ติงจ้งพูดขึ้นทันทีว่า: “นั่นยังต้องให้พูดอีกเหรอ ? ไม่ใช่นายก็ต้องเป็นเมิ่งเหยนอยู่แล้วสิ”

เจียงชื่อส่ายหน้ารัว

“ฉันไม่มีทางนั่งตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลติง แล้วด้วยนิสัยของเมิ่งเหยน เธอก็ไม่มีทางยอมทำแบบนี้แน่ อันที่จริงในใจฉันก็มีคำตอบอยู่แล้วล่ะ แล้วมันก็เป็นคำตอบของคุณด้วยเหมือนกัน”

“ติงเฟิงเฉิง”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ไฟโทสะในใจของติงจ้งก็ลุกโหมขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่าพูดถึงไอ้ขยะคนนี้ มันทำให้ฉันโกรธแทบตายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้ความสามารถของมัน ฉันก็คงไม่เดินมาถึงจุดที่เป็นอยู่ตอนนี้หรอก”

“ถ้ามันรับผิดชอบหน้าที่ในฐานะเจ้าบ้านของตระกูลได้ตั้งแต่เนิ่นๆ ฉันก็คงไม่ต้องนั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้าบ้านมาจนถึงป่านนี้แล้ว!”

เจียงชื่อพยักหน้า

เขาเองก็ยอมรับว่า ติงเฟิงเฉิงนั้นเป็นตัวไร้ประโยชน์ ทั้งยังไร้ความสามารถอย่างแท้จริง

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังพอมีข้อดีอยู่บ้าง

เจียงชื่อพูดขึ้นว่า: “คนคนนี้ไม่มีความสามารถอะไร ทั้งยังชอบเล่นพนัน ดีแต่เที่ยวเล่น เพราะงั้นถึงได้สะดุดล้มจนหกคะเมนตีลังกาได้ขนาดนี้ แต่เขาก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง คืออย่างน้อยเขาก็จะไม่มีวันหักหลังคุณ”

ติงจ้งแค่นเสียงหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง “คนอย่างมันจะกล้าเหรอ?”

ทันทีที่บทสนทนาเปลี่ยนไป เขาก็พูดต่อว่า “แต่นี่เป็นข้อดีแค่ข้อเดียวของมันแล้ว ติงเฟิงเฉิงไอ้ลูกกระต่ายนั่นมีนิสัย “กะล่อนเสเพล” ชอบเที่ยวเล่น ชอบทำตัวสำมะเลเทเมา แต่เพื่อพี่น้องก็จะยอมปักมีดเข้าเอวสองข้าง  ไม่มีวันหักหลังญาติตัวเอง”

“และเพราะเหตุผลนี้จริงๆ ฉันถึงได้เอาแต่ฝึกฝนเขาเหมือนคนที่อยู่ในฐานะผู้สืบทอดตระกูล”

เจียงชื่อพูดขึ้นว่า “แต่ว่า คุณไม่ได้ฝึกฝนเขาให้ดี ในฐานะปู่ คุณตามใจเขามากเกินไป”

“คุณวางใจเถอะ จากนี้ไปฉันจะช่วยฝึกฝนหลานชายของคุณคนนี้ ให้เขามีความสามารถมากพอที่จะรับหน้าที่เจ้าบ้านของตระกูล”

ติงเฟิงเฉิงแหกปากร้องด้วยความตกใจ: “คุณปู่ พวกนั้นจะบังคับให้ผมถอนตัวออกไปจากตระกูลติง!”

หือ?

มือของติงจ้งหยุดค้างอยู่กลางอากาศ “มันเกิดอะไรขึ้น?”

ติงเฟิงเฉิงพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า: “ผมยังเป็นหนี้พนันพี่ไห่ที่เมืองเล่นอยู่ 5 ล้านหยวน เขาเลยใช้เรื่องนี้มาขู่ผม บังคับให้ผมถอนตัวจากบริษัทติงหรง ”

“พวกนั้นถึงกับทำลิสต์รายชื่อชุดหนึ่งเลยด้วย คุณปู่! คนในบอร์ดบริหารที่อยู่ข้างปู่ทั้งหมด ก็อยู่ในลิสต์รายชื่อนั้นด้วย พรุ่งนี้คงถูกบีบให้ลาออกกันหมดทั้งคณะแน่ๆ ”

“ไอ้สารเลวติงหงเหย้า มันกำลังกวาดล้างคนไม่เห็นด้วย!”

ติงจ้งเครียดจนขมวดคิ้วนิ่วหน้า

ไม่แปลกที่ติงหงเหย้าจะทำแบบนี้ แต่ถึงยังไงคนอื่นก็ยังพอให้ถอนตัวออกไปได้ แต่ติงเฟิงเฉิงจะถอนตัวออกไปไม่ได้เด็ดขาด

ทันทีที่ติงเฟิงเฉิงถอนตัวออกไป ในอนาคตคิดจะทวงคืนตระกูลติงกลับมา แล้วสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านอีกครั้ง ก็คงจะเป็นเรื่องยากมากขึ้นแน่ๆ

แต่สถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ จะแก้ไขยังไงดีล่ะ?

ติงเฟิงเฉิงพูดว่า “คุณปู่ ช่วยจ่ายเงิน 5 ล้านใช้หนี้แทนผมเร็วๆ เข้า แล้วจากนั้นผมจะออกจากบ้านตระกูลติง แค่นี้ก็จัดการแก้ไขเรื่องพวกนี้ได้หมดแล้ว ไม่งั้นพวกเขาจะจับผมเข้าคุก ผมไม่อยากเข้าคุกนะปู่ โฮๆๆ !”

ติงจ้งยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เขาสงสัยเหลือเกินว่าทำไมตัวเองถึงได้มีหลานชายที่ขี้ขลาดตาขาว ทั้งยังอ่อนแอไร้ประโยชน์ได้ถึงขนาดนี้?

“ลูกผู้ชายอกสามศอก จะร้องไห้ทำไม?!”

“ยืนดีๆ เดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้เอง เจียงชื่อก็ค่อยๆ พูดขึ้นช้าๆ ว่า : ” ห้าล้านนี้ให้ฉันจัดการเอง ฉันจะไปเดินเที่ยวที่เมืองเล่นซะหน่อย ไม่ใช่แค่ไปช่วยใช้หนี้ให้แค่นั้นนะ แต่ยังจะช่วยรักษาตำแหน่งของนายในฐานะรองประธานของตระกูลติงให้อีกด้วย ”

ติงเฟิงเฉิงถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ หันไปมองเจียงชื่อด้วยสีหน้าโง่เขลาทึ่มทื่อ

นี่มันสถานการณ์อะไรกันวะเนี่ย ?

พระอาทิตย์ขึ้นมาจากทางทิศตะวันตกหรือไง ? เจียงชื่อถึงกับเป็นฝ่ายเสนอตัวลุกขึ้นมาช่วยตนเองเลยเหรอ? นี่ไม่ใช่ว่ากำลังฝันอยู่ใช่มั้ย?

“นายพูดจริงเหรอ?”