จอมนักรบท้าโลก 607 วายร้ายในบ้าน

Now you are reading จอมนักรบท้าโลก Chapter 607 วายร้ายในบ้าน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

“จงเถา?! คุณเป็นไรไหม?”

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนรีบช่วยกันพยุงจงเถาให้ลุกขึ้น จากนั้นมีคนโทรเรียกรถพยาบาลและรีบยกเขาขึ้นรถแล้วส่งไปที่โรงพยาบาลทันที

เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด

เจียงชื่ออุตส่าห์หวังดี แต่กลับถูกเขาเข้าใจผิด ตอนนี้คงต้องลำบากแย่เลย

เพราะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ จึงทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นแย่ลง ทุกคนจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินต่อ และหลังจากพูดคุยอีกสักพักพวกเขาต่างก็เลิกรากันไป

ติงเมิ่งเหยนกับหยางจุนหรูเดินออกจากร้านอาหารด้วยกัน

ในช่วงเวลานั้น หยางจุนหรูพูดว่า “เมิ่งเหยน สามีเธอเป็นหมอเทวดา ฉันอยากรบกวนเขา……”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ติงเมิ่งเหยนก็พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องพูดก็ได้ ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร ไม่มีปัญหาหรอก ต่อให้เธอไม่พูด ฉันก็จะให้เจียงชื่อไปช่วยรักษาสามีเธออยู่แล้ว ไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างอยู่ งั้นเราไปกันเลยนะ”

“ขอบใจนะ เมิ่งเหยน”

“เราเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบๆ “จุนหรู รถเธอจอดอยู่ไหนเหรอ? เดี๋ยวฉันขับตามไปนะ”

หยางจุนหรูลูบผมแล้วตอบอย่างลำบากใจว่า “ฉันนั่งรถบัสมาน่ะ”

“หืม? แล้วรถเธอล่ะ?”

“ขายไปแล้ว”

“อ้าว ทำไมล่ะ?”

“พี่เฟิงต้องใช้เงินรักษาเยอะ มันจำเป็นน่ะ”

จากการสนทนากับหยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยนสามารถเห็นได้ว่าชีวิตช่วงนี้ของหยางจุนหรูนั้นไม่ราบรื่นเลย

ติงเมิ่งเหยนจึงกุมมือหยางจุนหรูไว้ “ชีวิตของเธอยากเย็นลำบากขนาดนี้ ทำไมเธอไม่มาขอความช่วยเหลือกับฉันล่ะ? เธอก็รู้ว่าขอแค่เธอพูด ฉันต้องช่วยเธออยู่แล้ว”

หยางจุนหรูรู้สึกซาบซึ้งและน้ำตาก็ไหลพรากลงมา

“พี่เฟิงเหมือนคนที่ถูกผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์ ฉันกลัวจะลำบากพวกเธอไปด้วย ฉันก็เลยไม่กล้าพูด”

“ยัยบื้อ วันหลังอย่าคิดแบบนี้อีกนะ!”

ติงเมิ่งเหยนกอดหยางจุนหรูไว้และมอบความรักความห่วงใยให้เธอ

หลังจากนั้นพวกเธอขึ้นรถไปทีละคน และเจียงชื่อก็เป็นคนขับรถส่งหยางจุนหรูกลับไปที่บ้าน

เมื่อก่อนบ้านที่อยู่อาศัยของหยางจุนหรูนั้นถือว่าอยู่ในย่านที่เจริญมาก แต่หลังจากเกิดเรื่องกับหลัวเฟิง และความจำเป็นในการรักษา พวกเขาจึงต้องขายบ้านและย้ายมาเช่าอยู่ในเขตชานเมือง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย

นี่เป็นเขตชุมชนที่ค่อนข้างรกร้าง ซึ่งเป็นสถานที่ที่คนจนจะอาศัยอยู่ จึงไม่แปลกเลยที่มือของหยางจุนหรูเต็มไปด้วยแผลตุ่มพอง

