เจียงชื่อยกสามนิ้วขึ้นมา “ในตอนนั้นพ่อของฉันทำให้คุณต้องถูกแทง เวลาผ่านมาก็หลายปีแล้ว ฉันจะเพิ่มดอกเบี้ยให้คุณหน่อยก็แล้วกัน ชดใช้ให้สามครั้ง ตั้งแต่ลงมีดสามครั้งเป็นต้นไปพระคุณระหว่างคุณกับพ่อของผมถือว่าสะสางไม่ติดค้างอะไรกันอีก”

เกาจื้อติ้งเขย่าขาพร้อมกับพูดว่า “เอาสิ แทงเลย นายพูดเองนะว่าลงมีดสามครั้ง นายกล้าแทงตัวเองสามครั้งเมื่อไหร่ พวกเราก็ถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”

พูดขนาดนี้แล้ว ติงเมิ่งเหยนจะปล่อยให้เจียงชื่อมาทำวุ่นวายได้ยังไงกัน?

เธอโยนตะเกียบทิ้งพร้อมกับรีบพุ่งไปที่ด้านข้างของเจียงชื่อและจับมือของเจียงชื่อไว้ “สามีคะ ใจเย็นลงหน่อยเถอะ อย่าซี้ซั้วทำเลย มีดสามเล่มไม่ใช่เรื่องตลกนะ อาจตายได้เลย!”

ติงเฉิงเฟิง ติงฉี่ซานและเมิ่งเหยนต่างพากันลุกขึ้นยืนมาห้ามปราม

อย่างไรก็ตาม เจียงชื่อผลักติงเมิ่งเหยนออกไปเบาๆ “วางใจเถอะ ฉันเป็นทหารมาตั้งนาน บาดเจ็บมาตั้งเยอะมีดสามเล่มทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

เกาจื้อติ้งพูดเสริมอีกว่า “แต่มีดของฉันเล่มนี้มันดันแทงใกล้หัวใจเสียด้วยสิ นายอย่าไปใช้มีดสามเล่มนั้นกรีดแทงไปที่น่องล่ะ เพราะมันจะไร้ความหมายเลยนะ”

เจียงชื่อพยักหน้า “วางใจ จะไม่ทำให้คุณต้องเสียเปรียบเลย”

เมื่อพูดจบ เขาก็ค่อยๆ ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นเรือนร่างของหน้าอกที่แข็งแกร่ง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ

“มีดเล่มแรก ชดใช้ให้คุณ”

ด้วยความมือไวตาไว เจียงชื่อใช้มีดกรีดแทงเข้าไปที่บริเวณใกล้กับหัวใจอย่างรวดเร็ว คนที่เห็นต่างพากันอกสั่นขวัญหาย

“ที่รัก!”

“ชื่อเอ๋อ!!”

“น้องเขย!!!”

ติงฉี่ซานกับติงเฉิงเฟิงเองก็ตกใจจนนั่งล้มลงไป เมื่อมองไปที่เจียงชื่อที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาต่างตกใจกลัวจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

สำหรับพ่อลูกตระกูลเกา…..

พวกเขาเองก็ตกใจในตอนแรก คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงชื่อนั้นจะมีความเป็นชายพอตัวที่จะกล้าแทงตัวเองเข้าไปจริงๆ

เมื่อมองย้อนกลับไป นี่มันไม่ใช่คนโง่หรอกเหรอ?

คำพูดไม่กี่คำก็สามารถทำให้เขาแทงตัวเองได้ ดูเหมือนว่าคนคนนี้จะไม่สามารถทำการใหญ่ได้เป็นแน่

ในใจของเกาจื้อติ้งนั้นพอใจเป็นอย่างมาก เขายิ้มพร้อมกับพูดว่า “อั๊ยยะเฮ้ นี่ทำได้จริงๆ งั้นเหรอเนี่ย?แต่เจียงชื่อ นายแทงตัวเองแล้วมันทำไมกันล่ะ?ตอนนั้นฉันได้ช่วยชีวิตพ่อตาของนายหนึ่งครั้ง ตอนนี้นายมาแทงตัวเองก็ไม่ได้ถือว่าช่วยฉันแต่อย่างใด เดิมทีก็ไม่ได้นับว่ามีผลอะไรอยู่แล้ว”

คนประเภทนี้ พูดจาก็เหมือนกับปล่อยลมตด ไม่ยอมรับยังไงก็ไม่ยอมรับวันยังค่ำ

ติงฉี่ซานตวาดประณามด้วยความโกรธแค้น “ไอ้แซ่เกา ฉันยังติดหนี้บุญคุณบ้าบออะไรอีกล่ะ!ตอนนี้ลูกเขยของฉันนั้นได้ชำระหนี้ให้หมดแล้ว พวกเรานั้นสะสาง ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!”

เกาจื้อติ้งมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “นายบอกว่าสะสางก็คือสะสางแล้วงั้นเหรอ?”

ติงฉี่ซานมองไปที่เขา “ฉันบอกว่าสะสางแล้วจะทำไม?”

เกาจื้อติ้งขมวดคิ้ว จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังยืนกรานที่จะกดขี่ติงฉี่ซานไปให้ถึงที่สุด ดูเหมือนว่าจะใช้การได้ไม่ดีซะแล้วสิ

“เอาล่ะ ติงฉี่ซานคนอกตัญญู ฉันช่วยนายไว้…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจียงชื่อก็ได้ใช้มือตบไปที่ไหล่ของเกาจื้อติ้ง “หนี้ของคุณที่ติดค้างได้ใช้คืนหมดแล้ว ตอนนี้ตระกูลติงไม่ต้อนรับพวกคุณพ่อลูกอีก รีบออกไปซะ”

เกาจื้อติ้งหันกลับไปมองเจียงชื่อผู้ที่ใช้มีดสามเล่มแทงตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ เขาคิดว่าร่างกายของเจียงชื่อนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสและคงสูญเสียกำลังในการต่อสู้ไปแล้ว ไม่คุ้มค่าที่จะต้องไปกลัวแต่อย่างใด

“นายในตอนนี้ ยังมีความมั่นใจอะไรถึงมาท้าทายฉันอีก?”

“ฉันสามารถฆ่านายได้อย่างตามอำเภอใจเลยล่ะ เข้าใจไหม?”