“ผู้จัดการเจี่ยง ยินดีที่ได้ร่วมมือ อาหารมื้อนี้ก็จบลงเพียงแค่นี้ คราวหน้าถ้ามีโอกาส ฉันจะมาหาคุณเพื่อเซ็นสัญญา และงัดข้อมือด้วยอีกนะ”

หลังจากพูดจบแล้ว ติงเมิ่งเหยนก็จับแขนเจียงชื่อ และทั้งสองก็เดินออกจากโรงแรมไปอย่างโอ้อวด

ในห้องเหมา ทุกคนต่างมองหน้ากัน

“พวกมึงออกไปหมด” เจี่ยงเหอหลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ในช่วงเวลาแบบนี้ ไม่มีใครกล้าที่ยั่วยุความโกรธของเจี่ยงเหอหลง และก้มหัวเดินจากไปทีละคน

เจี่ยงเหอหลงปิดประตูห้อง หยิบโทรศัพท์มือถือของเขออกมาและโทรหาท่านประธาน——หนิงคุน

“ฮัลโหล ประธานหนิง งานที่คุณสั่งไว้ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว และผมก็ได้เซ็นสัญญากับติงเมิ่งเหยนเรียบร้อยแล้ว”

“อืม ทำได้ดีมาก การแสดงสมจริงหรือไม่? อย่าเผยท่าทีออกไปเชียวนะ”

เจี่ยงเหอหลงยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ต้องแสดงอะไรเลย”

“โอ้?”

“ผู้ชายคนที่ชื่อเจียงชื่อ ไม่ต้องการให้ผมแสดงอะไรเลย ความแข็งแกร่งของเขานั้นเป็นสิ่งที่เกินกว่าผมที่จะเอื้อมถึงได้”

เมื่อเห็นติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามา ทั้งสามคนก็หยุดเกมในมือทันที

ติงจ้งยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เรื่องที่ทำเป็นไปได้อย่างราบรื่นหรือไม่?”

ปากถามเช่นนี้ แต่อันที่จริงเขามีคำตอบอยู่ในใจนานแล้ว เขาได้ตัดสินใจกับหนิงคุนในภายหลังแล้ว จะไม่ร่วมมือกับติงเมิ่งเหยนอย่างแน่นอน ดังนั้นในครั้งนี้ติงเมิ่งเหยนคงต้องผิดหวังอย่างแน่นอน

หุ้นส่วนสิบเปอร์เซ็นต์นั้น ในที่สุดก็สามารถเอากลับคืนมาได้แล้ว

ติงเมิ่งเหยน ก็สามารถขับไล่ออกจากตระกูลได้แล้ว

ในตอนที่ติงจ้งกำลังรู้สึกมีความสุข ติงเมิ่งเหยนก็หยิบสัญญาออกจากกระเป๋าของเธอหนึ่งฉบับแล้ววางลงบนโต๊ะ

“นี่คือสัญญาที่เซ็นกับบริษัทหงยุ่น คุณปู่ท่านลองอ่านดูสิ”

บูม! ! !

ติงจ้งรู้สึกเหมือนว่าหัวของตัวเองกำลังจะระเบิดแล้ว และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หยุดนิ่งไปเลย

เป็นไปได้อย่างไร?

เขาได้พูดคุยกับหนิงคุนเป็นการส่วนตัวไว้แล้ว ยังจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร?

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้”