คืนนั้นตอนกลับไปถึงบ้าน เจียงชื่อบอกกับติงเมิ่งเหยนว่าจะไม่อยู่บ้านหลายวัน ออกไปทำงานที่หนานเฉิง

ส่วนจะไปกี่วันนั้น ยังไม่แน่นอน

ติงเมิ่งเหยนทำปากยื่น ไม่พอใจมาก

เพราะมันหมายถึงพวกเขาจะไม่ได้เจอหน้ากันและกันเป็นระยะเวลาหนึ่ง ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดจากการคิดถึงกัน

จากการที่อยู่ร่วมกันในช่วงที่ผ่านมา ติงเมิ่งเหยนได้เกิดความรู้สึกพึ่งพาอาศัยในตัวเจียงชื่อแล้ว รู้สึกเสียดายที่ต้องห่างกัน โดยเฉพาะต้องห่างกันเป็นเวลานานอย่างนี้ ยิ่งทำให้ยากที่จะรับได้

"คุณต้องไปจริงๆเหรอ"ติงเมิ่งเหยนถามอย่างเสียดาย

เจียงชื่อจนใจ

ถ้าหากเลือกได้ เขาก็ไม่อยากจะห่างจากติงเมิ่งเหยน แต่สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างนี้ ถ้าหากไม่ไปที่หนานเฉิงสักครั้งละก็ จะช่วยเหลือเสี่ยวเตี๋ยออกมาได้ยังไง

"เมิ่งเหยน ผมรับปากคุณ จะกลับมาให้เร็วที่สุด"

"หึ"

แม้ว่าเจียงชื่อจะพูดแบบนี้ แต่ติงเมิ่งเหยนก็ยังไม่ดีใจอยู่ดี

ช่วงเข้านอนตอนกลางคืน ติงเมิ่งเหยนจงใจนอนตะแคงหันหลังให้เจียงชื่อ แบะปาก ไม่สนว่าเจียงชื่อจะปลอบใจเธอยังไง เธอก็ไม่รู้สึกดีใจ

เป็นผู้หญิง เธอก็มีนิสัยเฉพาะตัวผู้หญิงอยู่เล็กน้อยเหมือนกัน

เจียงชื่อกำลังคิดว่าจะใช้วิธีไหนทำให้ติงเมิ่งเหยนมีความสุข ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าทางโทรศัพท์สายหนึ่งก็ทำลายความสงบยามค่ำคืน

กริ้ง กริ้ง

กริ้ง กริ้ง

ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรมานะ

เจียงชื่อหยิบมือถือมาดู เป็นซินยุ่นที่โทรเข้ามา

ติงเมิ่งเหยนที่เห็นชื่อบนหน้าจอมือถือ ก็พูดเสียงเครียดว่า " ดีจังเลยนะเจียงชื่อ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีผู้หญิงโทรหาคุณอีก บอกมา ซินยุ่นคนนี้เป็นใคร"

เออ ……

เจียงชื่อรู้สึกพูดไม่ออก จะให้อธิบายยังไงดี

"ก่อนหน้านี้ผมไปเรียนวิชาแพทย์กับคุณท่านซินจื่อหมินไม่ใช่เหรอ "

"ซินยุ่น ก็คือลูกสาวของซินจื่อหมิน และก็เป็นเจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลซิน เป็นเจ้าของคลินิกเหรินจื้อ"

ติงเมิ่งเหยนถามขึ้นมาว่า "ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร ฉันแค่อยากจะรู้ ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอต้องโทรหาคุณด้วย"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน "

"รับสาย เปิดลำโพง ฉันอยากจะฟังด้วย ดูสิว่ามารจิ้งจอกคิดจะทำอะไรกันแน่"

ความหึงหวงของติงเมิ่งเหยนแผ่ซ่านเต็มไปหมดแล้ว

เจียงชื่อเองก็จนใจ รับสายโทรศัพท์แล้ว และยังเปิดลำโพงอีกด้วย ที่จริงตัวเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าซินยุ่นโทรมาดึกขนาดนี้ต้องการอะไรกันแน่

ปรากฏว่าเพิ่งจะรับสายโทรศัพท์ ปลายสายก็มีเสียงของซินยุ่นที่แฝงความร้อนใจและสะอื้นไห้ "เจียงชื่อ ตอนนี้คุณว่างหรือเปล่า มาที่บ้านฉันหน่อยได้ไหม"

ซินยุ่นเป็นคนที่นิสัยเย็นชาและหยิ่งยโส ไม่ยอมจำนนต่ออะไรง่ายๆ ยิ่งไม่เผยให้ได้ยินน้ำเสียงแฝงแววสะอื้นแน่

ที่เธอเป็นอย่างนี้ แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่

ติงเมิ่งเหยนฮึเสียงเย็น "มารจิ้งจอก แกล้งทำตัวน่าสงสาร ดึกดื่นค่อนคืนแล้วยังจะให้สามีคนอื่นไปที่บ้านของหล่อน หน้าไม่อายจริงๆ"

เจียงชื่อถอนหายใจ

เขาถามว่า "เกินเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมไปพรุ่งนี้ดีกว่า"

เจียงชื่อก็รู้สึกไม่เหมาะสม

ดึกเกินไป เขาเป็นชายหนุ่มที่มีครอบครัวแล้ว วิ่งไปหาผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานถึงบ้าน อยู่กันตามลำพังชายหญิง พูดออกไปก็ไม่น่าฟัง

ยิ่งไปกว่านั้น ติงเมิ่งเหยนก็หึงจนเป็นขนาดนี้ เขาจะกล้าไปได้ยังไง

ปรากฏกว่าเสียงของซินยุ่นก็พูดขึ้นมาด้วยความสะอื้นไห้ "พ่อของฉันเขา ……เขา……"

พูดถึงตรงนี้ เจียงชื่อก็ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ถูกต้อง

"คุณท่านซินเป็นอะไรไป"

"พ่อของฉันเขาถูกลักพาตัวไปแล้ว"

ทีนี้ เรื่องราวร้ายแรงแล้ว

เจียงชื่อพูดออกไปทันทีว่า "อย่าใจร้อน รออยู่ที่บ้าน ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้"