กลางดึกบนเตียงใหญ่ในห้องนอน

ติงเมิ่งเหยนนอนตะแคงอยู่ในอ้อมแขนของเจียงชื่อ ศีรษะของเธอเอนลงบนไหล่ของเขาและเส้นผมที่ยาวสลวยก็ปิดอยู่ที่แผ่นหลังของเธอ

ทั้งสองกอดกันเงียบๆ

นานแล้วที่ไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้

หัวใจของติงเมิ่งเหยนเต้นค่อนข้างแรง มือของเธอลูบที่หน้าท้องของเจียงชื่อเบาๆ และเธอคิดว่า……

ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น เสียงทุ้มต่ำของเจียงชื่อก็ได้ทำลายบรรยากาศที่แสนเงียบสงบในค่ำคืนนี้

"เมิ่งเหยน ผมอยากให้คุณช่วยผมเรื่องหนึ่ง"

ติงเมิ่งเหยนเก็บความรู้สึกนั้นทันที ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะทำเรื่องนั้น แม้เธอจะพร้อมอุทิศตนแล้วก็ตาม

เฮ้อ……

ค่อยว่ากันวันหลังก็แล้วกัน

เธอจึงยิ้มถามเบาๆ ว่า "มีอะไรเหรอ?"

เจียงชื่อชี้ไปที่กล่องเถ้ากระดูกบนโต๊ะ "ผมได้โกศคืนแล้ว ผมอยากสร้างหลุมศพใหม่ให้กับเจียงโม่ แต่อยากให้อยู่ที่ริมแม่น้ำซีเจียงเหมือนเดิม"

"ที่นั่นเป็นพื้นที่พัฒนาใหม่ของบริษัทหลักไม่ใช่เหรอ? ผมอยากสร้างสุสานขนาดใหญ่ที่นั่น ไม่เพียงแต่ให้เจียงโม่อยู่คนเดียว แต่อยากเตรียมให้สำหรับผู้อื่นที่ต้องการความช่วยเหลือด้วย"

"เจียงโม่อยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลย ผมอยากให้เขามีเพื่อนในภูมิภพใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้านั้น เขาจะได้มีเพื่อนคุย จะได้ไม่ต้องเหงา"

ติงเมิ่งเหยนครุ่นคิดและตอบว่า "ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก พรุ่งนี้ฉันจะไปเสนอที่บริษัทดู อีกอย่างบริษัทได้สัญญานี้ก็เพราะเป็นเครดิตของคุณอยู่แล้ว ฉันคิดว่าคุณปู่คงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ"

เหอะๆ

ระหว่างความสัมพันธ์ของติงจ้งกับเจียงชื่อ เขาจะไม่ใจร้ายได้อย่างไร?

เจียงชื่อส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น "คุณลองดูละกันนะ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไรหรอก"

ติงเมิ่งเหยนมุ่ยปากและพูดว่า "คุณไม่เชื่อในตัวฉันเลยเหรอ? เชอะ!"

เจียงชื่อยิ้มตอบ "ไม่ใช่ผมไม่เชื่อในตัวคุณหรอกนะ แต่ผมกลัวคุณจะมีปัญหากับคุณปู่มากกว่า ผมไม่อยากให้คุณต้องลำบากใจนะ"

ติงเมิ่งเหยนกอดเจียงชื่อแน่นขึ้น

"แล้วถ้าฉันทำสำเร็จล่ะ คุณจะขอบคุณฉันยังไง?"

"ผม……"

เจียงชื่อบีบแก้มของติงเมิ่งเหยนเบาๆ "ผมจะกลับบ้านนอนกอดคุณทุกวันไงล่ะ"

ติงเมิ่งเหยนเขินจนหน้าแดงเหมือนแอปเปิล

"ฮึ่ม! ฉันไม่สนใจกอดของคุณแล้วล่ะ ชอบพูดให้ดีใจตลอด ไม่สนแล้ว!"

จากนั้นเธอก็หันหลังให้กับเจียงชื่อ

เจียงชื่อยิ้มและกอดติงเมิ่งเหยนจากด้านหลัง ทั้งสองกุมมือกันและนอนกอดกันจนหลับใหลไป

นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่

ติงเมิ่งเหยนหลับตาและสัมผัสลมหายใจที่มาจากด้านหลังของเจียงชื่อ การที่เธอได้แต่งานกับผู้ชายคนนี้ ถือเป็นบุญวาสนาที่เธอได้ทำไว้ในชาติที่แล้วจริงๆ

ความสุขเอ่อล้นออกมาจากใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น

เจียงชื่อตื่นแต่เช้าเพื่อออกจากบ้านและได้มาถึงสำนักงานของผู้บริหารระดับสูง จากนั้นให้คนพาซีเหมินจุ้นเข้ามาหาเขา

หลังจากถูกพาตัวมาถึงสำนักงาน ซีเหมินจุ้นก็รู้สึกสับสน

เขามองดูคนรอบข้างและมองดูสำนักงานที่อลังการนี้ ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและไม่สามารถคาดเดาตัวตนที่แท้จริงของเจียงชื่อได้

ที่ผ่านมาเขาคิดแค่ว่าเจียงชื่อเป็นคนรวยทั่วไป นอกจากนี้ก็แค่อดีตทหารคนหนึ่งที่พอมีลูกสมุนที่มีฝีมือคอยติดตามอยู่

แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเจียงชื่อจะมีสำนักงานที่ดูยิ่งใหญ่อลังการเช่นนี้

ซึ่งดูเหมือนว่าที่นี่จะหรูหรากว่าสำนักงานบริษัทเทียนติ่งของซุนหย่งเจินมากเลยทีเดียว!

"คุกเข่าลง"

มู่หยางอีเตะไปที่ด้านหลังของซีเหมินจุ้นและทำให้เขาก็คุกเข่าลงทันที จากนั้นซีเหมินจุ้นเงยหน้ามองไปที่เจียงชื่อ

เมื่อมองจากด้านบนลงไป ทำให้เจียงชื่อดูน่าเกรงขามมากขึ้น