จอมนักรบท้าโลก 601 วัวลอยอยู่บนฟ้า

Now you are reading จอมนักรบท้าโลก Chapter 601 วัวลอยอยู่บนฟ้า at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ทุกคนกินเสร็จแล้ว เหลือเพียงติงเมิ่งเหยนเท่านั้น เธอยังคงมองดูขนมบัวลอยที่อยู่ข้างหน้า แล้วมองไปที่เจียงชื่ออย่างอึดอัดใจมาก

ถ้าเธอกินเข้าไป มันจะเป็นการดูถูกเจียงชื่ออย่างที่สุด

และมันก็คือสิ่งที่จงเถาต้องการเห็น

เขาหวังว่าติงเมิ่งเหยนจะกินขนมบัวลอยที่เขาเตรียมไว้ และเขาหวังว่าจะได้เห็นผู้หญิงของคนอื่นกินอาหารของเขา!

“เมิ่งเหยน ทำไมไม่กินล่ะ?” จงเถาจงใจถาม

ติงเมิ่งเหยนได้แต่ก้มหน้าและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เธอรู้ว่ากินมันไม่ได้ แต่ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอยากที่จะปฏิเสธการเชื้อเชิญนี้ได้จริงๆ

หรือว่า เธอจะต้องทำให้สามีอับอายขายหน้าต่อหน้าสาธารณะจริงๆ หรือ?

ไม่ได้!

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปากของเธอ ไม่ว่าวันนี้เธอจะต้องขัดแย้งกับทุกคนในนี้อย่างไร เธอก็จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเจียงชื่อ และจะไม่กินขนมบัวลอยของจงเถาอย่างเด็ดขาด

ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจนี้ เจียงชื่อแสดงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

จากนั้นชี้ไปที่ขนมบัวลอยแล้วพูดว่า “พวกคุณดูสิ บัวลอยนี้มัน ‘เปื่อยยุ่ย’ ไปหมดแล้ว แสดงว่ามันเก็บไว้นานแล้วสินะ มันต้องไม่ใช่ขนมต้นตำรับที่สดใหม่จากร้านหลงเฉิงแน่เลย ขนมบัวลอยแบบนี้ เมิ่งเหยนบ้านผมคงไม่กินหรอก”

นี่มัน……

สีหน้าของจงเถากลายเป็นหม่นหมองทันที

เขาพยายามใช้เส้นสายกว่าจะได้บัวลอยชุดนี้มา อีกอย่างมันชามละตั้งสองสามพันหยวนด้วย แล้วสุดท้ายกลับถูกคนอื่นย่ำยีจนไม่เหลือสภาพ?

“เหอะๆ เจียงชื่อ คุณช่างกล้าพูดนะ”

“คุณบอกว่าบัวลอยชุดนี้เปื่อยยุ่ยไปแล้ว ไม่คู่ควรกับเมิ่งเหยน? ได้สิ ถ้าคุณเก่งจริง คุณไปหาบัวลอยที่คู่ควรกับเธอออกมาให้ชิมสักชุดสิ”

“คุณเอาแต่พูดลอย ๆ พูดจาไร้น้ำหนัก”

“เอาแต่พูดแดกดันคนอื่น ใครทำไม่ได้ล่ะ ว่าไหม?”

คนอื่นๆ ก็หัวเราะเยาะออกมาอย่างเย้ยหยัน

“หัวหน้า อย่าไปกดดันเขาเลยครับ นี่มันชามละสองสามพันหยวนนะครับ รวมกันทั้งชุดก็หลายหมื่นแล้ว เงินเดือนเขาแค่แปดพันหยวนเอง ถ้าแบบนี้คงต้องใช้เงินเดือนหลายเดือนกว่าจะซื้อได้แค่ชุดเดียวสิครับ? ช่างมันเถอะน่า”

“เฮ้อ เมิ่งเหยนเอ๋ย คุณนะคุณ ดอกไม้งดงามแต่ไปปักบนขี้วัวจริงๆ”

เจียงชื่อยังคงไม่สนใจคำพูดเขา แต่ติงเมิ่งเหยนเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว

ถึงแม้เงินเดือนของเจียงชื่อจะต่ำ แต่เขาได้เซ็นสัญญาที่มีมูลค่านับล้านกับทีมแข่งรถแล้วนะ! ถ้าบอกไป คนพวกนี้ต้องตกใจแน่

ก่อนที่เธอจะพูด เจียงชื่อก็หยุดเธอไว้และพูดเบาๆ ว่า “เมิ่งเหยน คุณอยากกินบัวลอยต้นตำรับของร้านหลงเฉิงไหม?”

