“คนต่ำแบบนี้ไม่สมควรเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ”

แต่ละคนด่าแรงขึ้นอย่างเรื่อยๆ พวกเขาทั้งหมดต้องการให้ เจียงชื่อได้ไล่ออกในตอนนี้เลยทีเดียว

เพียงแค่ เจียงชื่อถูกไล่ออก หยวนหยาเหว่ยก็สามารถโกงเงินต่อไปได้ พวกเขาก็สามารถจิบซุปได้ ตอนนี้ เจียงชื่อควบคุมตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ และซุปของพวกเขาก็หายไปหมด พวกเขาจะไม่ใจร้อนได้ไงล่ะ?

การที่จะต้องเผชิญกับคำด่าของคนเหล่านั้น ฉีเจิ้นก็ไม่สามารถที่จะปกป้องเจียงชื่อได้ แม้ว่าอยากปกป้องก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้นคือฝั่งโน้นมีคนเตะเข้าตะกร้าหวายไปทีหนึ่ง หินหยาบข้างในกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ห้องประชุมดูวุ่นวายกันไปหมด

ดูเหมือนว่า เจียงชื่อจะไม่ถูกไล่ออกก็ไม่ได้ละ

ในขณะนี้ เจียงชื่อได้ริเริ่มและพูดว่า: “หยุด ให้ผมได้พูดอะไรบางอย่างก่อนครับ”

พนักงานคนหนึ่งขึ้นมาและชี้ไปทางเจียงชื่อ “พูดอะไรพูด ออกไป!”

เจียงชื่อยกมือขึ้นและคว้าคอของพนักงานคนนั้นทุบมันลงบนโต๊ะ คนนั้นเป็นลมในหอประชุมทันที

“เอาล่ะ ได้โปรดทำการผ่ามันและถ่ายทอดสดออกไป”

“หากผลหลังการผ่าไม่สามารถทดแทนความสูญเสียของบริษัทได้ ผมจะรับโทษและจะลาออกเอง และผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายหนึ่งร้อยล้านนั้นเองด้วยครับ”

“ถ้าผลหลังการผ่าดีละก็…ก็”

เจียงชื่อมองไปที่หยวนหยาเหว่ย “ผู้จัดการหยวน นายคิดว่าโอเคไหม”

หยวนหยาเหว่ยยิ้มเยาะเย้ย “ถ้าหิน 100 ก้อนนี้สามารถนำเงิน 100 ล้านกลับมาได้ ฉันก็จะถ่ายทอดสดยืนด้วยมือและกินมาม่า!”

“ดูน่าสนใจดีนะ งั้นก็ตกลงตามนี้”

“ตกลงตามนี้!”

เรื่องก็มาจนถึงจุดนี้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถย้อนกลับได้แล้ว แม้ว่าฉีเจิ้นอยากช่วยเจียงชื่อ แต่เขาก็ช่วยไม่ได้ ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม

“ให้พี่เอาเครื่องผ่า และเริ่มงานในที่นี้!”

“อีกอย่าง หาคนมาถ่ายทอดสดเพิ่มอีกสักสองสามคน!”