ติงเมิ่งเหยนยิ่งดูก็ยิ่งหดหู่

สาวสวยใสในสมัยก่อน และยังเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย แต่หลังจากที่เธอเลือกแต่งงานกับคนรัก ทำให้เธอต้องตกอับมาอยู่ในสถานที่ที่รกร้างแบบนี้ ดูแล้วมันช่างสลดใจจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้น หยางจุนหรูก็ยังไม่ทิ้งหลัวเฟิงไปและยังเลือกอยู่กับเขาอย่างไม่หวั่นไหว

ความรักของพวกเขานั้นบริสุทธิ์มากพอและมั่นคงมากพอจริงๆ

จากนั้นทั้งสามเข้าไปในเขตชุมชน เมื่อถึงบ้านหลังที่หยางจุนหรูเช่าอยู่ พวกเขาก็พบว่าประตูบ้านถูกเปิดอยู่

“หืม? ฉันจำได้ว่าปิดประตูก่อนออกจากบ้านแล้วนะ”

กระดูกขาของหลัวเฟิงหักอยู่ เขาคงลุกมาเปิดไม่ได้ แล้วประตูมันเปิดได้ยังไง?

โจรเข้าบ้านหรือ?

หยางจุนหรูรีบเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นเธอก็เห็นชายในชุดสูทผูกไทรนั่งอยู่ในห้อง และยังมีชายฉกรรจ์อีกสองคนยืนอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งดูแล้วพวกเขาไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

ส่วนหลัวเฟิงยังคงนอนอยู่บนเตียง

ทันทีที่เห็นหยางจุนหรูกลับมา หลัวเฟิงก็รีบตะโกนว่า “จุนหรู รีบหนีไป!”

ไม่ทันแล้ว

เพราะหลังจากที่เขาตะโกนอย่างเสียงดัง ชายร่างใหญ่สี่คนก็เดินมาปิดกั้นอยู่ที่ประตู ทำให้หยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยน และเจียงชื่อต่างก็ถูกปิดล้อมอยู่ในบ้าน ซึ่งไม่มีทางหนีออกไปได้อย่างแน่นอน

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

จอมนักรบท้าโลก 607 วายร้ายในบ้าน

Now you are reading จอมนักรบท้าโลก Chapter 607 วายร้ายในบ้าน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

“จงเถา?! คุณเป็นไรไหม?”

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนรีบช่วยกันพยุงจงเถาให้ลุกขึ้น จากนั้นมีคนโทรเรียกรถพยาบาลและรีบยกเขาขึ้นรถแล้วส่งไปที่โรงพยาบาลทันที

เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด

เจียงชื่ออุตส่าห์หวังดี แต่กลับถูกเขาเข้าใจผิด ตอนนี้คงต้องลำบากแย่เลย

เพราะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ จึงทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นแย่ลง ทุกคนจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินต่อ และหลังจากพูดคุยอีกสักพักพวกเขาต่างก็เลิกรากันไป

ติงเมิ่งเหยนกับหยางจุนหรูเดินออกจากร้านอาหารด้วยกัน

ในช่วงเวลานั้น หยางจุนหรูพูดว่า “เมิ่งเหยน สามีเธอเป็นหมอเทวดา ฉันอยากรบกวนเขา……”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ติงเมิ่งเหยนก็พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องพูดก็ได้ ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร ไม่มีปัญหาหรอก ต่อให้เธอไม่พูด ฉันก็จะให้เจียงชื่อไปช่วยรักษาสามีเธออยู่แล้ว ไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างอยู่ งั้นเราไปกันเลยนะ”

“ขอบใจนะ เมิ่งเหยน”

“เราเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบๆ “จุนหรู รถเธอจอดอยู่ไหนเหรอ? เดี๋ยวฉันขับตามไปนะ”

หยางจุนหรูลูบผมแล้วตอบอย่างลำบากใจว่า “ฉันนั่งรถบัสมาน่ะ”

“หืม? แล้วรถเธอล่ะ?”

“ขายไปแล้ว”

“อ้าว ทำไมล่ะ?”

