ติงจ้งยังคงรังเกียจเจียงชื่ออย่างที่สุดดังเช่นที่ผ่านมา

เจียงชื่อก็ไม่สนใจ เพียงแค่พูดเสียงเบาที่ข้างหูของติงเมิ่งเหยนว่า “คุณออกไปก่อน อย่าให้ใครเข้ามา ผมอยากพูดความในใจกับคุณปู่สักหน่อย

“อืม ได้”

ติงเมิ่งเหยนเดินออกไป ถือโอกาสปิดประตูห้องโถงบรรพบุรุษลง

เจียงชื่อเดินมาถึงข้างกายของติงจ้ง มองป้ายบรรพบุรุษในห้องโถง เอ่ยเสียงเรียบ “คุณปู่ ฉันพูดความจริงกับคุณ ทรัพย์สมบัติเล็กน้อยนี้ของตระกูลติงพวกคุณ ไม่อยู่ในสายตาของฉันสักนิด คุณป้องกันฉันในทุกๆทาง เกินความจำเป็นโดยแท้”

“ใช่หรือ? นายวางมาดใหญ่โตจริงนะ ทรัพย์สินกว่าร้อยปีของตระกูลติงก็ไม่อยู่ในสายตาของนาย?” ติงจ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดสีว่า “เช่นนั้นทำไมนายยังหน้าด้านพัวพันเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลติงเราอีกเล่า? ไม่ใช่ว่าไม่อยู่ในสายตาหรือ? รีบไสหัวไปสิ มาอยู่กินฟรีทำไม?”

คำพูดเหล่านี้ค่อนข้างเกินไปสักหน่อยแล้ว

เปลี่ยนเป็นคนทั่วไปคงอาละวาดนานแล้ว แต่เจียงชื่อไม่เอามาใส่ใจ

เขาชี้ไปที่ธงสามหน้าที่แขวนอยู่บนห้องโถงบรรพบุรุษ ถามว่า “คุณปู่ ธงสามหน้านี้คุณยังจำได้ไหม?”

ติงจ้งเงยหน้าขึ้นไปมอง

ที่ด้านหนึ่งของห้องโถงบรรพบุรุษมีธงสามหน้าแขวนอยู่จริงๆ

หน้าแรก : ซื่อสัตย์จงรักภักดี

หน้าที่สอง : ไม่มีสงครามไหนไม่ชนะ

หน้าที่สาม : เกียรติคุณคงอยู่ชั่วนิรันดร์

ติงจ้งพยักหน้า “จำได้สิ นี่คือธงสามหน้าที่จ้านยู่ส่งมาให้ถังแหวนโม่ พูดขึ้นมา ตอนนั้นนายก็ไม่ใช่ว่าอยู่ในเหตุการณ์หรือ? ก็เป็นเหตุการณ์ตอนที่นายกลับมาที่เขตเจียงหนานวันแรก”

“ติงจื่อยวี่แต่งให้กับสามีที่ดี ถังแหวนโม่เป็นรองผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ อยู่ใต้คนๆเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ดูถูกไม่ได้จริงๆ”

“กลับกันมองที่เมิ่งเหยน….”

ติงจ้งมองเจียงชื่อครั้งหนึ่ง เผยความเหยียดหยามในสายตาออกมา

เจียงชื่อไม่สนใจ แต่กลับเอ่ยถามไปเรื่อย “คุณรู้สึกว่า รองผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่คนหนึ่ง มีค่าพอให้จ้านยู่ใหญ่ส่งธงสามหน้าเช่นนี้มาหรือ? ถังแหวนโม่ เขาคู่ควรหรือ?”

คำถามนี้ ถามข้อสงสัยที่อยู่ในใจของติงจ้งมาโดยตลอดออกมา

ใช่แล้ว ถังแหวนโม่เขาคู่ควรหรือ?

พูดตามตรง ถังแหวนโม่ไม่คู่ควรเลยสักนิด ไม่ต้องพูดว่าถังแหวนโม่เป็นแค่รองผู้บัญชาการคนหนึ่งเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้บัญชาการของฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ก็ไม่คู่ควร””

ติงจ้งเอ่ยด้วยความสงสัยเล็กๆ “ที่จริงแล้วฉันก็เคยคิด ด้วยคุณสมบัติของถังแหวนโม่ ไม่คู่ควรจริงๆ”

“แต่ว่าธงก็ส่งมาแล้วจริงๆนี่ คนที่นำมาส่งก็พูดชัดเจนแล้ว ว่าส่งมาให้หลานเขยของฉัน”

“นั่นก็ไม่ใช่มอบให้ถังแหวนโม่หรอกหรือ?”

