ติงฉี่ซานยิ้ม “ธรรมดาๆ ”

“นี่ยังธรรมดา?” เกาจื้อติ้งพูดจาแปลกๆ “ได้ยินมาว่าตระกูลติงของพวกคุณมาตรฐานสูงขึ้นแล้ว ได้คนสูงศักดิ์มาเป็นลูกเขย รังเกียจเพื่อนร่วมชั้นเก่าจนๆ อย่างพวกเราแล้ว?”

“ที่ไหนล่ะ? ไอ้เกานายพูดเหลวไหลอะไรนิ?”

“พูดเหลวไหล?”

เกาจื้อติ้งชี้ไปที่ลูกชายของตัวเองเกาเหวินเสียง “ฉันจะถามนาย ลูกชายของฉันทำผิดต่อพวกนายตรงไหน ถึงกับตีจนหน้าผากได้รับบาดเจ็บ แถมยังไล่เขาออกจากตระกูลติง?”

“เอ๋อ…” ติงฉี่ซานพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“เพื่อนร่วมชั้นเก่า การเป็นคนก็ต้องพูดถึงมโนธรรมนะ? ไม่ใช่ว่าคุณเจริญรุ่งเรืองแล้วก็จะรังเกียจพวกเราตระกูลเกานะ ฉันก็แค่ให้ลูกชายมาขอร้องคุณให้ช่วยทำเรื่องนิดๆ หน่อยๆ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วยสิ ลงมือทำร้ายคนหมายความว่าไง” คำพูดของเกาจื้อติ้งแต่ละประโยคแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เกาเหวินเสียงกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกทำร้าย ติงฉี่ซานถึงจะเป็นผู้ร้ายที่โหดร้าย

แท้จริงแล้วมันตรงกันข้ามนะ? !

ตามความมั่งคั่งและตำแหน่งในเวลานี้และวันนี้ ติงฉี่ซานไม่ได้ด้อยกว่าเกาจื้อติ้ง ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นเรื่องเงินทอง หรือตำแหน่งมาทำให้เขายอมแพ้

งั้นยังจะเป็นอะไรได้?

ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน เกาจื้อติ้งดุด่าว่าร้ายติงฉี่ซานเป็นชุด ก้มหน้าก้มตาติงฉี่ซานไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียวติงฉี่ซานไม่ได้ปอดแหกขนาดนี้ ต้องรู้ว่า สมัยก่อนเวลาเผชิญหน้ากับคุณปู่ติงที่ควรเถียงก็เถียง ทำไมวันนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน?

ในที่สุด ติงเฟิงเฉินก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น

“เฮ้ ไอ้แซ่เกา คุณเป็นคนอย่าให้มันมากเกินไป!”

เกาจื้อติ้ง ฮึ อย่างเย็นชา “เกินไป? เทียบกับเรื่องที่เขาทำกับฉัน ฉันด่าแค่คำสองคำยังน้อยไป!”

ประเด็นสำคัญมาแล้ว!

เจียงชื่อขัดจังหวะและถามว่า “พ่อของผมทำเรื่องอะไรเกินไปต่อคุณหรอ?”

เกาจื้อติ้งยื่นมือไปปลดกระดุม เปิดเสื้อตัวเองออก เผยตำแหน่งของหัวใจ เจอแผลเป็นที่หัวใจของเขาหนึ่งแผล ซึ่งตำแหน่งห่างจากหัวใจไม่ถึงหนึ่งนิ้วมือ!