“พี่เฟิงต้องใช้เงินรักษาเยอะ มันจำเป็นน่ะ”

จากการสนทนากับหยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยนสามารถเห็นได้ว่าชีวิตช่วงนี้ของหยางจุนหรูนั้นไม่ราบรื่นเลย

ติงเมิ่งเหยนจึงกุมมือหยางจุนหรูไว้ “ชีวิตของเธอยากเย็นลำบากขนาดนี้ ทำไมเธอไม่มาขอความช่วยเหลือกับฉันล่ะ? เธอก็รู้ว่าขอแค่เธอพูด ฉันต้องช่วยเธออยู่แล้ว”

หยางจุนหรูรู้สึกซาบซึ้งและน้ำตาก็ไหลพรากลงมา

“พี่เฟิงเหมือนคนที่ถูกผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์ ฉันกลัวจะลำบากพวกเธอไปด้วย ฉันก็เลยไม่กล้าพูด”

“ยัยบื้อ วันหลังอย่าคิดแบบนี้อีกนะ!”

ติงเมิ่งเหยนกอดหยางจุนหรูไว้และมอบความรักความห่วงใยให้เธอ

หลังจากนั้นพวกเธอขึ้นรถไปทีละคน และเจียงชื่อก็เป็นคนขับรถส่งหยางจุนหรูกลับไปที่บ้าน

เมื่อก่อนบ้านที่อยู่อาศัยของหยางจุนหรูนั้นถือว่าอยู่ในย่านที่เจริญมาก แต่หลังจากเกิดเรื่องกับหลัวเฟิง และความจำเป็นในการรักษา พวกเขาจึงต้องขายบ้านและย้ายมาเช่าอยู่ในเขตชานเมือง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย

นี่เป็นเขตชุมชนที่ค่อนข้างรกร้าง ซึ่งเป็นสถานที่ที่คนจนจะอาศัยอยู่ จึงไม่แปลกเลยที่มือของหยางจุนหรูเต็มไปด้วยแผลตุ่มพอง

ติงเมิ่งเหยนยิ่งดูก็ยิ่งหดหู่

สาวสวยใสในสมัยก่อน และยังเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย แต่หลังจากที่เธอเลือกแต่งงานกับคนรัก ทำให้เธอต้องตกอับมาอยู่ในสถานที่ที่รกร้างแบบนี้ ดูแล้วมันช่างสลดใจจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้น หยางจุนหรูก็ยังไม่ทิ้งหลัวเฟิงไปและยังเลือกอยู่กับเขาอย่างไม่หวั่นไหว

ความรักของพวกเขานั้นบริสุทธิ์มากพอและมั่นคงมากพอจริงๆ

จากนั้นทั้งสามเข้าไปในเขตชุมชน เมื่อถึงบ้านหลังที่หยางจุนหรูเช่าอยู่ พวกเขาก็พบว่าประตูบ้านถูกเปิดอยู่

“หืม? ฉันจำได้ว่าปิดประตูก่อนออกจากบ้านแล้วนะ”

กระดูกขาของหลัวเฟิงหักอยู่ เขาคงลุกมาเปิดไม่ได้ แล้วประตูมันเปิดได้ยังไง?

โจรเข้าบ้านหรือ?

หยางจุนหรูรีบเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นเธอก็เห็นชายในชุดสูทผูกไทรนั่งอยู่ในห้อง และยังมีชายฉกรรจ์อีกสองคนยืนอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งดูแล้วพวกเขาไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

ส่วนหลัวเฟิงยังคงนอนอยู่บนเตียง

ทันทีที่เห็นหยางจุนหรูกลับมา หลัวเฟิงก็รีบตะโกนว่า “จุนหรู รีบหนีไป!”

ไม่ทันแล้ว

เพราะหลังจากที่เขาตะโกนอย่างเสียงดัง ชายร่างใหญ่สี่คนก็เดินมาปิดกั้นอยู่ที่ประตู ทำให้หยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยน และเจียงชื่อต่างก็ถูกปิดล้อมอยู่ในบ้าน ซึ่งไม่มีทางหนีออกไปได้อย่างแน่นอน

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+