“ปากยังเหม็นอยู่เหรอเนี่ย?”

เจียงชื่อหยิบแปรงขัดชักโครกขึ้นมาแล้วจิ้มที่ปากของเหยียนไคเหวิน ทำให้ปากของเขาแดงก่ำราวกับไส้กรอกขนาดใหญ่ที่ห้อยออกมาจากปากของเขา

“ดีขึ้นแล้วยัง?”

เหยียนไคเหวินไม่กล้าพูดพล่ามอะไรอีก เมื่อบัณฑิตต้องเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับความสามารถที่แตกต่างกัน เขายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ตัวเองซวยมากขึ้น

หลังจากหยุดไปสักพัก เหยียนไคเหวินก็รวบรวมความกล้าและพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณทำร้ายผมไม่เป็นไรหรอกนะ แต่เงิน 6 ล้านนี้พวกคุณต้องจ่าย! เพราะมันเป็นคำตัดสินจากศาล ไม่ใช่คำตัดสินจากผม ถ้าพวกคุณไม่ยอมจ่าย ศาลจะไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!”

เหยียนไคเหวินแสดงรอยยิ้มที่ได้ใจอีกครั้ง

แม้จะถูกรังแกอย่างน่าสงสาร แต่เขายังรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบกว่า

เจียงชื่อเก่งแต่ใช้กำลัง แล้วยังไง?

มันมีเงินเหรอ?

ไม่มีเงินก็เท่านั้น ทำอะไรได้? สุดท้ายก็ต้องรับการลงโทษอยู่ดี

ก่อนที่เหยียนไคเหวินจะได้ใจไปมากกว่านี้ เจียงชื่อ ก็หยิบบัตรธนาคารสีทองแวววาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วยื่นออกไป “6 ล้านใช่ไหม? หักออกไป แล้วไสหัวไปให้พ้น”

เหยียนไคเหวินไม่มีอะไรจะพูดอีก สู้ด้วยกำลังก็สู้ไม่ได้ อยากใช้เงินเพื่อบีบให้คนอื่นสมยอม แต่สุดท้ายคนอื่นกลับหยิบการ์ดที่มีเงินมากกว่า 6 ล้านออกมาอย่างง่ายดาย

ผู้ชายคนนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ!

ก่อนจะจากกันไป เหยียนไคเหวินยังถามด้วยน้ำเสียงยั่วยุว่า “แกกล้าบอกชื่อไหม?”

เจียงชื่อหัวเราะอย่างเย็นชา

“ผมชื่อเจียงชื่อ พนักงานทั่วไปของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง”

“เจียงชื่อเหรอ? ดีมาก ฉันจำชื่อแกได้แล้ว คอยดูก็แล้วกัน!”

“หืม?”

เจียงชื่อยื่นขาออกไปเตะก้อนหินลูกหนึ่งจากพื้น และก้อนหินก็พุ่งตรงเข้าไปที่ปากของเหยียนไคเหวินจนปากของเขาแตกเป็นแผลและเลือดก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

“โอ๊ย โอ๊ย ……”

ดูเหมือนครั้งนี้เหยียนไคเหวินจะเข็ดแล้ว เขาจึงรีบออกคำสั่งเรียกลูกน้องของเขาจากไปและไม่กล้าพูดจาข่มขู่ต่อหน้าเจียงชื่ออีก

ไอ้หมอนี่มันเก่งเกินไป

ไม่นานหลังจากนั้น เหยียนไคเหวินก็ออกไปพร้อมกับกลุ่มลูกน้องของเขา

หยางจุนหรูนั่งอยู่ขอบเตียงและกุมมือหลัวเฟิงไว้ จากนั้นพูดกับเจียงชื่ออย่างเคารพว่า “ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ!!!”