เจียงชื่อกล่าวอย่างประหลาดใจ “ผมก็มอบโสมให้ไปแล้วนี่ ยังจะต้องการให้ทำอะไรอีกงั้นเหรอ?”

ชายวัยกลางคนร้องไห้และพูดว่า “ฉันมีโสมก็จริงแต่ฉันเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ไม่รู้ว่าต้องใช้มันอย่างไร กลัวว่าจะเป็นการทำลายของมีค่าชิ้นนี้แทนน่ะสิ เนื่องจากคุณเห็นมูลค่าของมันได้อย่างรวดเร็ว คุณจะต้องมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเป็นแน่ ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะ”

เจียงชื่อมองไปที่ติงเมิ่งเหยนที่อยู่ในรถอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากเขาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวก็คงไม่ต้องพูดอะไร เขาคงรีบเข้าไปช่วยเหลือผู้คนอย่างแน่นอน

แต่การอยู่ร่วมกันกับภรรยา เดิมทีที่มาก็เพื่อต้องการจะซื้อเหล็ก ไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือคนแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงกลัวว่าจะทำให้ติงเมิ่งเหยนนั้นไม่พอใจเอาได้

ใครจะไปรู้ว่าติงเมิ่งเหยนจะพูดอย่างโกรธเคืองออกมา “เจียงชื่อ นี่นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหมเนี่ย?ผู้คนกำลังขอร้องนายอยู่นะ ช่วยสักหน่อยจะเป็นอะไรไป”

เจียงชื่อยิ้มอย่างขมขื่น

เฮ้อ ภรรยาของตนนี่นะ ไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ

ดีก็ดีเยี่ยม รูปร่างก็งดงาม จิตใจยังประเสริฐอีกต่างหาก

แต่ความคิดไม่ค่อยจะยืดหยุ่นสักเท่าไหร่

ที่เจียงชื่อต้องพะว้าพะวังอยู่นี่มันก็เป็นเพราะเธอไม่ใช่หรือยังไงกัน?

“ขึ้นรถเถอะ”

เจียงชื่อนำชายวัยกลางคนขึ้นรถและพาเขากลับบ้าน

จากการแนะนำตัวของชายวัยกลางคน เขาชื่อหวงลี่เหยียน อาศัยอยู่ในเขตชานเมือง

ภายใต้การนำทางของหวงลี่เหยียน เจียงชื่อก็ได้ขับรถไปตามทางเพื่อไปที่บ้านของเขา แต่ขับออกมายังไม่ทันถึงยี่สิบนาที เขาก็เห็นลำต้นของค้นไม้ขนาดใหญ่พาดอยู่ตรงถนนด้านหน้าพวกเขา

มีชายกลุ่มใหญ่สวมเสื้อสีดำเข้ม มีรูปพระอาทิตย์ปักอยู่บนเสื้อผ้าของชายเหล่านั้น ถนนข้างหน้าได้ถูกปิดกั้นเอาไว้

ในฐานะคนในท้องถิ่น หวงลี่เหยียนรู้ดีว่าพวกเขานั้นเป็นใคร

“นี่เป็นคนขององค์กรหยุนหยาง!”

“เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นเป็นหนึ่งในผู้ที่ทำงานขององค์กรหยุนหยาง เขาถูกทุบตีมา คนเบื้องบนขององค์กรหยุนหยางคงจะไม่ปล่อยพวกเราไปอย่างแน่นอน”

“แย่แล้ว แย่แล้ว”

มือไม้ของหวงลี่เหยียนนั้นอ่อนไปหมด การรุกรานองค์กรหยุนหยางก็เท่ากับการรุกรานองค์กรเหยียนหวางตี้ด้วยเช่นกัน

ที่หลงหยันหยวน เกรงว่าคงจะไม่มีหนทางให้รอดชีวิตเสียแล้ว

เขาคิดว่าคนขององค์กรหยุนหยางจะทำการแก้แค้น แต่ที่คิดไม่ถึงเลยก็คืออีกฝ่ายจะมารวดเร็วจนเขาไม่มีเวลาช่วยชีวิตคนหรือหลบหนีเลย

รถจอดอย่างช้าๆ

หวงลี่เหยียนกล่าวอย่างเป็นกังวล “คุณ เรากลับรถแล้วขับออกไปดีไหม?”

ยังไม่ทันพูดจบ ลำต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่ก็หล่นลงมาจากทางด้านหลัง ชายชุดดำมากกว่ายี่สิบคนถือมีดเหล็กก็เดินเข้ามา

จบสิ้นแล้ว!

หวงลี่เหยียนเงยหน้าขึ้นมองอย่างสิ้นหวัง “พ่อ ผมมันเป็นลูกชายที่อกตัญญู เกรงว่าผมจะต้องจากโลกนี้ไปก่อนนะครับ”

เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับพูดเบาๆ “พวกคุณสองคนอยู่บนรถไป ประตูหน้าต่างก็ล็อกให้เรียบร้อย ไม่ว่าพวกเขาจะเคาะยังไงก็อย่าหวาดหวั่นไป”

ลี่เหยียนตกตะลึง คำพูดนี้มันหมายความว่าอย่างไร?

เป็นไปได้ไหมที่เจียงชื่อจะออกไปต่อสู้กับพวกเขา?

เขาทายถูก

เจียงชื่อผลักประตูออกไปพร้อมกับปิดประตูอย่างสบายๆ ติงเมิ่งเหยนล็อกประตูและหน้าต่างทันทีตามที่เจียงชื่อได้บอกไว้

หวงลี่เหยียนกล่าวอย่างเป็นกังวล “คุณเขาทำอะไรน่ะ?หนึ่งคนต่อสี่สิบห้าสิบคนงั้นเหรอ?นี่เขาอยากตายแล้วหรือไรกัน?”

ในใจของติงเมิ่งเหยนเองก็ตื่นตระหนกไม่น้อย

แต่ในตอนนี้ นอกจากการเชื่อใจเจียงชื่อแล้วจะมีอะไรที่สามารถทำได้อีกล่ะ?

เจียงชื่อเดินไปที่กลุ่มองค์กรหยุนหยางเพียงลำพัง หัวหน้าของอีกฝ่าย–ไอ้บอดสงก็เดินมาเช่นกัน เขาเป็นผู้ชายที่สูงเกือบสองเมตร แข็งแรงกว่าวัวเสียด้วยซ้ำ

มือทั้งสองคู่นั้นใหญ่กว่าหัวของคนปกติมากนัก รู้สึกสยดสยองเมื่อมองดู

ไอ้บอดสงเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในองค์กรใต้ดินของเขตหลงหยัน

เขาเป็นคนที่พูดจริงทำจริงในเขตหลงหยัน

เมื่อเห็นเจียงชื่อมาเพียงลำพัง ไอ้บอดสงจึงได้ชื่นชมความกล้าหาญยกย่องเขา “นายนี่ไม่เลวเลย มีความกล้าหาญดี ฉันล่ะชอบคนเลวระยำตัวน้อยๆ อย่างนายจัง”

“แต่นายดันมาทุบตีคนของฉัน คนที่ทำเงินให้กับฉันเนี่ยสิ เรื่องนี้จะปล่อยเฉยไปได้ยังไงกัน?”

ไอ้บอดสงพูด “ฉันจะให้หนทางนายสองทาง ทางแรก เลือกมาอยู่ข้างฉัน มาเป็นลูกน้องของฉัน แล้วฉันจะเมตตาลงโทษนายแต่ไม่ถึงขั้นเอาชีวิต”