บทที่ 44 เงินลงทุนเริ่มแรกสามพันล้าน

ติงจ้งทั้งตกตะลึงทั้งยินดี ตกตะลึงคือเงินลงทุนเริ่มแรกสามร้อยล้านอีกฝ่ายถึงกับบอกจะให้ก็ให้ ยินดีก็คือเงินก้อนนี้ในที่สุดก็มีแหล่งที่มาแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตัวแทนของเก้าบริษัทอื่นกลับไม่พอใจ

คุณความดีนี้พันคู่แย่งไปคนเดียวแล้ว เช่นนั้นจะให้พวกเขาคำตอบกับผู้บริหารระดับสูงทางด้านนั้นอย่างไร?

ให้คำตอบไม่ได้ ผลประโยชน์ของพวกเขายังจะได้หรือไม่ได้?

ผู้จัดการใหญ่บริษัทบันเทิงไป่ฉีกล่าวขึ้น "ไม่ได้ เงินจำนวนนี้ผมไม่เห็นด้วยที่ประธานกรรมการพันจะออกเพียงคนเดียว จะออกก็ให้บริษัทของพวกเราออก สามร้อยล้าน พวกเราก็เหมาได้"

"เหอะๆ อาศัยอะไรให้พวกคุณบริษัทบันเทิงไป่ฉีเป็นคนออก? พวกเราบริษัทฉางชิงให้ไม่ไหวหรือ? "

"พวกคุณเลิกทะเลาะกันได้แล้ว ในความคิดของฉันสามร้อยล้านยังคงเป็นพวกเราบริษัทเชียนเฉิงออกแล้วกัน? อย่างไรเสียพวกเราและตระกูลติงก็ทำธุรกิจสายนี้"

เพื่อเรื่องเงินลงทุนเริ่มต้นจะออกโดยใคร เหล่าคนใหญ่โตทุกท่านต่างวุ่นวายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ในการทะเลาะกันฉากนี้ เจียงชื่อไอหนักๆ เสียงหนึ่ง ดึงเอาความสนใจของทุกคนกลับมา

เขาวางมือลง พูดยิ้มๆ ว่า "นี่ทุกท่านกำลังทำอะไรกันหรือ? เรื่องเล็กน้อยมีอะไรให้ทะเลาะกัน? "

พันคู่ถามขึ้น "งั้นนายก็ลองบอกมาดู เงินลงทุนเริ่มแรกสามร้อยล้านควรจะออกโดยบริษัทไหนดีกว่ากัน? "

เจียงชื่อกล่าวขึ้น "สามร้อยล้าน? ประทานโทษ เมื่อครู่ที่คุณปู่พูดว่าสามร้อยล้านเป็นเงินลงทุนเริ่มแรกขั้นต่ำที่สุด ทั้งยังไม่ได้กำหนดว่าจะต้องเป็นสามร้อยล้านเท่านั้น พวกคุณทุกบริษัทสามารถออกสามร้อยล้านได้ทั้งสิ้น เช่นนี้ทุกท่านก็ไม่มีปัญหาแล้วไม่ใช่หรือ? "

ทุกแห่งสามร้อยล้าน สิบแห่งก็คือสามพันล้าน!!!

พันคู่หัวเราะแล้ว "พ่อหนุ่ม เงินลงทุนเริ่มแรกสามพันล้าน ตระกูลติงของพวกนายรับไหวหรือ? "

เจียงชื่อไหวไหล่ "เงินเล็กน้อยเท่านี้ยังรับไม่ไหว งั้นไม่สู้กลับบ้านไปขายมันเทศยังดีเสียกว่า"

พันคู่หรี่ตา จ้องมองเจียงชื่อครู่หนึ่ง มีความรู้สึกดีต่อชายหนุ่มที่ไม่เคยพบกันมาก่อนคนนี้ค่อนข้างมาก ไม่ว่าความสามารถจะเป็นอย่างไร แค่ความกล้าเพียงอย่างเดียวนี้ก็ไม่ใช่ที่คนทั่วไปจะมีได้

เขาพยักหน้า "คำแนะนำของนายฉันเห็นด้วยแล้ว ทุกแห่งสามร้อยล้าน ทุกท่านที่นั่งอยู่ไม่มีความเห็นอะไรใช่ไหม? "

คนใหญ่คนโตคนอื่นๆ ไม่อยากรั้งท้ายผู้อื่น ทยอยกันพยักหน้า

"ไม่มีปัญหา"

"เป็นการก่อตั้งที่สมเหตุสมผล ไม่มีใครเสียเปรียบ"

พันคู่กล่าวขึ้น "งั้นก็จัดการตามนี้เลย ทุกแห่งสามร้อยล้าน เงินลงทุนเริ่มแรกทั้งหมดสามพันล้าน การประชุมสิ้นสุดเท่านี้ ฉันยังมีธุระอีกต้องขอตัวก่อนแล้ว การโอนเงินลงทุนโดยละเอียดนั้นฉันจะจัดคนให้มารับผิดชอบ"

