เสี่ยวเตี๋ยในขณะนี้ ในสมองนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับซุนจ้ายเย้น พวกเขาเต้นรำด้วยกัน เพลิดเพลินกับการชมดอกไม้ด้วยกัน และวิ่งไปบนหิมะด้วยกัน

ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตของเธอ

ถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่าเธอต้องการย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาดีๆ ที่ลืมไม่ลง

"ฉันยินดี"

"ฉันยินดี!"

เสี่ยวเตี๋ยเงยศีรษะขึ้นและพูดว่า "ฉันยินดีที่จะกลับไป ฉันอยากกลับไป"

คนเราต้องเผชิญกับความเป็นความตายเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ปรารถนาที่สุดในใจคืออะไร

เสี่ยวเตี๋ยเกลียดซุนจ้ายเย้น แต่ก็รักซุนจ้ายเย้น

สุ่ยชิงเหยาหัวเราะ "คุณอยากกลับไปก็จะกลับไปได้เหรอ? ที่นี่คือหนานเฉิน องค์กรฟ้าน้ำต้องการจัดการกับใครสักคน ก็สามารถจัดการได้อย่างแน่นอน"

ใช่สิ อยู่ในมือองค์กรฟ้าน้ำ ยังจะคุยเรื่องกลับไปอะไร?

ถ้าหากสามารถกลับไปได้ล่ะก็ เสี่ยวเตี๋ยคงกลับไปตั้งนานแล้ว?

ไม่มีทาง มันทำไม่ได้

ความหวังเล็กๆ ที่จุดประกายขึ้นได้ถูกทำลายลงอีกครั้ง เธอก้มศีรษะด้วยความเจ็บปวดและสะอื้นไห้

"คุณ ตายได้แล้ว"

สุ่ยชิงเหยาขว้างก้นบุหรี่ที่ยังสูบไม่เสร็จไปทางเสี่ยวเตี๋ย ขอเพียงแค่สะเก็ดไฟไปโดนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเสี่ยวเตี๋ย เปลวไฟที่รุนแรงก็จะลุกขึ้นมาทันที

ความตาย อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ในช่วงเวลาวิกฤติที่อันตรายอย่างนี้ เสียงพลิ้ว เห็นตะเกียบข้างหนึ่งลอยมากลางอากาศ เจาะบุหรี่ได้อย่างแม่นยำ เสียบบุหรี่ที่ยังจุดไม่หมดปลิวออกไป และตอกมันเข้ากับผนัง!

ปัง ! !

ตะเกียบคีบบุหรี่ เป็นรูที่ผนังหนึ่งรู

ชายที่ยืนอยู่ข้างตะเกียบ รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรง ที่แก้มของตัวเองมีแผลหนึ่งแผล และเลือดก็ไหลออกมา

เมื่อครู่ถ้าหากเขาเอียงอีกนิดเดียว ชีวิตของเขาจะต้องสูญสิ้นแน่

"อืม?"

สุ่ยชิงเหยาหันศีรษะกลับมามองเจียงชื่อ เห็นแต่ตะเกียบในมือที่เหลือเพียงอันเดียว พูดให้ชัดเจนตะเกียบคู่นั้นก็คือเจียงชื่อเป็นคนโยนมา

เพียงความเร็วแค่นี้ ความแม่นยำกับความแข็งแกร่งนั้นก็ทำให้คนตกใจมากไปแล้วมั้ง?

นี่คือสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้ที่ไหนล่ะ? มันเหมือนกับกังฟูที่แสดงโดยปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในนิยาย ราวกับกริชน้อยหลี่บินหลี่ซุนหวนก็ประมาณนี้มั้ง?

ผู้ชายคนนี้ น่ากลัวจริงๆ

สุ่ยชิงเหยาพูดด้วยสายตาที่เย็นชา "เจียงชื่อ นายคิดว่านายสามารถปกป้องเธอได้?"

เจียงชื่อไม่ได้ตอบกลับ "คุณคิดว่าคุณสามารถฆ่าเธอได้ไหม?"

ปากดีนะ!

อยู่ต่อหน้าองค์กรฟ้าน้ำ เจียงชื่อเป็นคนแรก และเป็นคนเดียวที่สามารถพูดคำพูดที่หยิ่งผยองขนาดนี้ได้

สุ่ยชิงเหยาถูกหยอกล้อแล้ว

"เจียงชื่อ ความกล้าหาญของคุณทำให้คนประหลาดใจจริงๆ และฝีมือของคุณก็ดีมาก"

"บอกตามตรง ถ้าคนที่คุณทำร้ายไม่ใช่ลูกชายของผม ผมแทบจะฆ่าคุณไม่ลง อยากให้คุณมาทำกับผมมากจริงๆ "

"แต่ช่วยไม่ได้ คุณกล้าที่ทำสุ่ยชิงเหยาลูกชายคนเดียวของผม ชีวิตของคุณ ก็ไม่เหมาะที่จะอยู่บนโลกนี้แล้ว"

"ตัวคุณเองก็ปกป้องไม่ได้ แล้วจะปกป้องผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร?"

เจียงชื่อเทไวน์ลงในชามอย่างใจเย็น ดื่มไปพูดไปว่า "ผมเคยพูดว่า คุณลงมือกับเธอไม่ได้ก็คือลงมือไม่ได้ ไม่เชื่อ ก็ลองดู?"

สุ่ยชิงเหยานส่งสายตาเตือนฝ่ายตรงข้าม

ลูกน้องรีบแทงหลังเสี่ยวเตี๋ยด้วยกริชของเขาทันที

พรึ่บ!

ตะเกียบแทงทะลุฝ่ามือของชายคนนั้นทันที และกริชก็ตกลงกับพื้นอย่างแรง และเขาก็คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด

เจียงชื่อ ยอดเยี่ยมจริงๆ

สุ่ยชิงเหยามองไปที่เจียงชื่อ หัวเราะอย่างเย็นชา "ฝีมือของคุณดีมาก แต่แล้วยังไง? สมองของคุณไม่ได้เก่งกาจแต่ไร้สมอง จะเป็นคู่ต่อสู้ของสุ่ยชิงเหยาอย่างผมได้อย่างไร?"

"ผมไม่อยากจะบอกคุณ ไวน์ที่คุณดื่มถูกผมวางยาไว้ตั้งนานแล้ว คุณ มีแต่ตายทางเดียวเท่านั้น!"