ภายในห้องที่โดดเดี่ยว คนเหงาหงอยกำลังดูทีวีที่น่าเบื่อตามลำพัง

ติงเมิ่งเหยนนั่งอยู่บนเตียง สองตากำลังมองทีวี แต่ในหัวสมองกำลังคิดถึงแต่เรื่องเจียงชื่อ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จิตใจของเธอจึงกระวนกระวายมาก

เธอรู้สึกมีความสุขมากในช่วงเวลาที่อยู่กับเจียงชื่อ ทุกครั้งที่นึกถึงอดีตอันแสนสุขเหล่านั้น ก็อดเผยรอยยิ้มแทนใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว

จนกระทั่ง…

ใบหน้าของซูสวนปรากฏขึ้นในความคิดของติงเมิ่งเหยน

สาวน้อยหน้าตาน่ารัก อ่อนเยาว์ และกระฉับกระเฉงคนนี้ มีทุกสิ่งที่ติงเมิ่งเหยนไม่มี นั่นคือน้องสาวของเธอเอง

ถ้าจะมีใครในโลกนี้ที่สามารถแย่งชิงเจียงชื่อไปได้ เธอไม่คิดถึงใครอื่นนอกจากซูสวน

ติงเมิ่งเหยนจำได้ ตอนที่ซูสวนออกไปกับเจียงชื่อ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

นั่นคือรอยยิ้มที่มีความสุขของผู้หญิงคนหนึ่ง

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกมีความสุขอย่างมากเท่านั้น เธอถึงจะยิ้มได้

รอยยิ้มแบบนี้ ติงเมิ่งเหยนมักจะแสดงออกมาตอนที่เธออยู่กับเจียงชื่อ ในเวลานี้ รอยยิ้มแบบเดียวกันได้ปรากฏขึ้นข้างกายเจียงชื่อด้วย เพียงแต่ว่ามันมาจากซูสวนน้องสาวของเธอ

“ชื่อ…!”

ติงเมิ่งเหยนร้องเรียกเบาๆ เป็นครั้งแรกที่เธอกลัวที่จะสูญเสียผู้ชายคนนี้ไป

คิดไปคิดมามันน่าขันจริงๆ

ยังคงจำได้ว่าตอนที่เจียงชื่อเพิ่งกลับมา ติงเมิ่งเหยนจงเกลียดจงชังเจียงชื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ดูถูกเจียงชื่อ จนถึงขั้นอยากจะหย่ากับเจียงชื่อด้วยซ้ำ

แล้วตอนนี้ล่ะ?

เธอปรารถนาจะเกาะติดอยู่กับเจียงชื่อตลอด 24 ชั่วโมง เธอค่อยๆ รักเจียงชื่ออย่างลึกซึ้งโดยไม่รู้ตัว

เธอกลัวที่จะสูญเสียเจียงชื่อไปมาก

ชั่วชีวิตนี้ติงเมิ่งเหยนผู้ไม่เคยรู้สึกถึงความรักมาก่อน ได้มอบรักแรกของตัวเองให้เจียงชื่ออย่างไม่ลังเล ตอนนี้เธอกลัวที่จะสูญเสียความรู้สึกที่ได้มาไม่ง่ายนี้ไป

เธอไม่รู้ว่าเจียงชื่อจะตกหลุมรักซูสวนหรือไม่

เธอยังคิดว่า เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะแอบไปมีเล็กมีน้อย ตราบใดที่เขายังรักเธอ เธอก็ทนได้

แต่คิดไปคิดมา จะทนได้จริงเหรอ?

ติงเมิ่งเหยน ได้รับการอบรมตั้งแต่เด็กว่าไม่ให้เธอต้องอดทนกับเรื่องแบบนี้

คิดไปคิดมาติงเมิ่งเหยนก็ร้องไห้ขึ้นมาด้วยความกลัว เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจมากกว่าที่เคยผ่านมา เธอรู้สึกปวดใจจนเกินจะทน

ในอีกด้านหนึ่ง

ทันใดนั้นรถเก๋งก็จอดลงอย่างกะทันหันบนถนนกว้าง จอดลงที่พื้นดินริมถนน

สองมือของเจียงชื่อประคองพวงมาลัย สีหน้าเคร่งขรึม

ซูสวนนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ หัวใจเต้นเร็วขึ้น เมื่อครู่เธอเปิดเผยความรู้สึกต่อเจียงชื่ออย่างไม่สนสิ่งใด เธอรู้ว่าคำพูดเหล่านี้ไม่สามารถพูดออกไปได้ แต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ

รัก รักอย่างลึกซึ้ง

ซูสวนไม่สามารถควบคุมความรักที่มีต่อเจียงชื่อได้อีกต่อไป เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่

ความเงียบงันอันยาวนาน

ซูสวนหันหน้ามองไปทางเจียงชื่อ พลางกัดริมฝีปาก “ฉันรู้ คุณรักพี่สาวมาก คุณไม่สามารถยอมรับความรักของฉันได้ ไม่ว่าจะในแง่ศีลธรรมหรือกฎหมายก็ตาม”

“แต่พี่เขยคะ ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง ฉันก็โกหกตัวเองไม่ได้แล้ว ฉันชอบคุณ ชอบจริงๆ!”

