ส่วนติงเมิ่งเหยนที่กินโจ๊กเข้าไปหนึ่งคำได้ถามอย่างสงสัยว่า “พูดตามจริงนะ ซูสวน วันนี้ที่หล่อนมาบ้านเรานั้นมีอะไรเหรอ?หล่อนคงไม่ได้มาโดยไม่ได้มีธุระอะไรหรอก อย่าพยายามมาหลอกลวงฉันเลย”

“ฮิฮิ เรื่องอะไรก็ดูเหมือนจะปิดบังพี่สาวไม่ได้เลยสินะ” ซูสวนทำเสียงอ่ะแฮ่มออกมาพร้อมกับพูดอย่างจริงจัง “ที่หนูมาในวันนี้ก็เพราะว่ามีเรื่องอยากขอให้พี่ช่วยน่ะ”

“เหอะ ฉันรู้หรอกน่า” ติงเมิ่งเหยนคีบผักดองขึ้นมาชิ้นหนึ่ง “พูดมาสิ มีเรื่องอะไร?”

ซูสวนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ และพูดต่อหน้าทุกคนว่า “ที่มาในวันนี้ หนูอยากจะขอยืมตัวพี่เขยไปใช้น่ะค่ะ!”

พรึ่บ~~

เจียงชื่อที่กำลังทานโจ๊กอยู่ด้านข้างถึงกับควบคุมแทบไม่อยู่จนจะพ่นออกมา

นี่มันคำขออะไรแปลกๆ กันเนี่ย?

ยืมตนงั้นเหรอ?ยืมไปทำอะไร?หลอกล่อของเงิน?คงไม่หรอกน่า ซูสวนสวยขนาดนั้นคงมีคนมาตามรุมจีบเยอะแยะ

กลับมาคิดอีกทีอาจจะเป็นการมาขอยืมเงินตนอีกแล้ว?

เพล้ง

ในใจของติงเมิ่งเหยนตื่นตระหนก มือของเธอสั่นจนตะเกียบในมือตกลงไปอยู่บนโต๊ะ

เธอหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับสงบสติอารมณ์ เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้งและถามอย่างไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า “ซูสวน อย่ามาแผลงฤทธิ์นะ”

ซูสวนกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ได้มาแผลงฤทธิ์อะไรสักหน่อย วันนี้ที่มาก็แค่จะมาขอยืมตัวพี่เขยไปใช้เท่านั้นเอง”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของผู้หญิงทั้งสองคน เจียงชื่อถึงกับอธิบายไม่ถูกพร้อมกับมองไปที่ซูสวนด้วยท่าทางที่ขมขื่น “เจ้าคุณหนูอย่าพูดซี้ซั้วจะได้ไหม?อาจทำให้คนตายได้เลยนะ!”

ใครจะรู้ ซูสวนยิ้มออกมาพร้อมกับพูดอย่างคนที่ไม่ได้คิดอะไร “อาหญิง พี่สาว พวกท่านเข้าใจผิดกันแล้ว พอดีว่าตอนบ่ายหนูมีนัดบอดเลยอยากจะขอให้พี่เขยแกล้งเป็นแฟนให้หน่อยเพื่อที่จะได้ไล่คู่นัดบอดไปก็เท่านั้นเองค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ติงเมิ่งเหยนกับซูฉินจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” ซูฉินหยิบตะเกียบพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่สิสวนเอ๋อ หล่อนไม่อยากไปนัดบอดก็ไม่ต้องไปสิ ทำไมต้องไปหลอกคนอื่นเขากันด้วย?”

ซูสวนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “หนูไม่อยากไปค่ะแต่พ่อของหนูบังคับให้หนูไป”

“ทำไมล่ะ ครั้งนี้พ่อของหล่อนก็เป็นคนจัดหามาให้อีกงั้นเหรอ?”

“ใครบอกว่าไม่ใช่กันล่ะคะ?หนูล่ะไม่รู้จริงๆ ว่าพ่อของหนูไปหาคู่นัดบอดมาจากไหน ว่ากันว่าเป็นอนาคตทายาทของบริษัทใหญ่ มีเงินมากมายและบังคับให้หนูไปเจอให้ได้”

ซูฉินพยักหน้า “งั้นมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอกเหรอ?”

“ดีอะไรกันล่ะคะ?” ซูสวนพูดอย่างขมขื่น “อาหญิงน่ะไม่รู้อะไร ชายคนนั้นอายุปาจะเข้าสี่สิบแล้วด้วย!นี่หนูไปหาแฟนหรือหาพ่อกันแน่?”

“ห๊ะ?สี่สิบเหรอ?งั้นพ่อหล่อนก็ทำเกินไปหน่อยนะ”

“ก็ใช่น่ะสิคะ!”

หลังจากที่ซูสวนได้สนทนากับซูฉินแล้วก็รู้สึกว่าการนัดบอดครั้งนี้ไว้ใจไม่ได้แต่การที่ไม่ไปก็อาจทำร้ายจิตใจของพ่อได้ ดังนั้นการไปรับมือสักหน่อยก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้

ตราบใดที่รู้ว่าซูสวนนั้นมีแฟนแล้ว ต่อให้ยากแค่ไหนก็ต้องถอยออกมา

ซูฉินพยักหน้า “อืม เรื่องนี้สามารถช่วยเหลือกันได้ ชื่อเอ๋อ วันนี้นายก็ไปกับสวนเอ๋อสักหน่อยก็แล้วกัน”