บทที่ 42 สิบบริษัทยักษ์ใหญ่ต่างมาถึง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ระยะเวลาสองที่กำหนดไว้พริบตาเดียวก็มาถึง

เจียงชื่อนั่งรถแท็กซี่คันหนึ่ง มาถึงหน้าประตูใหญ่ของบริษัทติงหรงอย่างนิ่งสงบไม่รีบร้อน ติงเมิ่งเหยนภรรยาที่ไม่เจอกันสองวัน เฝ้ารออยู่ที่ประตูมานานแล้ว

เจอกันอีกครั้งหลังจากกันไปในช่วงสั้นๆ ทำให้พวกเขามีอาการที่อยากจะเข้าไปโอบกอดอีกฝ่าย แต่ยับยั้งลงไปด้วยเหตุผล

"มาแล้วหรือ? "

"อืม"

"งั้น…ขึ้นชั้นบนเถอะ"

ไม่มีคำพูดที่มากเกินไป ทุกอย่างแสดงออกมาโดยไม่ต้องพูด จากสายตาของทั้งสองฝ่ายก็มองออกถึงความคิดถึงและเฝ้ารอในสองวันมานี้

ทั้งสองมาถึงห้องประชุมของบริษัท

เจ้าบ้านติงจ้งนำสมาชิกคนสำคัญของบริษัท มารออยู่ตั้งแต่เช้า

ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่ ถังแหวนโม่และคนอื่นๆ ก็จัดคนไว้ที่ทางออกทุกทางปิดตายไว้ วันนี้ขอเพียงเจียงชื่อกล้ามา พวกเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เขาจากไป

เข้าไปในห้องประชุม

ติงจ้งมองเจียงชื่ออย่างไร้ชีวิตชีวา ใช้ภาษาที่เย็นชาถามขึ้น "ระยะเวลาที่กำหนดไว้สองวันมาถึงแล้ว เจียงชื่อ เรื่องที่นายรับปากฉันทำสำเร็จหรือยัง? "

"ทำสำเร็จแล้ว"

"หืม? เช่นนั้นคนล่ะ? " ติงจ้งมองทั้งสองฝั่ง "ผู้ลงทุนที่นายดึงมา ยังมีคนตระกูลฉาง ทำไมไม่เห็นเลยสักคนเดียว? "

เจียงชื่อมองที่นาฬิกาข้อมือรอบหนึ่ง "ตอนเป็นเวลาเก้าโมงครึ่ง พวกเรานัดเอาไว้แล้วว่าเจอกันสิบโมง ใกล้แล้ว"

"หึ! นายยังจะมาทำท่าทำทางกับฉันที่นี่? "

ติงจ้งพูดอย่างเย็นชา "เจียงชื่อ นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือ? สองวันที่ผ่านมานี้นายไม่รู้วิ่งไปสุมหัวอยู่ที่ไหนแล้ว เรื่องเดิมพันก็ไม่สนใจสักนิด ทั้งหมดล้วนโยนให้เมิ่งเหยนคนเดียว"

"เมิ่งเหยนเพื่อนายแล้ว เขียนจดหมายเชิญอย่างเคารพนบนอบส่งให้สิบบริษัทยักษ์ใหญ่ในรายชื่อ"

"ผลสุดท้าย ไม่มีแม้แต่หนึ่งแห่ง ปฏิเสธทั้งหมด! "

"เจียงชื่อ เรื่องมาถึงตอนนี้แกยังมีอะไรให้พูดอีก? ตัวเองหลบไปกินดื่มเที่ยวเล่น ให้ผู้หญิงคนหนึ่งจัดการเรื่องให้แก แกนี่มันมีหน้าตาเสียจริงนะ? "

เจียงชื่อขมวดคิ้ว ถามกลับอย่างสงบ "นายทำไมถึงแน่ใจว่าจดหมายเชิญถูกปฏิเสธ? "

ในเวลานี้ ถังแหวนโม่หัวเราะตอบว่า "เป็นฉันที่ส่งคนไปตรวจสอบเอง หลังจากจดหมายทั้งสิบฉบับกำลังส่งไปถึงมือของประธานกรรมการทั้งสิบบริษัท ไม่ถึงสามนาทีก็ถูกส่งคืนมาแล้ว ไม่มีสักแห่งที่ยินดีมา เมิ่งเหยนยังสาบานอย่างจริงใจน่าเชื่อถือต้องการให้พวกเรามาแต่เช้า เตรียมตัวเข้าร่วมประชุมการลงทุน เหอะๆ คนลงทุนเขาไม่มาแม้แต่คนเดียว ขอถามว่าการประชุมนี้จะเปิดยังไง? "

ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่และสมาชิกคนอื่นของบริษัท มองเจียงชื่ออย่างสนอกสนใจยิ่ง คาดหวังว่าจะเห็นความเครียด ความกลัว ความรู้สึกผิด ความอับอายและอารมณ์อื่นๆ จากใบหน้าของเขา

