“อ๊าก~~”

เหยียนไคเหวินร้องเสียงหลงเหมือนหมูโดนฆ่า

เขาที่เป็นคนอ่อนแอและไม่มีความสามารถเป็นทุนเดิม กลัวความเจ็บปวดที่สุด ตอนนี้แขนถูกเจียงชื่อหัก ความเจ็บปวดนี้แค่คิดก็รู้แล้ว

เห็นภาพนี้ ทุกคนตึกตะลึง

ทำร้ายต่อหน้าทุกคน นี่ต้อง’บ้าคลั่ง’ถึงขั้นไหน?

พวกลูกน้องรีบมายกเหยียนไคเหวิน เพื่อป้องกันไม่ให้เขาบาดเจ็บไปกว่านี้

จูหยุนเฉียงชี้หน้าเจียงชื่อ “แกกล้ามาก!”

เจียงชื่อชี้ไปที่โลงศพสองโลงสุดท้าย “โลงศพสองโลงสุดท้ายนี้ เตรียมเอาไว้ให้แกกับเหยียนไคเหวิน แต่ว่าแกไม่ต้องใจร้อน ฉันไม่ให้แกลงไปนอนในนั้นทันทีหรอก”

“อีกหกวัน เป็นวันที่ลุงเฉิงตายครบเจ็ดวัน”

“วันนั้น ฉันจะใช้โลงศพนี้ยกพวกแกสองคน ไปตายพร้อมกันให้กับลุงเฉิง!”

แต่พวกเขาคาดการณ์ผิดไปเรื่องหนึ่ง

ปกติคนพวกนั้นรังแกเจ้าของกิจการที่ไม่มีอาวุธ แต่ถ้าจะต่อสู้กับพวกของเจียงชื่อ พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยสักนิด

จูหยุนเฉียงพูดเสียงเหี้ยม:”เจียงชื่อ ตอนแรกฉันแค่อยากเล่นกับแก จัดการคนรอบตัวแกก่อน ให้แกเจ็บปวดแล้วค่อยตาย”

“ได้ ตอนนี้แกรนหาที่ตายเอง ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

“พรุ่งนี้ในปีหน้า คือวันครบรอบวันตายของแก!”

“ตอนนี้แกไปตายซะ ไปเจอกับไอ้แก่นั่น ไอ้ขยะ”

มือใหญ่ของจูหยุนเฉียงโบกไปมา ลูกน้องทุกคนถือมีด ไม้เบสบอล มีดสั้นแล้วพุ่งมา การต่อสู้ที่เหี้ยมโหดไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

ถ้าคนธรรมดาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ต้องตกใจจนฉี่ราดแล้ว

แต่ว่าสำหรับเทพแห่งสงครามชูร่า

เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย

เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่จูหยุนเฉียง พูดเสียงเรียบ:”ชีวิตของฉัน ยังไม่มีใครเอาไปได้!”