หลังจากที่เห็นความแข็งแกร่งของเจียงชื่อ เสี่ยวเตี๋ยไม่กล้าที่จะประมาทเกรงว่าอาจไปทำให้เจียงชื่อไม่พอใจได้จึงได้ทำการเริ่มพูดก่อน "คุณเจียงชื่อ คุณต้องการให้ฉันเต้นรำกับคุณไหมคะ?"

สีหน้าของเจียงชื่อนั้นดูเย็นชา

เขาไม่ตอบอะไร หยิบขวดไวน์ที่อยู่ด้านข้างของเสี่ยวเตี๋ยขึ้นมาพร้อมกับเติมมันลงในแก้วจนเต็มและชิมไวน์แดงในมือราวกับว่าเขาไม่เห็นเสี่ยวเตี๋ยแต่อย่างใด

นี่ทำให้เสี่ยวเตี๋ยอึดอัดเล็กน้อย

หลงจากดื่มไปได้ครึ่งแก้ว เจียงชื่อถามคำถามที่ดูไร้สาระออกมา "หล่อนคือเสี่ยวเตี๋ยใช่ไหม?"

"อืม"

"หล่อน อยากออกไปจากที่นี่ไหม?"

เสี่ยวเตี๋ยตะลึง นี่มันคำถามอะไรกัน?ออกจากที่นี่?ไปไหน?

เจียงชื่อกล่าวต่อ "ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อว่าซุนจ้ายเย้น เขาคิดถึงหล่อนอยู่ตลอดเวลาเลยนะ หากหล่อนต้องการออกไปจากที่นี่ ฉันสามารถพาหล่อนออกไปเพื่อพบเขาอีกครั้งได้"

เปรี้ยง!เปรี้ยง!เปรี้ยง!

คำพูดของเจียงชื่อนั้นเหมือนกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องระเบิดอยู่ในหัวของเสี่ยวเตี๋ย

ชื่อที่ห่างหายไปนาน อดีตที่น่าเศร้าผุดขึ้นมาในใจของหล่อน ไม่ว่าจะฝึกฝนมาดีแค่ไหนแต่หล่อนก็ไม่อาจห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในเวลานี้ได้

ซุนจ้ายเย้น?

ซุนจ้ายเย้น!

เมื่อหลายปีก่อน เสี่ยวเตี๋ยนั้นเชื่อคำพูดของซุนจ้ายเย้นและต้องการที่จะหนีไปกับเขา แต่ท้ายที่สุดกับถูกเจ้าบ้านตระกูลซุนขายไปที่หนานเฉิงและกลายเป็นนักเต้นขององค์กรฟ้าน้ำ ผ่านช่วงชีวิตอย่างตายทั้งเป็น

เดิมทีหล่อนคิดว่าคงจะเป็นเช่นนี้ต่อไปจนชั่วชีวิต ใครจะไปคิดล่ะว่าวันนี้ในอีกหลายปีต่อมาจะมีคนมาอยู่ตรงหน้าของหล่อนและเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาอีก

เสี่ยวเตี๋ยจ้องไปที่เจียงชื่อ "ซุนจ้ายเย้น?เหอะเหอะ เดรัจฉานที่ทำลายชีวิตฉันนั่นน่ะเหรอ ฉันจะไม่ยอมกลับไปยืนอยู่ข้างกายเขาอีกเด็ดขาด!"

เจียงชื่อพูด "หล่อนเองก็รู้ว่าไม่ใช่เขาที่ทำลายชีวิตของหล่อน แม้แต่ตัวเขาเองก็ตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์ในปีนั้นด้วย"

"บอกว่าเป็นเหยื่อก็ถือว่าเป็นงั้นเหรอ?"ขณะที่เสี่ยวเตี๋ยพูดก็พลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ "นายรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตยังไง?ฉันยอมตายดีกว่าต้องกลับไปอยู่ข้างๆ ไอ้เดรัจฉานนั่น!"

"ทำไมหล่อนถึงต้องทำเช่นนี้?" เจียงชื่อยื่นมือออกไปพร้อมกับยื่นนามบัตรใส่เข้าไปในมือของเสี่ยวเตี๋ย "ตอนนี้หล่อนกำลังโกรธอยู่ ฉันพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก รอให้สงบลงกว่านี้แล้วโทรมาหาฉันก็แล้วกัน ขอแค่เพียงพูดออกมา ฉันจะพาหล่อนออกไปจากที่นี่เอง"

ขณะที่พูดก็มองไปรอบๆ "เสี่ยวเตี๋ย ฉันเชื่อว่าหล่อนไม่ชอบที่นี่อย่างแน่นอน อยู่ที่นี่หล่อนจะเป็นแค่เครื่องเล่นของพวกคนรวยเท่านั้น ไม่มีอิสระไม่มีสิทธิเสียงใดๆ เชื่อฉันเถอะว่าฉันสามารถพาหล่อนกลับอยู่ข้างกายซุนจ้ายเย้นได้ ปล่อยให้ปลายฤดูใบไม้ผลิได้อบอุ่นหัวใจที่บาดเจ็บของหล่อนเถอะ"

หลังจากพูดจบ เจียงชื่อหันหลังและเดินจากไป

เสี่ยวเตี๋ยมองดูนามบัตรที่อยู่ในมือพร้อมกับครุ่นคิด

หล่อนต้องการออกไปจากที่นี่งั้นเหรอ?

แน่นอนว่าต้องอยากสิ!

เพียงแต่หล่อนยังไม่สามารถปล่อยวางสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้ หล่อนยังคงไม่ลืมความทรมานที่ได้รับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หากไม่มีซุนจ้ายเย้น ชีวิตของหล่อนก็คงจะไม่ลำบากแสนเข็ญขนาดนี้

ตอนนี้จะมาอยากให้หล่อนลืมความทุกข์อันคับข้องใจที่เคยได้รับและกลับไปอยู่ข้างกายผู้ชายคนนั้น เหอะเหอะ จะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน?

แม้ว่า…

แม้ว่าส่วนลึกในใจของหล่อนจะยังไม่เคยลืมเลือนรอยยิ้มของผู้ชายคนนั้นและยังคงมีความอบอุ่นของผู้ชายคนนั้นอยู่เสมอมา

เมื่อเจียงชื่อเดินกลับมาก็พบเรื่องที่ทำให้รู้สึกอึดอัด–นั่นก็คือการที่ไม่รู้ว่าสุ่ยจุนซินมาอยู่ตรงหน้าของซินยุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่และกำลังพูดคุยหัวเราะร่ากันอยู่

แต่ซินยุ่นนั้นกลับไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก!