“สารเลว!!!”

ผู้คนในห้องต่างก็ทนฟังไม่ได้แล้ว ติงเมิ่งเหยนก็ทุบโต๊ะและลุกยืนขึ้น

จงเถายังแสดงสีหน้าไม่แยแสและพูดอย่างร่าเริงว่า “ผมก็แค่ล้อเล่นน่า จะจริงจังขนาดนี้ทำไม?”

“อีกอย่าง พวกคุณทุกคนเข้าใจผมผิดแล้ว อันที่จริงผมตั้งใจจะพูดว่า ผมจะช่วยจุนหรูหาหมอดีๆ สักคนเพื่อรักษาหลัวเฟิงให้หาย พวกเขาจะได้มีลูกกันสักทีไม่ใช่เหรอ?”

แม้ว่าคำอธิบายนี้จะดูฝืดมาก แต่อย่างน้อยก็ทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ดีขึ้น

ติงเมิ่งเหยนนั่งลงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แล้วคุณจะไปหาหมอที่ดีจากไหนล่ะ?”

จงเถายิ้มตอบ

“เมิ่งเหยน คุณจะดูถูกหัวหน้าห้องของคุณแล้วนะ”

“ผมไม่เหมือนสามีไร้น้ำยาของคุณหรอกจะบอกให้ มันก็แค่รู้จักพ่อครัวคนหนึ่ง แล้วขอร้องให้พ่อครัวมาช่วยทำบัวลอยให้กิน แล้วได้อะไร?”

“แต่ผมไม่เหมือนกันนะ”

หยางจุนหรูรู้สึกดีใจมาก

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ งั้นผมโทรเลยนะ”

จงเถาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างเย้ยหยันแล้วเตรียมจะกดโทรออก ในขณะที่จะโทรออก เขายังเหลือบมองไปที่หยางจุนหรูแล้วคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เคยปฏิเสธเขาไม่ใช่หรือ?

เหอะๆ งั้นใช้โอกาสนี้ให้หยางจุนหรูสมยอมดีกว่า!

ขอแค่เขาติดต่อหมอเทวดาได้ วันหลังหยางจุนหรูก็จะยอมฟังในสิ่งที่เขาพูดล่ะสิ? เหอะ ๆ และในตอนนี้จงเถาได้จินตนาการถึงหยางจุนหรูที่อยู่บนเตียงเขาแล้ว

เขาเลียริมฝีปากและกดหมายเลขของหมอเทวดา

แต่ในใจเขายังรู้สึกระแวงอยู่เล็กน้อย เพราะความจริงแล้วเขาไม่ได้รู้จักหมอเทวดาคนนี้เลย ส่วนเบอร์โทรของหมอเทวดานั้น ผู้บริหารในบริษัทของเขาเป็นคนได้มาจากตระกูลซินอย่างยากลำบาก และเขาแค่คัดลอกมาจากผู้บริหารในบริษัทเท่านั้น

จะรอดหรือไม่รอด เขายังไม่ได้แน่ใจ

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายโทรติดแล้ว

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเจียงชื่อที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น