิน เพื่อให้กิจการที่สืบทอดมานานนับร้อยปีของหอการแพทย์ตระกูลซินล้มละลาย

แต่ใครจะไปคิดว่าจะมีก้างขวางคอโผล่ออกมากลางคันแบบนี้?

ที่มากไปกว่านั้นคือแพทย์มือใหม่อย่างเจียงชื่อกลับมีทักษะทางการแพทย์ที่เหนือกว่าพวกเขา และเทคนิคทางการแพทย์ลับที่สือควนคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระนั้นก็ได้แสดงให้เห็นกับตาแล้ว

ช่างเป็นวันที่สุนัขไม่รับประทานจริงๆ!

หลินเจียหรงผู้เป็นลูกค้าสำคัญแต่กลับถูกสือควนผลักไสไปที่หอการแพทย์ตระกูลซินด้วยฝีมือของเขาเอง แต่สุดท้ายแล้วยังเป็นเหตุทำให้หอการแพทย์ตระกูลซินได้ลูกค้าที่สำคัญคนนี้ไป แค่คิดก็รู้สึกน่าโมโหมากแค่ไหนแล้ว

ไม่เพียงเท่านั้น ในสายตาของหลินเจียหรง ตำแหน่งของตระกูลสือของพวกเขายังถูกดิ่งลงเหวอีกด้วย

ด้วยสถานะของหลินเจียหรง ถ้าเขาตั้งใจจะทำจริงๆ เขาอาจสามารถดึงตระกูลสือสมาคมการแพทย์ของพวกเขาลงจากอันดับหนึ่งของวงการอุตสาหกรรมนี้ได้

น่าเจ็บใจจริงๆ!

ขโมยไก่ไม่สำเร็จและยังต้องเสียข้าวสารไปด้วย ความรู้สึกแบบนี้มันช่างแย่จริงๆ

หลินเจียหรงพูดอย่างประชดประชัน "ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ารักษาไม่ได้ แต่ยังรับปากว่าจะทำการเปลี่ยนไตที่เหมาะสมให้ได้อย่างแน่นอน สุดท้ายแล้วก็ปัดความรับผิดชอบให้คนอื่นอย่างกะทันหัน"

"นี่เหรอ อันดับหนึ่งของวงการแพทย์?"

"มีแต่จะทำให้วงการแพทย์เสื่อมโทรมมากกว่า!"

ถึงแม้คนพูดจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนฟังเริ่มสังเกตถึงอะไรบางอย่างแล้ว หลังจากนั้นเจียงชื่อขมวดคิ้วขึ้นทันที

เขามองไปที่สองพ่อลูกตระกูลสือแล้วถามลอย ๆ ว่า "ยังไงครับ คุณสือควนยังมีวิธีหาไตมาได้ด้วยเหรอครับ?"

สือควนถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

แม้เจียงชื่อจะถามลอย ๆ และไม่น่าเกี่ยวข้องกับคดีที่ตำรวจกำลังสอบสวนอยู่ แต่เขาก็ยังตอบอย่างระมัดระวังว่า "ก็ตอนแรงทางโรงพยาบาลในเมืองบอกว่ามีของ แต่สุดท้ายบอกผมกะทันหันว่าไม่มีของแล้ว ผมถึงทำอะไรไม่ได้ไงครับ"

"อ้อ? แบบนี้นี่เอง?"

"ก็นั่นน่ะสิ"

สือควนตอบอย่างไร้พิรุธเลย แต่เจียงชื่อรู้ว่าเขาไม่มีทางพูดความจริงอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้จี้ถามต่อ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เจียงชื่อมั่นใจมากขึ้นก็คือ คดีของดอกเตอร์สือนั้นไม่ใช่คดีเดี่ยวอย่างแน่นอน สือควนกับสือเหวินปิ่งต้องรู้เรื่องการขายอวัยวะมนุษย์ของเขาอยู่แล้ว และแม้กระทั่งอาจเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังก็เป็นไปได้

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการหาหลักฐานได้อย่างไร?

เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้อย่างเด็ดขาด

เจียงชื่อรู้ดีว่าสองพ่อลูกตระกูลสือนั้นมีพิรุธ แต่เขายังนิ่งเฉยและไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา ซึ่งทำเหมือนเขาไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยบกับคดีนี้เลย

และสิ่งนี้จึงทำให้สองพ่อลูกตระกูลสือปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้

จากนั้นสือควนกับสือเหวินปิ่งประสานมือทั้งสองข้างของตน

"ขอแสดงความยินดีกับคุณหลินที่รักษาโรคร้ายนี้ได้นะครับ เออ คือว่า พวกเรายังมีงานต้องทำต่อที่ตระกูลสือ จึงจะไม่อยู่รบกวนต่อแล้วนะครับ"

"งั้นเราขอตัวก่อนนะครับ"

"สวัสดีครับ"

สองพ่อลูกตระกูลสือหันหลังเดินจากไปทันทีโดยที่ไม่รอให้คนอื่นพูด

ทั้งสองรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันทีเหมือนกับสุนัขจรจัดที่กลัวถูกเฆี่ยนตี

หลินเจียหรงตวาดอย่างไม่พอใจ

"บ้าบออะไรกัน?"

"ทักษะทางการแพทย์ไม่ดีก็แล้วไป แต่นี่ยังไม่มีจรรยาบรรณอีกด้วย"

"ให้คนพวกนี้เป็นผู้นำในวงการแพทย์มันจะดีได้ยังไงกัน?"

หลินเจียหรงมองไปที่เจียงชื่อแล้วพูดต่อ "สำหรับผมแล้ว หมอเทวดาเจียงต่างหากถึงจะมีคุณสมบัติที่จะนั่งในตำแหน่งผู้นำของวงการแพทย์นี้!"

เจียงชื่อส่ายหัวแล้วยิ้มตอบ "ผมเรียนแพทย์ยังไม่ถึงเดือนเลยครับ ประสบการณ์ยังน้อย ที่ผมสามารถรักษาโรคของคุณหลินได้ก็เพราะเรื่องบังเอิญเท่านั้นครับ คุณไม่ต้องยกยอผมขนาดนั้นก็ได้ ผมยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ"

หลินเจียหรงยกนิ้วโป้งให้เขา

"ชื่นชอบหรืออดสูล้วนไม่เก็บใส่ใจ มีความรู้ความเข้าใจในความสามารถของตน หมอเทวดาเจียงช่างเป็นแพทย์อัจฉริยะจริงๆ เลยนะครับ!"

"คุณหมอซินครับ คุณโชคดีจริงๆ เลยนะครับที่มีสามีที่ดีขนาดนี้"