เหล่าคนรวยที่อยู่ด้านหลังต่างพากันมองมาที่เจียงชื่อด้วยสายตาที่เหยียดหยาม รอเวลาที่เขาจะหน้าแตก

เจียงชื่อยังไม่ทันจะพูดอะไร ซินยุ่นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาก่อน

มางานเต้นรำด้วยอารมณ์ที่คึกคักแต่กลับต้องมาโดนฝ่ายของผู้จัดงานขวางไว้อยู่หน้าประตูเนี่ยนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เธอกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา "เห็นได้ชัดว่าพวกนายนั่นแหละที่เป็นคนส่งจดหมายเชิญนี้ให้พวกเรามางานเต้นรำ ตอนนี้จะมาบอกว่าจดหมายเชิญเหล่านี้ขโมยมาแย่งมา นี่พวกนายจัดการเรื่องกันอย่างนี้เหรอเนี่ย?ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก พวกเราจะไม่เข้าร่วมแล้วล่ะ!"

"ไม่เข้าร่วม?เหอะเหอะ"

พนักงานต้อนรับดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดแปดคนมาล้อมพวกเขาเอาไว้

"นี่คิดว่าที่นี่คือสถานที่อะไรกัน?ที่นี่คือองค์กรฟ้าน้ำนะ!ไม่ใช่คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปได้"

"ถ้าวันนี้อธิบายมาได้ไม่ชัดเจนพอล่ะก็ อย่าคิดที่จะได้ออกไปเลย"

เจียงชื่อขมวดคิ้ว ฝ่ายผู้จัดงานนั้นดูเผด็จการเกินไปแล้ว

เขาถาม "งั้นนายต้องการให้ฉันทำอย่างไรล่ะถึงจะเชื่อว่าจดหมายเชิญฉบับนี้เป็นของฉันจริงๆ ไม่ได้ขโมยมาแต่อย่างใด?"

พนักงานต้อนรับยิ้ม

"เอาล่ะ นี่มันขนาดไหนกันแล้วยังจะมาแกล้งเนียนต่อหน้าฉันอีกเหรอ?"

"สนุกมากนักเหรอ?"

"อธิบายมาซะว่าไปขโมยมาจากไหนกัน บางทีฉันอาจจะเปิดหนทางรอดชีวิตให้กับนายได้"

"ถ้าหากนายยังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ เหอะเหอะ งั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่วันนี้พวกเราองค์กรฟ้าน้ำจะให้พวกนายได้ชดใช้อย่างแสนสาหัส!"

เจียงชื่อค่อนข้างพูดไม่ออกเลยทีเดียว

อีกฝ่ายนั้นเชื่อว่าตนขโมยจดหมายเชิญมา ยังไงก็ดูไม่ยอม แต่นี่ก็ถือว่าไร้เหตุผลไปหน่อยไหม

อีกอย่าง จดหมายเชิญที่ส่งไป พวกเขาต้องรู้แน่ชัดอยู่แล้วสิว่าคนที่ถูกเชิญมานั้นถูกต้องไหมไม่ใช่เหรอ?ยังจะต้องให้เขามาพิสูจน์ตนเองอีก ช่างเป็นเรื่องน่าตลกเสียจริง

เจียงชื่อถอนหายใจออกมาพร้อมกับจับมือของซินยุ่น ต่อให้ถกเถียงกันไปต่อก็ไม่มีความหมายอะไร

แค่ออกไปก็พอ

ทันทีที่เขากำลังจะหันหลังและเดินจากไป พนักงานต้อนรับก็โบกมือเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดแปดคนให้มาล้อมเขาไว้

แน่นอนว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยเหล่านี้นั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเจียงชื่อเลยสักนิด

หากเจียงชื่อต้องการจะออกไปก็ไม่มีใครสามารถมาฉุดรั้งเขาไว้ได้

ขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีชายในชุดสูทผูกไทก้าวเข้ามา

"หยุด"

หลังจากที่พนักงานต้อนรับเห็นชายผู้นั้น เขาก็ทำท่าทางราวกับหนูที่เห็นแมว รีบวิ่งออกไปด้วยความตกใจ ไม่กล้าแม้แต่จะยืนตัวตรงได้แต่ก้มตัวไว้และพูดว่า "คุณชาย ท่านมาแล้วเหรอครับ?"

ชายผู้นั้นพูดกับเขาอย่างไร้ซึ่งความอดทน "ถ้าฉันไม่มาล่ะก็ นายคงทำให้แขกผู้มีเกียรติของฉันต้องขุ่นเคืองเป็นแน่!"

"แขก?"

พนักงานต้อนรับตกตะลึง วันนี้เขาทำตัวสุภาพกับทุกคน จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไปทำให้ขุ่นเคือง?

นอกเสียจาก…

พนักงานเหลือบมองไปที่เจียงชื่อพร้อมกับพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ "คุณชาย ท่านคงไม่ได้จะพูดว่าเขาคือคุณเจียงชื่อคนที่ท่านเชิญมาหรอกใช่ไหมครับ?"

"นี่มันไม่ใช่คำพูดไร้สาระหรอกเหรอเนี่ย?"

เมื่อได้ยินคำตอบของชายผู้นั้น พนักงานต้อนรับก็หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนใหญ่คนโตอย่างเจียงชื่อจะมาแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้ได้

หากอยู่ที่บ้านก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มางานเต้นรำอันใหญ่โตแต่กลับแต่งตัวราวกับชาวบ้านอย่างไงอย่างงั้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่าตกใจเสียจริง คงโทษพนักงานต้อนรับไม่ได้ที่จะสงสัยในตัวเขา

พนักงานต้อนรับรีบเดินไปพร้อมกับโค้งคำนับให้เจียงชื่อ "คุณเจียงชื่อ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ผมมองไม่ออกว่าคือคุณจริงๆ ผมนี่ตาบอดเสียจริงเลย ผมคิดว่าตัวเองแน่ ผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ ผมมองไม่ดีเอง ผม…"

เจียงชื่อโบกมือไปมา ไม่ให้เขาพูดต่อ

ไอ้หมอนี่ใช้ได้ พนักงานรักษาความปลอดภัยนี้ค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรม พูดออกมาได้ตั้งมากมายหลายคำในเวลาเดียว