“หืม?”

คนที่พูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้ ต้องรู้จักเครื่องประดับดาวฤกษ์บ้างเป็นอย่างดี

แต่แล้วจะทำอะไรได้?

ถ้าผู้จัดการเฉากล้าทำแบบนี้ ก็ต้องมีคนอยู่เบื้องบน ไม่กลัวว่าจะถูกรายงาน

เขาพูดอย่างเหยียดหยาม “ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปร้องเรียนได้เลย ต้องการให้ผมบอกหมายเลขร้องเรียนของทางสาขาให้ไหม? คุณจะได้โทรหาได้เลยตอนนี้”

เจียงชื่อยังไม่ทันพูดอะไร คนข้างหลังก็ตะโกนว่า “เก่งจริงก็บอกมาสิ!”

ผู้จัดการเฉาพ่นลมหายใจแรง “ใครก็ได้ เอาเบอร์โทรให้พวกเขาหน่อย”

เลขาเข้ามาทันทีและบอกเบอร์โทรกับคนที่มาเอะอะโวยวาย หลังจากที่พวกเขาได้เบอร์โทรร้องเรียนแล้ว ก็โทรหาสาขาเขตเจียงหนานทันที

ทยอยร้องเรียนกันอย่างต่อเนื่อง

ปัญหาคือ ผู้จัดการเฉาจุดบุหรี่สูบ ไม่เกรงกลัวการโทรศัพท์ร้องเรียนของพวกเขาเลย

เจียงชื่อที่ผ่านประสบการณ์มามากย่อมมองออกว่าที่นี่มีปัญหา

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดเบอร์โทรอย่างเงียบๆ แต่ที่แตกต่างจากคนอื่นๆ คือเขาไม่ได้โทรหาสาขาเขตเจียงหนาน แต่โทรสายตรงไปที่สำนักงานใหญ่ของมิลานในต่างประเทศ

“ฮัลโหล คุณเจียง ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรให้รับใช้ครับ?”

“ช่วยต่อสายให้ผมหน่อย…”

ไม่นาน การโทรทั้งหมดก็เสร็จสิ้น

คนอื่นๆ จ้องมองผู้จัดการเฉาอย่างเกรี้ยวกราด “คนจากสาขากำลังจะมาถึง คุณรอพบจุดจบเถอะ!”

ผู้จัดการเฉาสะบัดขี้บุหรี่ออกอย่างไม่ใส่ใจ

ผ่านไปยี่สิบกว่านาที รถของสาขาก็มาถึง

ปี๊บๆ ปี๊บๆ

ฝูงชนกระจายตัวออก ชายรูปร่างอ้วนท้วนคนหนึ่งลงจากรถ เขาดูเหมือนคนอ้วนพุงใหญ่ที่มักจะแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตัว

เขาเดินตรงเข้าไปในร้าน

ผู้จัดการเฉาดับบุหรี่ทันที แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม พลางพูดว่า “คุณลุง คนพวกนี้บอกว่าเครื่องประดับดาวฤกษ์ของเราขายของปลอม คุณต้องช่วยตัดสินให้ผมด้วย!”

คำว่า ‘คุณลุง’ ทำให้หัวใจของทุกคนในที่นี้เย็นวาบในทันที

ชายอ้วนหันไปมองทุกคน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ผมเป็นผู้อำนวยการแผนกของเครื่องประดับดาวฤกษ์สาขาเขตเจียงหนาน ชื่อหลิวเต๋อหวาง หากมีปัญหาใดๆ พวกคุณสามารถบอกผมได้ทุกอย่าง”

“พวกคุณไม่ต้องกังวล ผมเป็นคนยุติธรรมตรงไปตรงมา”

“หากเป็นปัญหาของเรา ผมจะจัดการกับพนักงานแน่นอน จะไม่ยอมให้อภัยโดยไร้หลักการ แต่หากไม่ใช่ปัญหาของเรา พวกคุณต้องการใส่ร้ายสาดโคลนใส่เครื่องประดับดาวฤกษ์ของเรา ผมจะไม่มีวันปล่อยพวกคุณไปง่ายๆ แน่!”

สิ่งที่เขาพูดนั้นมีคุณธรรมเหตุผลถูกต้อง แต่ในความเป็นจริงมันมีผลลัพธ์บางอย่างที่หาคำตอบไม่ได้

บรรดาคุณป้าต่างมองหน้ากัน จากนั้นก็ถือเครื่องประดับที่มีคุณภาพต่ำเดินเข้ามา

“เครื่องประดับพวกนี้ซื้อมาจากร้านของพวกคุณ ทั้งหมดเป็นของปลอม! ขอคืนเงิน!”

หลิวเต๋อหวางเหลือบมอง “มีใบเสร็จรับเงินกับใบแจ้งหนี้ไหม?”

“มีค่ะ!”

คุณป้าหยิบออกมาวางบนโต๊ะ หลิวเต๋อหวางหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบทีละใบ

หลังจากอ่านไปหลายรอบ เขาก็หัวเราะขึ้นมา

หลิวเต๋อหวางชูใบเสร็จรับเงินกับใบแจ้งหนี้ แล้วพูดกับทุกคนว่า “ใบเสร็จกับใบแจ้งหนี้เหล่านี้ทั้งหมดเป็นของปลอม มันถูกทำขึ้นทั้งหมด! ฮ่าฮ่า กล้ามากจริงๆ นะ เอาใบแจ้งหนี้กับใบเสร็จรับเงินที่ปลอมขึ้นมาขอคืนสินค้า เห็นเครื่องประดับดาวฤกษ์ของเราข่มเหงรังแกกันได้ง่ายๆ งั้นหรือ?!”

คุณป้าถึงกับอึ้งไปอย่างสิ้นเชิง

เหตุใดใบแจ้งหนี้และใบเสร็จรับเงินจึงเป็นของปลอม? มันเป็นไปไม่ได้

ท่ามกลางฝูงชน เจียงชื่อหรี่ตาลง ละครเรื่องนี้เริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้ว