“ตำรวจมาตรวจแล้วเจอแค่หนังสือการ์ตูน 18+ เล่มหนึ่ง ไม่เจอสมุดบัญชีปลอมสักเล่ม พี่ พี่จัดลำดับอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?”

ติงหงเหย้าขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร

เขานั่งดื่มกาแฟอยู่เงียบๆ แล้วทบทวนทุกอย่างอีกครั้ง

ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นี่นา

ตกลงเกิดข้อผิดพลาดขึ้นตรงไหนเนี่ย?

“หรือว่าไอ้สารเลวจ้าวซานเหอนั่นจงใจหักหลังฉัน ไม่ได้เอาสมุดบัญชีปลอมไปวางไว้?”

“เป็นไปไม่ได้นี่นา ภรรยาและลูกของมันอยู่ในมือฉันแล้ว”

เมื่อพูดจบ ก็เห็นชายร่างกำยำหน้าตาฟกช้ำบวมปูดสี่ห้าคนพากันประคองเข้ามาในห้องทำงาน

แต่ละคนเสื้อผ้ายับเยินไปหมด

“ประธานติงครับ พวกเราถูกคนทำร้าย!”

“อะไรนะ?”

เขาเอ่ยถาม “ทำไมเจียงชื่อถึงได้มาเจอพวกแก?”

“ระหว่างทางกลับบ้านบังเอิญเจอกันพอดีครับ”

“บังเอิญขนาดนั้นเลย?”

ติงหงเหย้าถอนหายใจ ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ แสดงว่าแม้แต่สวรรค์ก็ไม่ช่วยเขา

ครั้งนี้แหวกหญ้าให้งูตื่นไปแล้ว จะต้องทำให้พวกติงเฟิงเฉิงระวังตัวกันมากขึ้นแน่นอน ต่อไปคิดจะใช้วิธีเดิมมาจัดการคงยากแล้วล่ะ

เขาเดินไปที่บริเวณหน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่าง

“เจียงชื่อนะเจียงชื่อ แกนี่มันก็ใช้ได้นี่นา”

“ช่วยคนได้แล้วกลับไม่ยอมบอกติงเฟิงเฉิงให้ระวังตัวไปตรงๆ แต่ใช้แผนซ้อนแผน จงใจเล่นกับพวกฉัน ปั่นหัวพวกฉันเหมือนคนโง่”

“เหอะเหอะ เป็นวิธีที่ดีและกล้าหาญจริงๆ”

เขากำหมัดแน่น “เจียงชื่อ แกอยากเล่นนักใช่ไหม? ได้ ฉันจะเล่นกับแกเอง! ฉันติงหงเหย้าไม่เคยกลัวใครมาก่อนในชีวิตนี้!”

กล้าเล่นกับคนอย่างติงหงเหย้า จุดจบไม่สวยแน่

ไม่รู้ว่าเจียงชื่อจะกลายเป็นผีไม่มีศาลหรือเปล่า