“ฉันทำอะไรงั้นเหรอ วันนี้ฉันจะจัดการกับญาติพี่น้องที่กระทำผิดกฎหมาย เพื่อปกป้องความเป็นธรรมของสังคม สั่งสอนไอ้สารเลวที่กล้าเหิมเกริมแบบแก!”

หยวนตงถอดรองเท้า และตีลงไปที่หยวนเจียเซียง

เจ็บใจที่ไม่สามารถทำให้คนคนนี้เป็นดังที่ตนหวังไว้

เขามีหลานชายที่ไม่เอาถ่านแบบนี้ได้ยังไง ยิ่งคิดยิ่งโมโห ยิ่งโมโหก็ยิ่งลงมือหนักขึ้น

หยวนเจียเซียงโดนตีจนร้องออกมาไม่เป็นคำพูด

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ หยวนตงกล่าวขอโทษเจียงชื่อ “ขอโทษด้วยครับ ผมสั่งสอนมันไม่ดี จนทำให้มันมาทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้”

เจียงชื่อพูดว่า “หน้าที่ก็คือหน้าที่”

หยวนตงใจหล่นมาอยู่ตรงตาตุ่ม

“ครับ”

อันที่จริง การที่เขาตีแรงขนาดนี้ แง่หนึ่งคือเขาโมโหมากจริงๆ ส่วนอีกแง่หนึ่งคือหวังว่าการลงโทษเล็กๆ น้อย จะทำให้เจียงชื่อไม่ถือสาหาความ และปล่อยหยวนเจียเซียงไป

เพราะยังไงหยวนเจียเซียงคือหลานชายคนโปรดของเขา

แต่มีหรือที่เจียงชื่อจะมองความคิดในใจของหยวนตงไม่ออก

ปัญหาความถูกต้องและความไม่ถูกต้องตรงหน้า ไม่มีการไว้หน้าใครทั้งนั้น ถ้าปล่อยหยวนเจียเซียงไป งั้นคนที่ทำดีก็จะเจ็บปวดใจไม่ใช่หรือไง

ทำดีไม่หวังผลตอบแทน แต่ก็ไม่ควรได้รับความอยุติธรรมที่ไร้เหตุผลเช่นนี้

เพราะฉะนั้น จะปล่อยหยวนเจียเซียงไปง่ายๆ ไม่ได้

หยวนตงถอนหายใจ เขาบิดหูหยวนเจียเซียง “ออกมากับฉัน!”

เขาหิ้วหยวนเจียเซียงเดินออกมา

เมื่อทั้งสองเดินออกมา เฉิงไห่ยังตกใจไม่หาย เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาเตรียมที่จะ ‘ยอมจำนน’ แต่จู่ๆ เรื่องก็กลับตาลปัตร เพียงพริบตา คนยโสโอหังอย่างหยวนเจียเซียงโดนจัดการแล้วอย่างนั้นเหรอ

นี่มันแปลกประหลาดจริงๆ

เฉิงไห่ถามอย่างแปลกใจ “คุณชายใหญ่ คุณทำได้ยังไง ทำไมจู่ๆ หยวนเจียเซียงโดนจัดการแบบงงๆ”

เจียงชื่อหัวเราะ

“ตาแก่เฉิง เมื่อกี้นายก็ได้ยินแล้วนิ หยวนเจียเซียงแค่แอบอ้างบารมีข่มเหงผู้อื่น เขาไม่ใช่คนของสำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์”

“เพราะฉะนั้น โดนพาตัวออกไป เป็นเรื่องปกติ”

เฉิงไห่ส่ายหัว “ผมไม่ได้หมายความถึงเรื่องนี้ ผมหมายถึงว่า คุณเชิญคนใหญ่คนโตอย่างหยวนตงมาได้ยังไง”

คนใหญ่คนโตเหรอ

เหอะๆ ต่อหน้าเจียงชื่อ หยวนตงก็แค่ตัวละครกระจอกๆ เท่านั้น

ขอแค่เจียงชื่อเอ่ยปาก ก็สามารถทำให้หยวนตงหลุดออกจากตำแหน่ง และให้คนอื่นมาแทนที่ได้ทุกเมื่อ

เจียงชื่อพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่ได้ใช้วิธีพิเศษอะไร แค่ขอให้คนโทรไปหาหยวนตง บอกว่าหลานชายของเขากำลังข่มเหง ใส่ร้ายผู้อื่นอยู่ที่นี่ เขาก็มาแล้ว”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“ใช่”

ถึงจะอธิบายไปแบบถูไถ แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร

เจียงชื่อลุกขึ้นยืน “ไปกันเถอะ เราไปดูว่าหยวนเจียเซียงถูกพาออกไปยังไง”

“ครับ”

ทั้งสองเดินตามกันออกไปจากอาคารสำนักงาน เมื่อมาถึงข้างนอก ก็เห็นรถตำรวจคันหนึ่ง ตำรวจสองสามคนใส่กุญแจมือหยวนเจียเซียง และพาออกไป

ตำรวจทำงานรวดเร็วจนน่าตกใจ

มันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว คนสำคัญอย่างหยวนเจียเซียงและเจียงชื่อ ตำรวจจะไม่รีบมาได้อย่างไร

เฉิงไห่พยักหน้าอย่างพอใจ “สมควรแล้ว! ตามคำกล่าวที่ว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว กรรมนั้นย่อมสนองแน่ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา เมื่อเวลานั้นมาถึง ผลกรรมนั้นย่อมตามทัน!”

นิสัยแบบเด็กๆ ของคนแก่อย่างเฉิงไห่ยังคงไม่เปลี่ยน เจียงชื่อได้ยินจึงหัวเราะออกมา

ขณะที่พวกเขาคิดว่าเรื่องจบลงแล้ว และเตรียมที่จะเดินออกมา จู่ๆ ก็มีกลุ่มคนถือป้ายผ้าขนาดยาวเดินเข้ามา

บนป้ายผ้าเขียนว่า: พ่อค้าหน้าเลือดสมควรตาย!