กล่าวจบ พันคู่ลุกขึ้นยืนแล้วจากไป ตอนผ่านกายเจียงชื่อไป มองอีกสักสองครั้งอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ

เขามีลางสังหรณ์แบบหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้จะก่อกวนจนเขตเจียงหนานพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินในอนาคตอย่างแน่นอน

"เช่นนั้นฉันก็กลับเลย"

"ประธานติง คุณต้องจัดการเงินลงทุนจำนวนนี้ให้ดีนะ"

ทุกคนทยอยกันลุกขึ้นจากไป สามร้อยล้านในสายตาพวกเขาแท้จริงแล้วก็ไม่นับเป็นเรื่องอะไร

จนกระทั่งทุกคนจากไป ติงจ้งก็ยังไม่ได้ดึงสติกลับมา คนทั้งคนยืนทึ่มทื่ออยู่ตรงนั้น ในสมองมีเลข 0 ลอยมาแล้วลอยมาอีก สามพันล้าน? สามพันล้าน!

ทั้งชีวิตของติงจ้งก็ไม่เคยแตะเงินมากมายขนาดนี้

นอกห้องประชุม ถังแหวนโม่เห็นเงาหลังของคนใหญ่คนโตทุกคนที่จากไป เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

"เฟิงเฉิง นายพูดถูกจริงๆ คนใหญ่คนโตเหล่านี้เดิมทีก็ไม่ได้มีแผนที่จะลงทุน มาหาพวกเราที่เพื่อจะอวดบารมี"

"ใช่ไหมเล่า? " ติงเฟิงเฉิงพูดกลับ "ตอนนี้เจียงชื่อขายหน้าคนใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าคนพวกนี้จะมาแล้ว แต่ไม่ได้รับเงินกลับมาสักแดงเดียว เช่นนั้นกับการไม่มาจะมีอะไรแตกต่างกัน? อีกทั้งไม่แน่ว่าคุณปู่ยังถูกพวกเขาทำให้อับอายไปรอบหนึ่งด้วย แบบนี้อีกสักพักจะต้องโกรธจนทนไม่ไหว"

ถังแหวนโม่พูดอย่างเบิกบานใจ "ดี ดีมาก! งั้นพวกเราก็มีเหตุผลขับไล่เจียงชื่อออกจากตระกูลติง ไม่มีติงเมิ่งเหยนปกป้อง ฉันจะดูว่ามันจะต่อสู้ดิ้นรนอย่างไร? "

พวกเขาสามคนเดินเข้าห้องประชุม พอดีกับที่เห็นท่าทางของติงจ้งยืนตกตะลึงอยู่ คิดว่าหลังจากติงจ้งถูกทำให้อับอายแล้วโกรธจนทนไม่ไหวถึงเป็นเช่นนี้

ติงจื่อยวี่รีบเดินขึ้นหน้าไปสะกิดเบาๆ ที่หลังของติงจ้งพูดขึ้น "คุณปู่ ท่านเป็นอะไรไปหรือ? ท่านระงับความโกรธ คนพวกนั้นไม่ลงทุนก็ไม่ลงทุน พวกเราไปหาคนอื่นก็ได้นี่นา"

ถังแหวนโม่พูดขึ้น "วันนี้ตระกูลติงนับว่าอับอายไปจนถึงบ้านแล้ว เชิญพวกวายร้ายเหล่านั้นมา ไม่พูดถึงถูกคนเขาทำให้อับอายอย่างร้ายกาจไปรอบหนึ่งยังไม่ได้เงินมาสักแดง เหอะๆ เรื่องนี้ถ้าแพร่ออกไปไม่ถูกคนหัวเราะตายหรือ? "

ติงเฟิงเฉิงด้านนั้นชี้ไปที่เจียงชื่อแล้วต่อว่า "ล้วนเป็นสวะอย่างแกที่เสนอความคิดโง่เง่า! แกดูว่าทำให้คุณปู่โกรธจนเป็นอะไรแล้ว? ถ้าคุณปู่มีเหตุร้ายขึ้น ฉันคนแรกที่จะไม่ปล่อยแกไป! "

ติงเมิ่งเหยนส่ายหัวเบาๆ "เฟิงเฉิง เกรงว่าพี่จะเข้าใจผิดแล้ว"

"เข้าใจผิด? " ติงเฟิงเฉิงด่าทอต่อ "น้องเล็ก เธอแต่งให้กับเศษสวะไร้ความสามารถนี่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้นึกไม่ถึงว่ายังจะคบคิดไปด้วยกันอีก เธอนี่นะ ยิ่งนานยิ่งไร้ความหยิ่งทะนงแล้ว! "

