เธอชอบเจียงชื่อ มันทำไมกันล่ะ?

หรือว่าการชอบใครสักคนมันผิดเหรอ?

ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไง อย่างน้อยในเวลานี้ ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอก็อยากที่จะอยู่กับเจียงชื่อ ครั้งหนึ่งในชีวิตแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ขณะที่ขับเคลื่อนไปด้วยเสียงเพลงและความ'ช่วยเหลือ'ของซินยุ่น แม้ว่าตัวของเจียงชื่อจะไม่พรสวรรค์ทางด้านการเต้นเลยแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเต้นออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงชื่อและซินยุ่นได้สัมผัสใกล้ชิดกันขนาดนี้

ที่มุมห้อง สุ่ยจุนซินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับนั่งไขว้ขา แก้วไวน์แดงที่ถืออยู่ในมือสั่นเทา

ดวงตาของเขานั้นจับจ้องไปที่ร่างของซินยุ่น

ทุกๆ ครั้งที่ร่างกายของซินยุ่นนั้นเคลื่อนไหว ใจของสุ่ยจุนซินก็สั่นไหวอย่างรุนแรง งดงามมาก ช่างงดงามเหลือเกิน!

ผู้หญิงที่งดงามโดดเด่นเพียงนี้ หลายพันปีถึงจะพบได้สักครั้งหนึ่งใช่ไหม?

ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างของเธอ มันก็ช่างสวยไร้ที่ติเสียจริง หลักสำคัญที่สุดเลยก็คือเธอเป็นของผู้หญิงของคนอื่นอีกด้วย

สุ่ยจุนซินผู้มีอาการป่วยทางจิตนี้ที่ชอบผู้หญิงของคนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือหญิงสาวผู้สวยงามของคนอื่น เขานี่ชอบมันจนวางไม่ลงเลยล่ะ

ซินยุ่นนั้นเป็นผู้หญิงในอุดมคติของสุ่ยจุนซิน

เขาสาบานว่าเขาจะต้องได้มันมาอย่างแน่นอน!

ก็แค่การเต้นรำ

ซินยุ่นกลับมานั่งที่นั่งทั้งๆ ที่ยังไม่หายอยาก ใบหน้าของเธอแดงก่ำ หัวใจเต้นระรัว นี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้

ในที่สุดความฝันก็เป็นจริงแล้ว

ในที่สุดก็สามารถเต้นรำกับเจียงชื่อได้ซะที

แค่นี้ก็พอจะเป็นความทรงจำอันล้ำค่าแล้ว

ในเวลานี้ เจียงชื่อก็ได้กวาดตามองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถูกดึงดูดความสนใจในทันที ไม่ผิด นั่นคือผู้หญิงที่เจียงชื่อตามหามาเป็นเวลานานแสนนาน–เสี่ยวเตี๋ย!

"ในที่สุดก็พบหล่อนจนได้"

เจียงชื่อตบไปที่มือของซินยุ่น "เธอนั่งพักตรงนี้ไปก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปเอาเครื่องดื่มมาให้"

"อืม ได้"

เจียงชื่อลุกออกจากที่นั่งและตรงไปทางเสี่ยวเตี๋ย

วันนี้เสี่ยวเตี๋ยนั้นปรากฏตัวในห้องบอลรูมในชุดพนักงานเสิร์ฟ แน่นอนว่าหากมีมหาเศรษฐีคนไหนชอบพอในตัวหล่อน ต้องการให้หล่อนเต้นรำหรือดื่มเหล้าเป็นเพื่อน หล่อนจะไม่สามารถปฏิเสธได้

มีผู้หญิงหลายคนที่เหมือนกับเสี่ยวเตี๋ยอยู่ในห้องบอลรูมแห่งนี้ พวกหล่อนนั้นล้วนแต่เป็นคนที่สุ่ยจุนซินจัดแจงมาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ผู้ชายมันก็เจ้าชู้ทุกคนแหละ

ไม่มีใครอยากจะเต้นรำกับผู้หญิงแค่เพียงคนเดียวหรอก

อีกอย่าง ดอกไม้ที่บ้านจะไปหอมเท่าดอกไม้ป่าได้ยังไงกันล่ะ?เหตุผลสำคัญที่พวกมหาเศรษฐีนี้มาเข้าร่วมงานเต้นรำนั่นก็เพราะสุ่ยจุนซินนั้นเข้าอกเข้าใจผู้ชายด้วยกันดีจึงได้จัดแจงสาวเสิร์ฟแสนสวยจำนวนมากมาไว้ล่วงหน้าแล้ว

เต้นรำและดื่มกินเป็นเพื่อน แค่คิดก็มีความสุขมากแล้ว

นี่เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้งานเต้นรำในทุกๆ งานเต็มไปด้วยแขกรับเชิญและเหล่าเพื่อนฝูง

เจียงชื่อเดินไปทางเสี่ยวเตี๋ย

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรก็มีชายร่างอ้วนหูโตคนหนึ่งที่ดูเหมือนกับตือโป๊ยก่ายเข้ามาและชิงแย่งพูดกับเสี่ยวเตี๋ยก่อน "เฮ้ น้องสาว ไปนั่งกับลุงหน่อยสิจ๊ะ ไปดื่มเหล้าเต้นรำกันหน่อยเป็นไง?"

ในฐานะพนักงานเสิร์ฟ พวกหล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ

แม้ว่าอีกฝ่ายจะหน้าตาน่าเกลียดหรือแม้จะไม่เอาถ่านแค่ไหน พวกหล่อนทำได้แค่เพียงยอมรับมันด้วยความยินดี

เสี่ยวเตี๋ยยิ้มและพูดว่า "ได้เลยค่ะคุณผู้ชาย"

ผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นร่างอ้วนคนนี้ได้เอื้อมมือไปคว้าเอวของเสี่ยวเตี๋ยมา ถึงแม้ว่าเสี่ยวเตี๋ยจะไม่ได้หลบหลีก แต่รอยย่นบนคิ้วของหล่อนก็สามารถบ่งบอกได้ว่าไม่พอใจนัก

ถูกบังคับให้ทำ ก็ต้องเชื่อฟังไปเท่านั้น

ในขณะที่ผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นร่างอ้วนนี้กำลังจะทำสำเร็จ ก็ได้มีมือหนึ่งเข้ามาตบมือของผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นร่างอ้วนออกไป เขากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

"ไอ้เหี้ยที่ไหนกัน?!"

ผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นร่างอ้วนหันกลับมาเห็นเจียงชื่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง ดวงตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวเสียบแทงทะลุเข้าไปในใจ