ถ้าคุณไม่ปล่อยผม ผมก็จะฆ่าคุณก่อน!

คุณมีตำแหน่งสูงแล้วเจ๋งนักเหรอ? คุณกลัวตายไหม?

ในสายตาของเสวไห่หรง เจียงชื่อก็ไม่ต่างจากผู้นำทั่วไป เสพสุราเคล้านารีใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไปวันๆ ไม่มีทางแข็งแรงกำยำกว่าชายหนุ่มที่มีกำลังวังชาเช่นเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เขาทั้งมี ‘อาวุธสงคราม’ ทั้งจู่โจมฉับพลันให้ฝ่ายตรงข้ามไม่ทันตั้งตัว สามารถสังหารได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว

แต่น่าเสียดาย ที่เรื่องราวไม่เป็นไปดังใจหวัง

ก่อนที่เขาจะแทงโดนเจียงชื่อ ขาของเจียงชื่อก็มาถึงแล้ว

ออกทีหลังแต่ถึงก่อน

เจียงชื่อถีบเข้าที่หน้าอกของเสวไห่หรงด้วยแรงมหาศาล ที่หน้าอกเหมือนมีลูกตุ้มใหญ่กดทับไว้ ทั้งหนักทั้งจมดิ่ง

พลั่ก!!!

เสวไห่หรงล้มลงกับพื้นอย่างแรง จนแทบหมดสติไป

“แบบนี้เรียกว่าสุนัขจนตรอกหรือเปล่า?”

“สุนัข ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ยังเป็นสุนัขอยู่ดี”

“ไม่มีวันจะสู้สิงโตได้”

เจียงชื่อทิ้งคำพูดไว้แล้วหันหลังกลับ พาซูสวนออกจากร้านกาแฟ ไม่สนใจเรื่องของเสวไห่หรงอีก

และมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขา

เนื่องจากเสวไห่หรงฉ้อโกงเงินจากเครื่องประดับดาวฤกษ์ไปเป็นจำนวนมาก ทนายความและตำรวจจึงมาหาเขาเป็นธรรมดา ชายคนนี้อาจจะต้องติดคุกนานถึงสิบยี่สิบปี

หลังออกจากร้านกาแฟและขึ้นรถมาแล้ว

ซูสวนตบหน้าอกแล้วพูดว่า “วันนี้มีเรื่องให้ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ และไม่คาดฝันจริงๆ เสวไห่หรงเป็นคนของเครื่องประดับดาวฤกษ์ ที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่านั้นก็คือ พี่เขยยังเป็นผู้นำของเครื่องประดับดาวฤกษ์ด้วย”

ว่าแล้วเธอก็หันไปมองเจียงชื่อ “พี่เขย เก่งจัง คุณสุดยอดมาก พี่สาวฉันรู้หรือเปล่า?”

เจียงชื่อพยักหน้า

“เฮ้ พี่เขย คุณแบไพ่ในมือให้พี่สาวฉันดูแล้วเหรอ? ถ้าอย่างนั้นต่อไปคุณจะมีเงินเท่าไหร่ พี่สาวฉันก็รู้หมดน่ะสิ”

เจียงชื่อไม่พูดอะไร

อันที่จริง ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์ รวมถึงตำแหน่งผู้จัดการกิตติมศักดิ์ที่เพิ่งเซ็นสัญญาเข้ามา เป็นเพียงตำแหน่งที่ไม่สำคัญอะไรในบรรดาสถานะอื่นๆ ของเจียงชื่อ

เทพแห่งสงครามชูร่า ผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนาน เจียงชื่อคิดใคร่ครวญมาตลอดว่าจะแบไพ่ให้ติงเมิ่งเหยนเห็นตอนไหนดี

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูด แต่ตัวตนของเขานั้นยิ่งใหญ่อลังการจนเขากลัวว่าถ้าพูดออกไปจะทำให้ติงเมิ่งเหยนตกใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าติงเมิ่งเหยนได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเจียงชื่อ มันอาจจะนำพาปัญหาที่ไม่จำเป็นและอันตรายมาสู่ตัวเธอ

บอกดีหรือว่าไม่บอกดี

ลองไตร่ตรองดูอีกครั้ง

เจียงชื่อสตาร์ทเครื่องยนต์ เหยียบคันเร่ง ติดเครื่องรถยนต์

กลับบ้าน

รถวิ่งอยู่บนถนนลาดยางที่กว้างขวาง ซูสวนคอยแอบดูเจียงชื่ออยู่เป็นระยะ หัวใจเต้นกระสับกระส่าย

เมื่อมีผู้ชายอย่างเจียงชื่ออยู่เคียงข้างกาย เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก

ผู้ชายทั่วไปไม่อยู่ในสายตาของผู้หญิงแบบเธอเลย

มีเพียงผู้ชายที่ดีเลิศอย่างเจียงชื่อเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นความสนใจของเธอได้ แต่เพราะเหตุใดเจียงชื่อจึงเป็นผู้ชายที่ถูกลิขิตให้ไม่มีวันได้มา

เธอกำลังดิ้นรนสับสนอยู่ในใจ

“พี่เขย”

“หืม?”

“ถ้า…ถ้าคุณเป็นแฟนของฉันจริงๆ คงจะดีมากนะ”

ไม่รู้ว่าทำไมซูสวนถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอพูดความคิดภายในใจที่แท้จริงออกมา

พอพูดออกไปเธอก็รู้สึกเสียใจทันที

แต่สิ่งที่พูดออกไปแล้วเปรียบเสมือนน้ำที่สาดออกไป ไม่สามารถเรียกคืนได้

เธอเองก็ทนเก็บไม่ไหวแล้วเช่นกัน

ความชอบแบบนั้น ความรักแบบนั้น ทรมานตัวเธอมานานเกินไปแล้ว เธอฝันถึงเจียงชื่อทุกคืน

ความสุขในความฝัน ความอ้างว้างในความเป็นจริง

เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวัน

ดังนั้น ช่างเขาเถอะ! อยากพูดอะไรก็พูดไปอย่างนั้น ซูสวนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แค่อยากให้เจียงชื่อได้รับรู้ความคิดที่แท้จริงภายในใจของเธอในตอนนี้

เธอแค่อยากจะบอกเจียงชื่อว่า “ฉันรักคุณ!”