ถังแหวนโม่เดินเข้ามา "ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว วันนี้ถึงแม้ว่าทุกคนจะมาแล้ว แต่เงินสักเล็กน้อยกลับไม่ได้มา อย่างนั้นจะต่างอะไรกับการไม่มา? ในความคิดของฉัน ยังคงต้องขับไล่เจียงชื่อออกจากตระกูลติง! "

"ฉันเห็นด้วย! " ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่พูดขึ้นพร้อมกัน

เวลานี้ ติงจ้งผ่อนลมหายใจเล็กน้อย นั่งลงอย่างช้าๆ ใช้น้ำเสียงค่อนข้างเบากล่าวขึ้น "พวกเธอสามคน…ต่างก็หุบปากให้ฉันซะ"

ทั้งสามคนมองกันและกันแล้วชะงักค้างไปแล้ว

ติงเฟิงเฉิงถามขึ้น "คุณปู่ ท่านจะใจอ่อนในเวลานี้ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ"

"ฉันใจอ่อนกับผีสิ! " ติงจ้งถลึงตาใส่ติงเฟิงเฉิง "การประชุมวันนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก เงินลงทุนเริ่มแรกของโครงการได้มาแล้ว"

"หา? "

พวกถังแหวนโม่ทั้งสามคนตะลึงจนอ้าปากค้าง คนใหญ่คนโตที่ยโสโอหัง สูงส่งเหล่านั้นถึงกับให้เงินแล้วจริงๆ?

เรื่องนี้พูดออกมาใครจะเชื่อ?

ติงเฟิงเฉิงถามขึ้น "ไม่ใช่มั้ง? พวกเขายอมให้เงินจริงหรือ? คุณปู่ พวกเขาให้เท่าไหร่กัน? "

"สามร้อยล้าน"

"สามร้อยล้าน? อย่างนั้นหนึ่งแห่งก็เท่ากับสามสิบล้าน สำหรับพวกเขาแล้วก็ไม่นับเป็นอะไร"

"ไม่ใช่ทั้งหมดสามร้อยล้าน เป็นแห่งละสามร้อยล้าน! " ติงจ้งตอบเสียงดังอย่างตื่นเต้น "ทั้งหมดรวมกันนั่นก็เป็นสามพันล้าน! "

"สาม…สามพัน…ล้าน? " ติงเฟิงเฉิงล้มลงบนเก้าอี้ดังตึง ตาทั้งคู่เบิกกว้าง ทั้งตัวราวกับตกตะลึงจนสิ้นสติ

แม้แต่ถังแหวนโม่ที่หยิ่งผยองมาโดยตลอดก็ไม่สงบนิ่งอีกแล้ว

สามพันล้าน นั่นมันคือตัวเลขที่เยอะมากจริงๆ

เขายังพูดว่าเจียงชื่อหาเงินให้ตระกูลติงไม่ได้เลยสักแดงเดียว ผลสุดท้ายเจียงชื่อลงมือครั้งเดียวก็เป็นเงินสามพันล้าน เป็นเงินที่ถังแหวนโม่ทั้งชีวิตก็หาไม่ได้

ใบหน้านี้ เจ็บเสียจริง

เจียงชื่อจัดเสื้อผ้า พูดขึ้นเรียบๆ "พวกนายก็ไม่ต้องตะลึงจนเกินไป สามพันล้านเท่านั้น สำหรับตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพลตระกูลหนึ่งแล้วก็ไม่นับเป็นเงินอะไร เป้าหมายของตระกูลติงคือพุ่งเข้าเป็นตระกูลสูงส่งระดับหนึ่ง กลายเป็นตระกูลใหญ่ระดับประเทศ จะถูกเงินสามพันล้านเล็กน้อยเท่านี้ 'ตีคว่ำ' ได้อย่างไรเล่า? "

คำพูดนี้พูดจนติงจ้งไม่ชอบใจแล้ว

นั่นมันสามพันล้าน ไม่ใช่สามสิบ มีเหตุผลที่ไหนไม่ให้ตกตะลึง?

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นช่องว่างที่มีอยู่ของติงจ้งและเจียงชื่อ ด้วยความสามารถ ประสบการณ์ และจิตใจของติงจ้ง ก็ทำได้เพียงอยู่กับตระกูลระดับสองตลอดไป แม้กระทั่งตกลงไปเป็นตระกูลระดับสาม

นี่ก็คือเหตุผลที่ตรงที่สุดที่พันคู่คนใหญ่คนโตเหล่านั้นดูถูกติงจ้งและคนอื่นๆ

มีเพียงแค่เจียงชื่อ สายตาของเขาสูงส่ง กว้างไกล ไม่มีทางที่คนระดับอย่างติงจ้งจะมาเทียบติดอย่างเด็ดขาด