หากสือเหวินปิ่งผู้ซึ่งเป็นศัลยแพทย์ได้มารักษาโรคอายุรกรรมที่ซินยุ่นรักษาไม่ได้ล่ะก็ คิดดูสิว่าตระกูลซินจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ขณะนี้เอง เจียงชื่อก็ได้เห็น’เขี้ยว’ของสองพ่อลูกตระกูลสือ

สือควนต้องการใช้ซินยุ่นในการปูทางเป็นบันไดก้าวไปสู่ความก้าวหน้าให้กับลูกชายของเขา จากนี้ไป ชื่อของแพทย์อัจฉริยะคนแรกในเขตเจียงหนานก็จะเป็น สือเหวินปิ่ง

หมอเทพหญิง?

เหอะเหอะ เวลาคนคิดถึงชื่อนี้ ก็จะมีแต่คำดูถูกเหยียดหยาม

นี่เป็นจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้ ยากที่จะเปลี่ยนแปลงได้

ได้แต่หวังว่าซินยุ่นจะมีทักษะทางการแพทย์ที่เก่งกาจและรักษาความเจ็บป่วยของเด็กที่อยู่ตรงหน้าได้ นั่นจึงเป็นแผนเดียวที่จะสามารถทำลายแผนการของบุตรชายตระกูลสือได้

แต่

เป็นไปได้เหรอ?

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเด็กและผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นคนของสือควน อาการเจ็บป่วยของเด็กคนนี้ไม่น่าจะรักษาได้อย่างง่ายๆ แน่

ขณะที่ทุกคนนั้นกำลังคาดหวังอยู่ ซินยุ่นก็มาที่ด้านหน้าของเตียง นั่งลงพร้อมกับวัดชีพจรของเด็ก

ขณะทำการวินิจฉัย เธอถามผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวกับอาการของเด็กว่ากินอะไร ได้ทำอะไรไปบ้างและได้ไปสถานที่ที่ไม่สะอาดมาหรือเปล่า เป็นต้น

คำตอบของผู้หญิงคนนั้นแทบช่วยอะไรไม่ได้เลย

โรคนี้นั้นยากต่อการรักษา

หลังจากการวินิจฉัย ซินยุ่นขมวดคิ้วและจ้องไปที่เด็กบนเตียงเป็นเวลานาน

หญิงคนนั้นถามว่า “หมอซินคะ อาการเจ็บป่วยของลูกชายดิฉันเป็นยังไงบ้าง?”

ซินยุ่นไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากเงียบไปนาน เธอส่ายหัว “ฉันไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย”

ปึง!!!

ทุกคนต่างอยู่ในความโกลาหล

สีหน้าของทุกคนนั้นดูเหลือเชื่อ แม้แต่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอายุรกรรมอย่างเจ้าบ้านตระกูลซินก็ไม่สามารถรักษาได้ เกรงว่าเด็กคงจะไม่มีทางที่จะช่วยเหลือได้แล้ว

ในขณะเดียวกัน ทุกคนก็มองไปที่ซินยุ่นด้วยสายตาที่เหยียดหยาม

หมอเทพหญิงบ้าบออะไรกันล่ะ สุดท้ายแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนพวกเขาอยู่ดี ?

ชื่อเสียงก็ออกจะใหญ่โต แต่ก็ดูไม่เห็นจะมีอะไรเลย เดาว่าคงจะโดนความงามของเธอหลอกล่อน่ะสิเลยไม่สามารถวิเคราะห์ความสามารถของเธอได้อย่างเป็นกลาง

มีคนจำนวนไม่น้อยโห่ร้อง

“จิ๊จิ๊ ทักษะทางการแพทย์ของตระกูลซินนั้นไม่ใช่ไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้หรอกเหรอ?ทำไมกับอีแค่รักษาเด็กยังไม่ได้เลย?”

“รักษาไม่ดีก็ว่าไปอย่าง นี่แม้แต่ปัญหาอะไรก็ดูไม่ออกเลยสักกะนิดเดียว ในมุมมองของฉัน ตระกูลซินน่ะก็แค่พอประมาณเห็นจะได้”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตำแหน่งผู้นำของเขตเจียงหนานถูกส่งต่อไปให้ตระกูลสือ เมื่อก่อนฉันยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่วันนี้พอมาเห็นท่าทางของซินยุ่นแล้ว ฉันก็พอจะเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

“มันมีสำนวนอยู่สำนวนหนึ่งว่าอะไรนะ?อ่อ ชื่อเสียงจอมปลอม!”

ท่ามกลางการเยาะเย้ยของทุกคน ซินยุ่นนั้นยังคงสงบ แต่ใบหน้าของเธอก็แสดงให้เห็นได้ชัดว่าเธอแคร์แค่ไหน

ผู้หญิงที่ดูเย็นชาและมีหน้ามีตาอย่างเธอ จะทนต่อการหัวเราะเยาะอย่างนี้ได้อย่างไร?

ไม่เพียงแต่ตัวเธอเอง แต่แม้แต่ครอบครัวซินก็กลายเป็นเป้าของการเยาะเย้ยของทุกคน

ใจของซินยุ่นนั้น มีหยดเลือดไหลอยู่

รอยยิ้มที่พอใจปรากฏบนใบหน้าของสือควน สิ่งที่เขาต้องการนั้นบรรลุผลแล้ว

เหยียบ เหยียบให้จมดิน!

เมื่อตะกี้ปีนขึ้นไปสูงแค่ไหน ตอนนี้ตกลงมาก็ต้องเจ็บมากเท่านั้น

ในใจของสือควนนั้นมีความสุข ตระกูลซินนั้นกลายเป็นตัวตลกในค่ำคืนนี้ จากนี้ต่อไป ผู้คนจะจำได้เพียงทักษะทางการแพทย์ของตระกูลสือเท่านั้น

สำหรับตระกูลซิน มันก็จะเป็นเหมือน’คำตลกโปกฮา’เท่านั้นแหละ

ซินยุ่นเดินกลับมาที่ฝูงชนอย่างโดดเดี่ยว พร้อมกับมายืนที่ด้านข้างของเจียงชื่อ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เจียงชื่อถามเรียบๆ “ไม่พบอาการใดๆ เลยเหรอ?”

“อืม”

“ระดับเธอแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นนะ”

ซินยุ่นมองเด็กที่อยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ จากนั้นพูดเบาๆ “ที่ฉันไม่เห็นอาการของโรค ก็เพราะว่ามันไม่มีน่ะสิ”

“อะไรนะ?”

“เด็กนั่น ไม่ได้ป่วยไงล่ะ!”