เสียงตะโกนนี้ ทำให้ติงจื่อยวี่ตกใจจนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณปู่?”

“คุณอธิบายให้หน่อยได้ไหม นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ติงจื่อยวี่ดูไร้เดียงสา “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เราได้ตกลงเป็นการส่วนตัวกับหนิงคุนแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกล่ะ? เราไปถามหนิงคุนกันสักหน่อยไหม?”

“ใช่ ต้องถามเขา ต้องถามเขา!”

ก่อนที่ติงจ้งจะโทรไปหาหนิงคุน หนิงคุนที่อยู่อีกด้านก็ได้โทรเข้ามาแล้ว

ติงจ้งรับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วตะโกนด่า “หนิงคุน ไอ้เด็กเวรจงใจกลั่นแกล้งผมใช่ไหม?”

หนิงคุนพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ต้องขอโทษจริงๆคุณปู่ แต่เดิมเราได้ตกลงกันแล้ว ผมก็เตรียมจะไปบอกกับผู้จัดการแผนกว่าอย่าเซ็นสัญญากับหลานสาวของคุณ แต่ใครจะไปรู้ว่าผมเพิ่งโทรไป ทางด้านนุ้นได้เซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว สายเกินไปหน่อยหนึ่ง! เฮ้ คุณดูสิเรื่องนี้ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้?”

ติงจ้งแทบกระอักเลือด เมื่อได้ยินเช่นนี้

เขาพูดอย่างดุเดือดว่า “ไอ้สารเลว อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระกับกูอยู่ที่นี่! ในเมื่อคุณยังทำงานไม่สำเร็จ งั้นก็คืนหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทกลับคืนมา แล้วพวกเราสองคนก็ถือว่าเคลียร์กันแล้ว”

“ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว!!!”

ตะโกนด่าอย่างต่อเนื่องสามครั้ง ติงจ้งก็กระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะโดยตรง รู้สึกหนักใจไปทั้งคน ‘อ้วก’ อาเจียนออกเป็นเลือดเต็มปาก

รู้สึกเวียนหัว และล้มลงนั่งบนเก้าอี้

“คุณปู่!!!”

ติงจื่อยวี่และติงเฟิงเฉิงรีบเดินเข้าไปประคองตัวไว้

ติงจ้งเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน และพูดอย่างขมขื่นว่า “จบแล้ว จบแล้ว จบสิ้นแล้ว หุ้นส่วนสิบเปอร์เซ็นต์ของติงเมิ่งเหยนยังไม่ได้คืนกลับมาเลย และยังสูญเสียหุ้นส่วนสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับหนิงคุน ซึ่งเป็นการสูญเสียที่น่ากลัวมาก!”

ติงจื่อยวี่ชักชวนว่า “คุณปู่อย่ากังวลมากเกินไป สิ่งที่สูญเสียไปยังจะสามารถนำกลับคืนมาได้ อีกอย่าง พวกเราทำกำไรได้ถึงพันล้าน และยังได้เซ็นสัญญาไปสองโปรเจค และทำกำไรได้ตั้งมากมายไม่ใช่เหรอ? ไม่ขาดทุน ไม่ขาดทุนหรอก”

คำพูดเหล่านี้ เป็นเพียงคำพูดที่ปลอบโยนเท่านั้น

ติงจ้งหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ในใจของเขารู้สึกขมขื่นอย่างมาก และผู้ที่คิดร้ายต่อผู้อื่น สุดท้ายก็จะลงเอยด้วยการทำร้ายตัวเอง

ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย ในขณะนี้ติงจื่อสวี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆที่ไม่สังเกตเห็นได้ง่าย