น่าเสียดาย พวกเขาผิดหวังแล้ว

เจียงชื่อสีหน้าท่าทางยังคงสงบนิ่ง ทั้งยังพูดตำหนิเล็กน้อย "พี่เขยใหญ่ ในความเห็นฉัน คนที่นายให้ไปตรวจสอบเหล่านั้นนั้นไว้ใจไม่ได้เอาเสียเลย กลับไปแล้วก็ไล่ออกเถอะ"

"แก!!! "

ถังแหวนโม่โกรธจนอยากจะด่ากราด สุดท้ายฝืนข่มไว้ได้ ยิ้มเย็นกล่าว "ล้วนมาถึงขั้นนี้แล้ว แกยังมาทำท่าทางอะไรอยู่อีก เจียงชื่อ ฉันควรจะพูดว่าแกไม่กลัวที่จะเจอกันอันตราย หรือควรจะพูดว่าแกตายอย่างหน้าไม่อายดี? "

ติงเฟิงเฉิงกล่าวเสริม "พอแล้วๆ ทุกคนก็เห็นสถานการณ์แล้ว เรื่องที่เจียงชื่อรับปากทำไม่สำเร็จสักเรื่องเดียว ตามสัญญา เขาควรจะหย่ากับน้องเล็กทันที จากนั้นก็ไสหัวไปจากตระกูลติง นับแต่นี้ไปไม่อาจเหยียบเข้าตระกูลติงของพวกเราอีกแม่แต่ครึ่งก้าว"

ติงจ้งพยักหน้า "เจียงชื่อ ถ้านายยังเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ก็ไปจัดการขั้นตอนการหย่าร้างด้วยตนเอง ไม่ต้องให้ฉัน 'ช่วย' นายหรอกนะ? "

เจียงชื่อส่ายหน้าน้อยๆ

"เมื่อครู่ผมก็พูดไปแล้วเวลานัดพบคือสิบโมง ยังเหลือเวลาอีกยี่สิบกว่านาทีพวกคุณก็ไม่เต็มใจรอแล้วหรือ? "

"พวกคุณกลัวแพ้ขนาดนี้เลย? "

ติงจ้งกล่าวอย่างดูถูก "แพ้? ฉันจะแพ้อย่างไร? ฉันเพียงแค่ไม่อยากเสียเวลากับนายที่นี่อีก ได้ นายถึงกับยังยืนหยัด ฉันก็จะให้เวลานายอีกครึ่งชั่วโมง ให้นายตายอย่างยินยอมพร้อมใจ ถ้าสิบโมงตรงแล้วยังไม่มีคนมาแม้แต่คนเดียว นายไม่เพียงแต่จะต้องหย่ากับเมิ่งเหยน ยังต้องลิ้มรสชาติกฎบ้านของพวกเราตระกูลติงด้วย! "

"ได้"

เจียงชื่อย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งลง รอคอยด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ติงเมิ่งเหยนในใจวิตกกังวล จริงๆ แล้วตามคำตอบของคนส่งจดหมาย ก็เหมือนกับที่ถังแหวนโม่พูด ประธานกรรมการของบริษัททุกแห่งไม่มีความตั้งใจที่จะมา

เธอไม่รู้ว่าเจียงชื่อเอาความมั่นใจมาจากที่ไหน เชื่อมั่นว่าประธานกรรมการทั้งสิบบริษัทจะมา

ติงเมิ่งเหยนในใจแอบภาวนา ไม่ต้องมาทั้งหมด แค่มาคนสองคนก็พอให้สลายวิกฤตนี้ "ขอร้องพวกคุณ จะต้องมานะ"

ทุกเวลาทุกนาทีล้วนเป็นความทรมาน

ท่ามกลางการรอคอยที่ยาวนาน เวลาก็มาถึง ยังคงไม่มีคนมาสักคนเดียว

ติงจ้งหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ "เจียงชื่อ เกมนี้ของนายเล่นจบหรือยัง? วันนี้ ฉันจะต้องให้นาย…"

คำยังไม่พูดจบ ทันใดนั้นได้ยินเสียงรายงานด้านนอกถ่ายทอดเข้ามา :

"ประธานกรรมการบริษัทเหมิงเจียน–พันคู่มาเข้าร่วมประชุมใหญ่โครงการลงทุน!!! "

เสียงถ่ายทอดเข้ามา ทุกคนในที่นี้ต่างชะงักค้าง พันคู่แห่งบริษัทเหมิงเจียนนั้นเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่สิบอันดับแรกของเมือง เขาสามารถมาเข้าร่วมประชุมได้ ก็มีน้ำหนักมากพอแล้ว

ติงเมิ่งเหยนผ่อนลมหายใจ นับว่ามีคนมาแล้ว

ติงจ้งมองไปทางเจียงชื่ออย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าเขาทำอย่างไรถึงเชิญผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่เช่นพันคู่มาได้

