อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเจียงชื่อเคยช่วยติงเมิ่งเหยนกี่ครั้งแล้ว ช่วยเธอแก้ปัญหามากมายไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เคยช่วยเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดังนั้น เธอช่วยคุกเข่าแทนผู้ชายของตนเองสักครั้งแล้วจะเป็นอะไร?

ติงเมิ่งเหยนมองติงจ้ง พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “คุณปู่คะ ให้หนูคุกเข่าแทนเจียงชื่อเถอะนะคะ หนูหวังว่าคุณปู่จะทำตามที่พูดเอาไว้ หลังจากที่หนูคุกเข่าโค้งคำนับแล้ว หวังว่าจะให้สิทธิ์ในการใช้หลุมฝังศพหนึ่งหลุม”

ขณะพูด ติงเมิ่งเหยนเตรียมที่จะคุกเข่าโค้งคำนับ

ดวงตาของติงจ้ง ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่ทั้งสามคนเปล่งประกาย ท่าทางเหมือนเฝ้ารอคอยมานานแล้ว ถึงแม้ไม่เห็นเจียงชื่อคุกเข่าจะน่าเสียดาย แต่การได้เห็นติงเมิ่งเหยนคุกเข่า ก็สะใจมาก!

อีกทั้ง ถ้าหากติงเมิ่งเหยนคุกเข่า เจียงชื่อต้องปวดใจมากแน่ๆ กระทบกระเทือนเจียงชื่อเหมือนกัน

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เยี่ยมมาก

เห็นติงเมิ่งเหยนกำลังจะคุกเข่า เจียงชื่อรีบคว้าตัวติงเมิ่งเหยน พยุงเธอเอาไว้ไม่ให้คุกเข่า

“ชื่อ”

ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เธอรู้ เจียงชื่อทนเห็นตนถูกรังแกไม่ได้

เพื่อที่ติงจ้งจะแก้แค้นเจียงชื่อ ความสุภาพและคุณธรรมก็ไม่เอาแล้ว เขาจะบีบให้เจียงชื่อคุกเข่า

“คุกเข่าเร็วเข้า!”

ภายในห้องทำงาน คนโฉดชั่วราวกับเสือดาวร้ายทั้งสามจ้องมองเจียงชื่อ ติงเมิ่งเหยน ด้วยแววตาที่เปล่งประกายแวววับ

เวลานี้ ในที่สุดเจียงชื่อก็พูดแล้ว

“คุณปู่ติง มีเรื่องหนึ่งที่คุณพูดถูก สิทธิ์ในเขตสุสานที่วางแผนไม่ใช่ของพวกคุณ คนที่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจคือกรมโยธาธิการและผังเมือง”

“ดังนั้น ทำไมผมต้องขอร้องคุณด้วย?”

ติงจ้งหัวเราะในลำคอ

ภายในใจเปี่ยมไปด้วยความดูถูก:ไอ้โง่ กรมโยธาธิการและผังเมืองยกสิทธิ์ในการใช้ให้ฉันเป็นคนจัดการตั้งนานแล้ว แกจะไปรู้อะไร?

เขายื่นมือออกมาแล้วพูด: “ถ้าอย่างนั้นก็ดี แกก็ไปหากรมโยธาธิการและผังเมือง ไสหัวไปหาพวกเขา”

บรรยากาศน่ากระอักกระอ่วน

เจียงชื่อพูดต่ออย่างไม่รีบร้อน: “ไม่ต้องไป เดี๋ยวคนของกรมโยธาธิการและผังเมืองจะมา ไม่ได้แค่ให้สิทธิ์ในการใช้กับผมหนึ่งสิทธิ์ แต่ยังจะ……ยึดสิทธิ์ในการใช้ของบริษัทติงหรง!”