“หือ?” ติงเมิ่งเหยนถึงกับตกใจ

“ถ้าคุณอยากกิน เดี๋ยวผมจะเชิญเชฟของร้านหลงเฉิงมาทำให้คุณกินเลย”

พูว~~

ผู้คนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่

จงเถากุมหน้าท้องของเขาและหัวเราะจนท้องแข็ง

“โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ตลกฉิบหาย ใครก็ได้ช่วยที?”

“จะเชิญเชฟของร้านหลงเฉิงมา? ให้ตายสิ ทุกคนเห็นมั้ยนั่นน่ะ? วัวลอยอยู่บนฟ้าแล้ว ใครคุยโวกันเนี่ย?”

แค่หาบัวลอยของร้านหลงเฉิงก็ว่ายากแล้ว แล้วนี่เขาจะเรียกเชฟมากเลย มีเงินก็ทำไม่ได้หรอก!

อีกอย่างเจียงชื่อเป็นเพียงพนักงานทั่วไปที่มีเงินเดือนเจ็ดแปดพันเท่านั้น เรื่องอะไรที่เขาจะเชิญเชฟมาได้?

คงเป็นเรื่องตลกที่สุดในโลกก็ว่าได้!

แม้ฟังดูจะเป็นเรื่องไร้สาระ แม้ทุกคนจะไม่เชื่อในเจียงชื่อ แต่ติงเมิ่งเหยนเชื่อเขา

เคยเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว?

ทุกๆ ครั้งเจียงชื่อก็เหมือนเสกคาถาเวทมนตร์ได้ ทุกๆ ครั้งเขาก็สามารถทำในสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้

ดังนั้น เธอจึงเต็มใจที่จะเชื่อในเจียงชื่อ

ติงเมิ่งเหยนพยักหน้าตอบ “อื้ม ถ้ามีบัวลอยสดใหม่รสชาติดีจากร้านหลงเฉิง ฉันจะกินแน่นอน”

“โอเค ผมจะติดต่อให้คุณเดียวนี้”

เจียงชื่อจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาซุนจ้ายเย้น

“ฮัลโหล จ้ายเย้น ช่วยผมเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ผมอยากกินขนมบัวลอยของร้านหลงเฉิง คุณช่วยติดต่อหัวหน้าเชฟของร้านหลงเฉิง ให้เขามาที่ภัตตาคารฉางชิงแล้วทำขนมบัวลอยให้ลูกค้าวีไอพีห้องหกกินทีนะ”

“ครับ ผมจัดการให้เสร็จภายใน 15 นาทีครับ”

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

จอมนักรบท้าโลก 601 วัวลอยอยู่บนฟ้า

Now you are reading จอมนักรบท้าโลก Chapter 601 วัวลอยอยู่บนฟ้า at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ทุกคนกินเสร็จแล้ว เหลือเพียงติงเมิ่งเหยนเท่านั้น เธอยังคงมองดูขนมบัวลอยที่อยู่ข้างหน้า แล้วมองไปที่เจียงชื่ออย่างอึดอัดใจมาก

ถ้าเธอกินเข้าไป มันจะเป็นการดูถูกเจียงชื่ออย่างที่สุด

และมันก็คือสิ่งที่จงเถาต้องการเห็น

เขาหวังว่าติงเมิ่งเหยนจะกินขนมบัวลอยที่เขาเตรียมไว้ และเขาหวังว่าจะได้เห็นผู้หญิงของคนอื่นกินอาหารของเขา!

“เมิ่งเหยน ทำไมไม่กินล่ะ?” จงเถาจงใจถาม

ติงเมิ่งเหยนได้แต่ก้มหน้าและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เธอรู้ว่ากินมันไม่ได้ แต่ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอยากที่จะปฏิเสธการเชื้อเชิญนี้ได้จริงๆ

หรือว่า เธอจะต้องทำให้สามีอับอายขายหน้าต่อหน้าสาธารณะจริงๆ หรือ?

ไม่ได้!

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปากของเธอ ไม่ว่าวันนี้เธอจะต้องขัดแย้งกับทุกคนในนี้อย่างไร เธอก็จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเจียงชื่อ และจะไม่กินขนมบัวลอยของจงเถาอย่างเด็ดขาด

ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจนี้ เจียงชื่อแสดงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

จากนั้นชี้ไปที่ขนมบัวลอยแล้วพูดว่า “พวกคุณดูสิ บัวลอยนี้มัน ‘เปื่อยยุ่ย’ ไปหมดแล้ว แสดงว่ามันเก็บไว้นานแล้วสินะ มันต้องไม่ใช่ขนมต้นตำรับที่สดใหม่จากร้านหลงเฉิงแน่เลย ขนมบัวลอยแบบนี้ เมิ่งเหยนบ้านผมคงไม่กินหรอก”

นี่มัน……

สีหน้าของจงเถากลายเป็นหม่นหมองทันที

เขาพยายามใช้เส้นสายกว่าจะได้บัวลอยชุดนี้มา อีกอย่างมันชามละตั้งสองสามพันหยวนด้วย แล้วสุดท้ายกลับถูกคนอื่นย่ำยีจนไม่เหลือสภาพ?