“ฉันอยากอยู่กับคุณจริงๆ”

“ขอเพียงคุณพยักหน้า ไม่ว่าฉันจะต้องเป็นเมียรองต่อจากพี่สาว ฉันก็ยินดี!”

ผู้หญิงคนหนึ่ง สามารถพูดคำที่ลดศักดิ์ศรีได้ถึงขนาดนี้ ก็เพียงพอที่จะมองออกแล้วว่าเธอรักเจียงชื่ออย่างมากมายลึกซึ้งเพียงใด

อันที่จริง เจียงชื่อสัมผัสได้ตั้งนานแล้ว

เขาไม่ใช่คนโง่ พฤติกรรมใกล้ชิดสนิทสนมเหล่านั้นของซูสวน เขาจะไม่รู้สึกได้อย่างไร?

เพียงแต่ว่า ก็เหมือนที่ซูสวนพูด ไม่ว่าจะในแง่ศีลธรรมหรือกฎหมาย เขาก็ยอมรับไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าในหัวใจของเจียงชื่อมีผู้หญิงอีกคนอยู่ก่อนแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล

“ซูสวน”

“อืม”

เจียงชื่อหันไปมองซูสวน ไม่ได้ตำหนิหรือดุเธอเสียงดัง แต่กลับส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์แทน

“การรักใครสักคนมันไม่มีเหตุผล และไม่มีความผิดเช่นกัน”

“แต่ว่า มีคำคำหนึ่งที่เรียกว่า ‘พรหมลิขิต’”

“โดยทั่วไปแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณชอบอะไรก็จะได้ไปเสียทุกอย่าง เมื่อคุณไม่ได้ถูกลิขิตมาเพื่อใครหรือสิ่งใด แม้ว่าคุณจะรักมาก ก็ต้องถูกกำหนดให้เลยผ่านไป”

“ความรักไม่มีทางผิด แต่ความรักนั้นอาจเสียใจได้”

ลมหนาวพัดเข้ามาทางหน้าต่าง

พัดเข้ามาปะทะใบหน้าของซูสวน

ในเวลานี้ เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป ร้องไห้จ้าออกมา น้ำตาไหลออกมาปานสายฝน ชุ่มฉ่ำไปทั่วใบหน้าอันบอบบาง

ซูสวนร้องไห้เหมือนเป็นเด็ก

อันที่จริง เธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

เจียงชื่อนั่งบนที่นั่งคนขับโดยไม่พูดอะไรสักคำ มองวิวทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่าง ไม่ปลอบโยน ไม่พูดจา ปล่อยให้ซูสวนร้องไห้อยู่บนที่นั่งข้างคนขับ

ความรู้สึกที่อัดอั้นมาเป็นเวลานาน ให้ระเบิดออกมา ให้ระบายออกมา

ร้องเถอะ ร้องออกมาแล้วจะดีขึ้น

ซูสวนร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ

เพราะเธอรู้ว่า คำพูดเมื่อครู่ เจียงชื่อได้ปฏิเสธเธออย่างไม่อ้อมค้อม

มันไม่ผิดที่เธอจะรักเจียงชื่อ แต่ทว่า เจียงชื่อปฏิเสธไม่ยอมรับความรักนี้ ความรักนี้ถูกกำหนดให้กลายเป็นความเสียใจ

หากได้เจอหยางกั๋ว จะผิดพลาดไปชั่วชีวิต

กัวเซียงรักหยางกั๋วอย่างสุดซึ้ง แต่ในใจหยางกั๋วมีเพียงท่านอาเท่านั้น

บางความรักถูกกำหนดให้เป็นโศกนาฏกรรมตั้งแต่ก่อกำเนิดขึ้น กลายเป็นความเสียใจ กลายเป็นความทรงจำในหัวใจตลอดกาล

คราวนี้ซูสวนร้องไห้เป็นเวลานาน

ร้องไห้จนหมดแรง