ฉากนี้ก็มีในถ่ายทอดสอดให้ผู้คนเห็นด้วย ผู้จัดการของบริษัทใหญ่ที่มีชื่อเสียง ได้แสดง กินมาม่ากลับหัวในที่สาธารณะ ดึงดูดผู้คนจำนวนมากเข้ามาชม ทุกคนต่างชื่นชมสมรรถภาพร่างกายของ หยวนหยาเหว่ย

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หยาเหว่ย ทำได้ค่อนข้างดีนะ!” ฉีเจิ้นพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย

“พอแล้วๆ ทุกคนอย่ามาดูแล้ว แยกย้ายกันซะ”

ฉีเจิ้นให้ทุกคนแยกย้ายออกไป จากนั้นก็พาเจียงชื่อจากไป ทิ้งหยวนหยาเหว่ยในห่อประชุมใหญ่นี้ไว้คนเดียว

เขาพลิกตัวกลับมา และนั่งลงกับพื้นคนเดียว ความแค้นในใจของเขาเกินคำบรรยาย

เป็นถึงผู้จัดการในบริษัทที่ต้องมาถูกคนเหยียดหยามในที่สาธารณะ แค้นนี้จะเอาคืนยังไงดีล่ะ?

จะฆ่าจะทำอะไรก็ได้ แต่มาทำให้ขายหน้าแบบนี้ มันไม่โอเค!

เขาโทรหาเหวยซือก่อน และด่าอย่างโกรธเคืองว่า “นายทำบ้าไรของนายห้ะ?ไหนบอกให้แบ่งเบาความกดดันซึ่งกันและกันไง ไหนบอกว่าสินค้าของนายเป็นสินค้าทั้งหมดที่มีคุณภาพต่ำไง สุดท้ายเป็นไงล่ะ?”

“สุดท้ายก็คือ แต่ละก้อนมีคุณภาพที่สูงๆ ทั้งนั้น!”

“เหวยซือนี่นายเป็นคนดีจริงๆ  เลยนะเนี่ย สินค้าคุณภาพสูงแบบนี้ ก็ขายให้เจียงชื่อไปหมด นายนี้มันเก่งจริงๆ ”

เสียงเย้ยหยันของเหวยซือมาจากปลายสายอีกฝั่งของโทรศัพท์ “ต้องขอโทษจริงๆ  ด้วยนะ ฉันไม่คิดว่าวิสัยทัศน์ของ เจียงชื่อเจ๋งขนาดนี้ ที่เขาสามารถเลือกสินค้าทั้งหมดที่มีคุณภาพสูงแบบนี้ได้ ครั้งนี้ฉันคาดเดาผิดพลาดเอง ทำให้นายต้องมาลำบากแบบนี้ แต่นายก็อย่าพึ่งท้อแท้ เมื่อกี้ที่นายแสดงกินมาม่า ทำให้ได้แฟนคลับอย่างนับไม่ถ้วน ชื่อเสียงพุ่งกระฉูดเลยทีเดียว…”

“ใสหัวไปซะ!” หยวนหยาเหว่ยได้ด่าสาปแช่งไปและวางสาย

“งั้น ผมก็ขอบคุณล่วงหน้าไว้ก่อนละกันครับ”

ทั้งสองยิ้มให้กัน

หลังจากเหตุการณ์นี้ ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของ เจียงชื่อก็ไม่สั่นคลอนอีกต่อไป

ครั้งนี้ สุนัขรับใช้เหล่านั้นของหยวนหยาเหว่ยในบริษัทก็อยู่ไม่สุข ผลประโยชน์ของพวกเขาทั้งหมดก็ขาดทุนมหาศาล

แม้ว่าแผนครั้งนี้จะถูกเจียงชื่อทำลายได้ แต่พื้นผิวทะเลที่ดูสงบยังคงพล่านอยู่ในส่วนลึก ถ้าเจียงชื่อไม่ระวังให้ดีๆ จะมีอะไรเข้ามาเล่นงานเขาอีกแน่นอน และก็จะไม่มีใครช่วยเขาได้!

หลังจากจัดการเรื่องเสร็จ เจียงชื่อไม่ได้อยู่ต่อในบริษัท แต่เลือกที่จะกลับบ้าน

วันนี้อารมณ์ดีหน่อย

ถึงอย่างไรก็ได้ทำลายแผนของหยวนหยาเหว่ยได้ แถมยังช่วยให้บริษัททำก้อนเงินที่ใหญ่โตได้ ใครที่เป็นคนก็จะรู้สึกมีความสุขด้วย

กลับถึงบ้าน จอดรถเสร็จ

ขณะที่เจียงชื่อเดินเข้าบ้าน เขากำลังคิดอยู่ว่าจะบอก ติงเมิ่งเหยนภรรยาของเขาเกี่ยวกับ ‘งานใหม่’ ของเขาดีหรือไม่

ถ้าบอกติงเมิ่งเหยนว่าตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์ เธอน่าจะสบายใจขึ้นเยอะรึเปล่า?

ขณะที่ครุ่นคิดอยู่ เขาก็เดินไปถึงหน้าประตูบ้าน ผลปรากฏว่าเห็นชายวัยอายุประมาณสามสิบกว่าปี นั่งอยู่บนโซฟาที่บ้าน ทรงผมสลิปแบล็ก หลังอันใหญ่โตและสูทซิงเกิลแบล็ก

ติงเมิ่งเหยนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาทางซ้ายของเขา

ชายที่หัวล้าน อมยิ้มและใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มไปแอปเปิลชิ้นเล็กๆ แล้วยื่นให้ติงเมิ่งเหยน “อา~~ อ้าปาก”