“เหอะๆ เจียงชื่อ คุณช่างกล้าพูดนะ”

“คุณบอกว่าบัวลอยชุดนี้เปื่อยยุ่ยไปแล้ว ไม่คู่ควรกับเมิ่งเหยน? ได้สิ ถ้าคุณเก่งจริง คุณไปหาบัวลอยที่คู่ควรกับเธอออกมาให้ชิมสักชุดสิ”

“คุณเอาแต่พูดลอย ๆ พูดจาไร้น้ำหนัก”

“เอาแต่พูดแดกดันคนอื่น ใครทำไม่ได้ล่ะ ว่าไหม?”

คนอื่นๆ ก็หัวเราะเยาะออกมาอย่างเย้ยหยัน

“หัวหน้า อย่าไปกดดันเขาเลยครับ นี่มันชามละสองสามพันหยวนนะครับ รวมกันทั้งชุดก็หลายหมื่นแล้ว เงินเดือนเขาแค่แปดพันหยวนเอง ถ้าแบบนี้คงต้องใช้เงินเดือนหลายเดือนกว่าจะซื้อได้แค่ชุดเดียวสิครับ? ช่างมันเถอะน่า”

“เฮ้อ เมิ่งเหยนเอ๋ย คุณนะคุณ ดอกไม้งดงามแต่ไปปักบนขี้วัวจริงๆ”

เจียงชื่อยังคงไม่สนใจคำพูดเขา แต่ติงเมิ่งเหยนเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว

ถึงแม้เงินเดือนของเจียงชื่อจะต่ำ แต่เขาได้เซ็นสัญญาที่มีมูลค่านับล้านกับทีมแข่งรถแล้วนะ! ถ้าบอกไป คนพวกนี้ต้องตกใจแน่

ก่อนที่เธอจะพูด เจียงชื่อก็หยุดเธอไว้และพูดเบาๆ ว่า “เมิ่งเหยน คุณอยากกินบัวลอยต้นตำรับของร้านหลงเฉิงไหม?”

“หือ?” ติงเมิ่งเหยนถึงกับตกใจ

“ถ้าคุณอยากกิน เดี๋ยวผมจะเชิญเชฟของร้านหลงเฉิงมาทำให้คุณกินเลย”

พูว~~

ผู้คนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่

จงเถากุมหน้าท้องของเขาและหัวเราะจนท้องแข็ง

“โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ตลกฉิบหาย ใครก็ได้ช่วยที?”

“จะเชิญเชฟของร้านหลงเฉิงมา? ให้ตายสิ ทุกคนเห็นมั้ยนั่นน่ะ? วัวลอยอยู่บนฟ้าแล้ว ใครคุยโวกันเนี่ย?”

แค่หาบัวลอยของร้านหลงเฉิงก็ว่ายากแล้ว แล้วนี่เขาจะเรียกเชฟมากเลย มีเงินก็ทำไม่ได้หรอก!

อีกอย่างเจียงชื่อเป็นเพียงพนักงานทั่วไปที่มีเงินเดือนเจ็ดแปดพันเท่านั้น เรื่องอะไรที่เขาจะเชิญเชฟมาได้?

คงเป็นเรื่องตลกที่สุดในโลกก็ว่าได้!

แม้ฟังดูจะเป็นเรื่องไร้สาระ แม้ทุกคนจะไม่เชื่อในเจียงชื่อ แต่ติงเมิ่งเหยนเชื่อเขา

เคยเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว?

ทุกๆ ครั้งเจียงชื่อก็เหมือนเสกคาถาเวทมนตร์ได้ ทุกๆ ครั้งเขาก็สามารถทำในสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้

ดังนั้น เธอจึงเต็มใจที่จะเชื่อในเจียงชื่อ

ติงเมิ่งเหยนพยักหน้าตอบ “อื้ม ถ้ามีบัวลอยสดใหม่รสชาติดีจากร้านหลงเฉิง ฉันจะกินแน่นอน”

“โอเค ผมจะติดต่อให้คุณเดียวนี้”

เจียงชื่อจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาซุนจ้ายเย้น

“ฮัลโหล จ้ายเย้น ช่วยผมเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ผมอยากกินขนมบัวลอยของร้านหลงเฉิง คุณช่วยติดต่อหัวหน้าเชฟของร้านหลงเฉิง ให้เขามาที่ภัตตาคารฉางชิงแล้วทำขนมบัวลอยให้ลูกค้าวีไอพีห้องหกกินทีนะ”

“ครับ ผมจัดการให้เสร็จภายใน 15 นาทีครับ”

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+