เขตเจียงหนาน…ผู้จัดการฝ่ายขาย?

เมื่อมองไปที่ต้นบรรทัดบนนามบัตร มือที่สั่นเทาของเสวไห่หรงไม่รู้จะวางลงตรงไหนดี เขาไม่กล้ารับนามบัตรใบนั้นมาเลย

เจียงชื่อวางนามบัตรลงตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดเบาๆ ว่า “ขอบคุณที่คุณยอมรับความผิดพลาดมากมายกับผมเอง ไม่อย่างนั้นผมคงหาทางไล่พวกคุณสองพ่อลูกออกไม่ได้จริงๆ”

เสวไห่หรงตัวสั่นไปทั้งตัว

ตอนนี้ ในที่สุดก็รู้แล้วว่าตัวเองไปล่วงเกินใครมา

บอกแล้วว่าคนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตา น้ำทะเลไม่อาจตวงวัด ใครจะไปคิดว่าแฟนหนุ่มที่มีรูปลักษณ์ไม่เตะตาที่ซูสวนพามาคนนี้ จะเป็นผู้จัดการฝ่ายขายของเครื่องประดับดาวฤกษ์?

เขานึกออกแล้ว เขาจำชื่อ ‘เจียงชื่อ’ ได้

เมื่อไม่กี่วันก่อน เครื่องประดับดาวฤกษ์ได้สร้างความฮือฮาให้กับอุตสาหกรรมเครื่องประดับ นั่นคือการถ่ายทอดสดการตัดหิน

หินจำนวน 100 เม็ด แต่ละเม็ดล้วน ‘ชนะรางวัลใหญ่’ ซึ่งดึงดูดความสนใจของร้านเครื่องประดับทุกแห่งให้มาที่ผู้จัดการฝ่ายขายของเครื่องประดับดาวฤกษ์ที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งใหม่

และผู้อยู่เบื้องหลังที่ผลักดันทุกอย่างนี้ หรือเรียกได้ว่าเป็นผู้ที่สร้างคุณูปการยิ่งใหญ่ที่สุด ก็คือชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเสวไห่หรงในเวลานี้…เจียงชื่อ

“คุณ ก็คือเจียงชื่อเองเหรอ?”

เสวไห่หรงเสียใจมาก ทำไมตัวเองถึงได้หยิ่งผยองขนาดนั้น ในขณะที่ยังไม่ทันรู้สถานะของฝ่ายตรงข้ามดี แม้แต่ชื่อของอีกฝ่ายก็ไม่ได้ถามให้กระจ่าง ก็ทึกทักเอาเองว่าเขาเป็นหนุ่มยาจก

ความจริงใช้ถ้าใช้สมองคิดหน่อยก็จะรู้ว่า ผู้หญิงที่ดีเลิศอย่างซูสวนจะไปชอบพอกับหนุ่มยาจกคนหนึ่งได้อย่างไร?

เสวไห่หรงเสียใจมาก

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับเจียงชื่อเมื่อครู่ ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่

พ่อของเขาเป็นเพียงผู้จัดการของร้านค้าสาขา ในอนาคตก็ไม่เป็นมากไปกว่าผู้นำเล็กๆ ของศูนย์กลางสาขา เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดเสียงดังต่อหน้าเจียงชื่อ แล้วจะเอาอะไรมาอวดอ้างมากมาย?

เขายังคิดจะใช้คำว่าเครื่องประดับดาวฤกษ์สี่คำมาบดขยี้เจียงชื่อ อันที่จริงเขาต่างหากที่เป็นคนที่ถูกบดขยี้

ผิดพลาด ผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง!

เสวไห่หรงร้องไห้ทั้งที่ไม่มีน้ำตา เรื่องราวมาถึงขั้นนี้ก็สายเกินไปที่จะพูดอะไรแล้ว

“ผู้จัดการเจียง ได้โปรด ผมขอร้อง ได้โปรดอย่าไล่พวกเราสองพ่อลูกออกเลยได้ไหม?”

“ผมไม่ตามจีบคุณซูแล้ว ขออวยพรให้พวกคุณอยู่กันจนแก่เฒ่า”

“คนใหญ่โตอย่างคุณใจกว้างอยู่แล้ว ยกโทษให้พวกเราสักครั้งได้ไหมครับ?”

เจียงชื่อส่ายหัว “มันไม่เกี่ยวกับซูสวน พวกคุณสองพ่อลูกหลายปีมานี้ทำตัวเหมือนมอด สูบเลือดสูบเนื้อเครื่องประดับดาวฤกษ์ ในฐานะหนึ่งในผู้นำของเครื่องประดับดาวฤกษ์ ในเมื่อผมรู้เรื่องแล้ว ก็จำเป็นต้องไล่พวกคุณออกเพื่อผลประโยชน์ของบริษัท”

ไม่ว่าจะเพื่อตอบแทนความช่วยเหลือของซูสวน หรือเพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ของบริษัท เจียงชื่อจะไม่มีทางยกโทษให้เสวไห่หรง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนรวมหรือส่วนตัว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องให้อภัย

ดังนั้น ถ้าหากเสวไห่หรงรู้จักถอยจากความลำบากตั้งแต่ตอนที่ซูสวนบอกว่าตัวเองพาแฟนหนุ่มมาด้วย เหตุการณ์ต่างๆ นี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

แต่น่าเสียดาย บนโลกนี้ไม่มีคำว่า ‘ถ้าหาก’

“น้อง เช็กบิลด้วย”

เจียงชื่อหยิบธนบัตรใหม่หลายใบออกมาวางไว้บนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนและกำลังจะออกไปกับซูสวน

“ผู้จัดการเจียง!” เสวไห่หรงตะโกนดังลั่น

“มีอะไรอีกเหรอ?” เจียงชื่อถาม

“ผู้จัดการเจียง คนเราต้องเหลือทางเดินไว้บ้าง วันพระไม่ได้มีหนเดียว ผมแนะนำว่าคุณอย่าทำอะไรให้มันตึงจนเกินไปนัก สุนัขเวลาจนตรอกมันจะกระโดดลงจากกำแพงได้”

เจียงชื่อมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ถ้าผมถูกคุณคุกคามได้ ผมก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะดำรงตำแหน่งในเครื่องประดับดาวฤกษ์ คุณเก็บแรงไว้ดีกว่า”

“ฮ่าฮ่า นี่คุณบังคับผมเองนะ!”

ในที่สุดเสวไห่หรงก็อดกลั้นไม่ไหวแล้ว เขาคว้าส้อมบนโต๊ะ กระโดดเข้ามาแทงเข้าไปในลำคอของเจียงชื่อ