ติงจ้งมองเจียงชื่อด้วยสายตาดูถูกอย่างมาก “นี่คือเรื่องจริง ไม่มีทางเปลี่ยน”

เจียงชื่อยิ้มน้อยๆไล่ถามต่อ “เช่นนั้นคุณเคยคิดไหมว่า หลานเขยคนนี้ ไม่ได้หมายถึงถังแหวนโม่?”

ติงจ้งหัวเราะแล้ว “ฉันมีหลานเขยกี่คน? ไม่ได้หมายถึงถังแหวนโม่ หรือว่านั่นหมายถึงนายหรือไง?”

อากาศเงียบสงบลงทันใด

เจียงชื่อไม่ได้เอ่ยคำ แต่ว่าหันหน้ากลับมามองติงจ้ง สายตาของทั้งคู่ประสานกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของติงจ้งค่อยๆแข็งค้างทีละน้อย

ความตกใจอย่างมากมาย สั่นสะเทือนอยู่ในใจของเขา

หรือว่าที่พูด?

ไม่รอให้ติงจ้งได้สติกลับมา เจียงชื่อก็พูดเรื่องที่สองที่ทำให้เขาตกใจ

เจียงชื่อเอ่ยเรียบๆ “ใช่แล้ว คุณปู่ คุณยังจำได้หรือไม่ว่าก็เป็นในคืนนั้น ทั้งสามเขตรวบรวม มีผู้บริหารระดับสูงคนใหม่มาหนึ่งคน?”

ติงจ้งพยักหน้า

“ฉันอยากที่จะประจบเขามาตลอด แต่น่าเสียดายไม่เคยได้พบหน้า”

“ผู้บริหารระดับสูงคนนี้เก็บตัวเกินไป สอบถามว่าเป็นใครไม่ได้โดยสิ้นเชิง”

“รู้เพียงแค่ว่าเขามาจากเวอเตอร์แลนด์ อย่างอื่นไม่รู้อะไรเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นระดับขั้นเช่นนั้นของถังแหวนโม่ก็ไม่อาจสอบถามรายละเอียด ลึกลับจริงๆ”

“ฉันเกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้เจอตัวเขาจริงๆ”

เวลานี้ ใบหน้าของเจียงชื่อมีรอยยิ้ม ใช้เสียงที่เบาที่สุดเอ่ยคำพูดที่หนักที่สุดออกมา

“คุณปู่ ตอนนี้คุณได้เห็นตัวจริงแล้ว”

ติงจ้งยังคงรังเกียจเจียงชื่ออย่างที่สุดดังเช่นที่ผ่านมา

เจียงชื่อก็ไม่สนใจ เพียงแค่พูดเสียงเบาที่ข้างหูของติงเมิ่งเหยนว่า “คุณออกไปก่อน อย่าให้ใครเข้ามา ผมอยากพูดความในใจกับคุณปู่สักหน่อย

“อืม ได้”

ติงเมิ่งเหยนเดินออกไป ถือโอกาสปิดประตูห้องโถงบรรพบุรุษลง

เจียงชื่อเดินมาถึงข้างกายของติงจ้ง มองป้ายบรรพบุรุษในห้องโถง เอ่ยเสียงเรียบ “คุณปู่ ฉันพูดความจริงกับคุณ ทรัพย์สมบัติเล็กน้อยนี้ของตระกูลติงพวกคุณ ไม่อยู่ในสายตาของฉันสักนิด คุณป้องกันฉันในทุกๆทาง เกินความจำเป็นโดยแท้”

“ใช่หรือ? นายวางมาดใหญ่โตจริงนะ ทรัพย์สินกว่าร้อยปีของตระกูลติงก็ไม่อยู่ในสายตาของนาย?” ติงจ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดสีว่า “เช่นนั้นทำไมนายยังหน้าด้านพัวพันเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลติงเราอีกเล่า? ไม่ใช่ว่าไม่อยู่ในสายตาหรือ? รีบไสหัวไปสิ มาอยู่กินฟรีทำไม?”

คำพูดเหล่านี้ค่อนข้างเกินไปสักหน่อยแล้ว

เปลี่ยนเป็นคนทั่วไปคงอาละวาดนานแล้ว แต่เจียงชื่อไม่เอามาใส่ใจ

เขาชี้ไปที่ธงสามหน้าที่แขวนอยู่บนห้องโถงบรรพบุรุษ ถามว่า “คุณปู่ ธงสามหน้านี้คุณยังจำได้ไหม?”