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวไม่หยุดแต่เพียงเท่านี้

"ประธานกรรมการบริษัทฉางชิง–แวนหยวนเหอร่วมกับภรรยามาเข้าร่วมประชุมใหญ่การลงทุน! "

"ประธานกรรมการพร้อมด้วยผู้จัดการใหญ่บริษัทบันเทิงไป่ฉี เข้าร่วมประชุมใหญ่การลงทุน! "

"ผู้จัดการใหญ่บริษัทเชียนเฉิงสาขาเขตเจียงหนาน–หยวนฉ่ายมาเข้าร่วมประชุมใหญ่การลงทุน! "

"ประธานกรรมการบริษัทจื่อหย่า–เหอไห่เทียนพร้อมด้วยบุตรชายคนโตเข้าร่วมประชุมใหญ่การลงทุน! "

……

ชื่อแล้วชื่อเล่าดังถ่ายทอดเข้ามา ทุกคนล้วนเป็นตัวแทนของบริษัทและวิสาหกิจยักษ์ใหญ่ชั้นนำของเมืองเจียงหนานไปจนถึงระดับประเทศ

ขนาดความยิ่งใหญ่ของทุกองค์กรล้วนเป็นกี่สิบเท่าของตระกูลติง!

โดยไม่มีข้อยกเว้นใด พวกเขาทั้งหมดต่างอยู่ในรายชื่อของเจียงชื่อฉบับนั้น

สิบบริษัทยักษ์ใหญ่ ไม่มีขาดแม้แต่แห่งเดียว!

สิ่งนี้ตบหน้าทุกคนในตระกูลติงที่อยู่ที่นี่อย่างแรง โดยเฉพาะติงจ้ง ก่อนหน้านี้เขาเหยียดหยันเจียงชื่อไว้มากมายเท่าไร ตอนนี้หน้าของเขาก็เจ็บมากเท่านั้น

มองคนใหญ่โตพวกนี้เข้ามาในห้องประชุม คนตระกูลติงทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างโง่งมไปแล้ว ทุกๆ คนล้วนตกตะลึงจนพูดคำใดไม่ออก ไม่เคยคาดคิดว่าเหล่านักลงทุนกระเป๋าหนักพวกนี้จะมาที่ตระกูลติงของพวกเขาได้

ถึงจะเป็นถังแหวนโม่ ก็ยังไม่เพียงพอให้มองต่อหน้าคนใหญ่คนโตเหล่านี้ ใครก็ตามในที่นี้หิ้วออกมาสักคนก็อยู่ไกลเกินกว่าที่ตระกูลติงจะเทียบได้

ทุกคนในนั้นรวมทั้งติงจ้ง ทั้งหมดรีบมาต้อนรับการมาถึงของคนใหญ่คนโตเหล่านี้

คนอื่นๆ ต่างทยอยกันสละที่นั่งให้กับคนใหญ่คนโตเหล่านั้นนั่ง คนทำงานของตระกูลติงที่ปกติแล้วยโสโอหังอย่างยิ่งเหล่านั้น เวลานี้ต่างนิ่งเงียบดุจจักจั่นในฤดูหนาว ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ตรงนั้นไม่กล้าแม่แต่จะขยับ

ติงเฟิงเฉิงตะลึงไปแล้วโดยสิ้นเชิง เขาโน้มไปใกล้ข้างหูของถังแหวนโม่พูดเสียงเบาว่า "พี่เขย นี่มันเรื่องอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าพูดไว้แล้วว่าไม่มีมาสักคนหรอกหรือ? สุดท้ายทำไมมากันทั้งหมดแล้วเสียแล้ว? คนที่พี่ส่งไปไว้ใจไม่ได้จริงๆ ด้วย กลับไปไล่ออกเถอะ"

ถังแหวนโม่ถลึงตาใส่เขาครั้งหนึ่ง ความโกรธไม่มีที่ให้ระบาย

เขาก็สงสัยว่าทำไมคนใหญ่โตพวกนี้ถึงได้กลับคำ พูดไว้ดิบดีว่าไม่มา ทำไมถึงได้มากันแล้ว?

จริงๆ แล้วคนที่เขาส่งไปสอบถามมาได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ภายหลังเรื่องที่เจียงชื่อส่งคนไปพูดโน้มน้าว คนของเขาไม่อาจสืบหามาได้

มองเห็นท่าทางแววตามีรอยยิ้มนั้นของเจียงชื่อแล้ว ถังแหวนโม่อึดอัดราวกับกินแมลงวันเข้าไป สองหมัดกำแน่น ส่งเสียงดังกร๊อบ

เดิมทีคิดจะทำให้เจียงชื่ออับอายอย่างรุนแรงสักรอบ

ตอนนี้ดีแล้ว ไม่เพียงไม่อับอายขายหน้า กลับยังทำให้เจียงชื่อ ‘โอ้อวด’ ไปได้รอบหนึ่ง ความเกลียดชังนั้นในใจถังแหวนโม่นั้น!