ติงจ้งเงยหน้าขึ้นไปมอง

ที่ด้านหนึ่งของห้องโถงบรรพบุรุษมีธงสามหน้าแขวนอยู่จริงๆ

หน้าแรก : ซื่อสัตย์จงรักภักดี

หน้าที่สอง : ไม่มีสงครามไหนไม่ชนะ

หน้าที่สาม : เกียรติคุณคงอยู่ชั่วนิรันดร์

ติงจ้งพยักหน้า “จำได้สิ นี่คือธงสามหน้าที่จ้านยู่ส่งมาให้ถังแหวนโม่ พูดขึ้นมา ตอนนั้นนายก็ไม่ใช่ว่าอยู่ในเหตุการณ์หรือ? ก็เป็นเหตุการณ์ตอนที่นายกลับมาที่เขตเจียงหนานวันแรก”

“ติงจื่อยวี่แต่งให้กับสามีที่ดี ถังแหวนโม่เป็นรองผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ อยู่ใต้คนๆเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ดูถูกไม่ได้จริงๆ”

“กลับกันมองที่เมิ่งเหยน….”

ติงจ้งมองเจียงชื่อครั้งหนึ่ง เผยความเหยียดหยามในสายตาออกมา

เจียงชื่อไม่สนใจ แต่กลับเอ่ยถามไปเรื่อย “คุณรู้สึกว่า รองผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่คนหนึ่ง มีค่าพอให้จ้านยู่ใหญ่ส่งธงสามหน้าเช่นนี้มาหรือ? ถังแหวนโม่ เขาคู่ควรหรือ?”

คำถามนี้ ถามข้อสงสัยที่อยู่ในใจของติงจ้งมาโดยตลอดออกมา

ใช่แล้ว ถังแหวนโม่เขาคู่ควรหรือ?

พูดตามตรง ถังแหวนโม่ไม่คู่ควรเลยสักนิด ไม่ต้องพูดว่าถังแหวนโม่เป็นแค่รองผู้บัญชาการคนหนึ่งเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้บัญชาการของฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ก็ไม่คู่ควร””

ติงจ้งเอ่ยด้วยความสงสัยเล็กๆ “ที่จริงแล้วฉันก็เคยคิด ด้วยคุณสมบัติของถังแหวนโม่ ไม่คู่ควรจริงๆ”

“แต่ว่าธงก็ส่งมาแล้วจริงๆนี่ คนที่นำมาส่งก็พูดชัดเจนแล้ว ว่าส่งมาให้หลานเขยของฉัน”

“นั่นก็ไม่ใช่มอบให้ถังแหวนโม่หรอกหรือ?”

ติงจ้งมองเจียงชื่อด้วยสายตาดูถูกอย่างมาก “นี่คือเรื่องจริง ไม่มีทางเปลี่ยน”

เจียงชื่อยิ้มน้อยๆไล่ถามต่อ “เช่นนั้นคุณเคยคิดไหมว่า หลานเขยคนนี้ ไม่ได้หมายถึงถังแหวนโม่?”

ติงจ้งหัวเราะแล้ว “ฉันมีหลานเขยกี่คน? ไม่ได้หมายถึงถังแหวนโม่ หรือว่านั่นหมายถึงนายหรือไง?”

อากาศเงียบสงบลงทันใด

เจียงชื่อไม่ได้เอ่ยคำ แต่ว่าหันหน้ากลับมามองติงจ้ง สายตาของทั้งคู่ประสานกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของติงจ้งค่อยๆแข็งค้างทีละน้อย

ความตกใจอย่างมากมาย สั่นสะเทือนอยู่ในใจของเขา

หรือว่าที่พูด?

ไม่รอให้ติงจ้งได้สติกลับมา เจียงชื่อก็พูดเรื่องที่สองที่ทำให้เขาตกใจ

เจียงชื่อเอ่ยเรียบๆ “ใช่แล้ว คุณปู่ คุณยังจำได้หรือไม่ว่าก็เป็นในคืนนั้น ทั้งสามเขตรวบรวม มีผู้บริหารระดับสูงคนใหม่มาหนึ่งคน?”

ติงจ้งพยักหน้า

“ฉันอยากที่จะประจบเขามาตลอด แต่น่าเสียดายไม่เคยได้พบหน้า”

“ผู้บริหารระดับสูงคนนี้เก็บตัวเกินไป สอบถามว่าเป็นใครไม่ได้โดยสิ้นเชิง”

“รู้เพียงแค่ว่าเขามาจากเวอเตอร์แลนด์ อย่างอื่นไม่รู้อะไรเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นระดับขั้นเช่นนั้นของถังแหวนโม่ก็ไม่อาจสอบถามรายละเอียด ลึกลับจริงๆ”

“ฉันเกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้เจอตัวเขาจริงๆ”

เวลานี้ ใบหน้าของเจียงชื่อมีรอยยิ้ม ใช้เสียงที่เบาที่สุดเอ่ยคำพูดที่หนักที่สุดออกมา

“คุณปู่ ตอนนี้คุณได้เห็นตัวจริงแล้ว”