ติงหงเหย้าส่ายหัว “เพื่อนเก่า หลายปีผ่านไปแล้ว นายก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย เจ้ายังคงขี้ขลาดและไร้สมองเหมือนเดิม”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาก็พูดต่อ “ฉันไปบอกคนงานไม่ได้ว่าเรากำลังจะเซ็นสัญญาฉบับใหญ่ ให้คนงานร่วมมือกันกลับมาผลิตต่อ? บริษัทใหญ่ที่เร่งรัดหนี้สินเหล่านั้นได้กำหนดเวลาให้พวกเขาไปจ่ายเงินคืน และบอกพวกเขาว่าช่วงนี้อย่ามาสร้างปัญหา”

“เมื่อนายเซ็นสัญญาฉบับใหญ่กับติงเฟิงเฉิง จ่ายค่าจ้างและชดใช้หนี้สินให้กับคนงาน นายก็จะเป็นอิสระอีกครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ซุนเค่เฉินพยักหน้า “ปัญหาคือ สินค้าที่อยู่ในมือฉัน ทั้งผุพังและมีสต๊อกไม่เพียงพอ”

“เรื่องนี้จัดการไม่ยาก” ติงหงเหย้ากล่าว “นายสามารถทำบัญชีปลอมได้ ให้ดูเหมือนว่ามีสต๊อกเพียงพอ ติงเฟิงเฉิงก็ไม่ได้ไปตรวจสอบทุกโกดังทีละรายการ สุดท้ายก็ต้องตรวจสอบใบเสร็จใช่ไหม? แค่ทำใบเสร็จให้เรียบร้อยก็พอ”

“จากนั้นฉันจะให้เงินนายอีกสองล้าน นายเอาเงินนี้ไปซื้อวัสดุคุณภาพสูงจากบริษัทอื่น พอติงเฟิงเฉิงส่งคนไปตรวจ นายก็เอาวัสดุที่ซื้อมาล็อตนี้ให้เขาดู ก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฟังดูสมเหตุสมผล

ซุนเค่เฉินกล่าวว่า “ติงเฟิงเฉิงหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อย่ากังวล ติงเฟิงเฉิงทั้งโง่ทั้งโลภ ขอเพียงนายลดราคาลง ให้เหลือเพียงสองในสามของราคาตลาด เขาต้องหวั่นไหวแน่ จำไว้ว่าอย่าลดมากเกินไป มิฉะนั้นจะทำให้เกิดความสงสัย”

ซุนเค่เฉินพยักหน้า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว”

จากนั้นเขาก็พูดอย่างเป็นกังวล “นี่เป็นการฉ้อโกงทางการค้า เมื่อเซ็นสัญญาแล้ว ฉันสามารถเอาเงินไปจ่ายคนงานและหนี้ข้างนอกได้ แล้วติงเฟิงเฉิงล่ะจะทำยังไง?”

ในเวลานี้ ติงหงเหย้าได้เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

เขามองไปที่ติงหงเหย้าอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ก็แล้วแต่นายจะเลือก อยากจะล่วงเกินติงเฟิงเฉิงคนเดียว หรือล่วงเกินคนงานหลายพันคน บริษัทขนาดใหญ่กว่าสิบบริษัท?”

ไม่จำเป็นต้องเลือก เป็นใครก็เลือกทางแรก

“แล้วถ้าติงเฟิงเฉิงฟ้องฉันขึ้นมาจะทำยังไง” ซุนเค่เฉินเอ่ยถาม

“ฟ้องน่ะฟ้องอยู่แล้ว ดังนั้น นายจะอยู่ในประเทศไม่ได้แล้ว” ติงหงเหย้าพูดอย่างจริงจัง “พอเซ็นสัญญาแล้วได้เงินไป นายก็เอาไปโปะจ่ายคนงานและหนี้ข้างนอก เช่นนี้แล้ว อย่างน้อยคนเหล่านี้จะไม่จำกัดเสรีภาพของนาย ในขณะเดียวกันนายจะได้วีซ่า จากนั้นก็รีบซื้อตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศทันที”

“ไปต่างประเทศ?”

“ถูกต้อง ถึงอย่างไรนายก็ยังเหลืออยู่สิบถึงยี่สิบล้าน เอาเงินก้อนนี้ไปหลบซ่อนตัวที่ต่างประเทศ พอติงเฟิงเฉิงพังทลายลงอย่างสมบูรณ์แล้วนายค่อยกลับมาก็ยังไม่สาย”

นี่เป็นย่างก้าวที่เสี่ยง

แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลอง!

ถ้าไม่ทำอะไรเลย ซุนเค่เฉินมีแต่จะถูกห้อมล้อมไปด้วยคนงานในโรงงาน จำกัดเสรีภาพส่วนบุคคล บริษัทภายนอกมาหาเรื่องทุกวัน หนี้การพนันก็ต้องชดใช้ทันที จนถึงขนาดเอาชีวิต

เกรงว่าไม่ถึงสัปดาห์ เขาก็ตายแล้ว แม้แต่ครอบครัวก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย

แต่ถ้าหลอกติงเฟิงเฉิง หลอกเงินจากมือของเขา ไล่คนเหล่านี้ออกไป ตัวเองก็ยังมีเงินเหลืออยู่อีกสิบถึงยี่สิบล้าน ซึ่งถือว่าเป็นเงินจำนวนมหาศาลแล้ว

ถ้าเอาเงินจำนวนนี้ไปซ่อนตัวที่ต่างประเทศสองปี คนที่ซวยก็คือติงเฟิงเฉิง

ไม่มีสินค้า ยังติดหนี้ธนาคารอยู่ ติงเฟิงเฉิงต้องจบแน่ พอเขาจบเห่แล้ว มันจะปลอดภัยที่ซุนเค่เฉินจะกลับบ้าน

ทุกอย่างได้รับการออกแบบมาอย่างสมบูรณ์แบบ!

ซุนเค่เฉินมีความเชื่อมั่นอย่างยิ่ง

ในเวลาเดียวกัน ติงหงเหย้าก็บอกว่า “เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจ ฉันจะให้เงินนายสองล้าน ให้นายไปซื้อวัสดุคุณภาพสูง พร้อมกันนั้น หนี้ทั้งหมดที่นายติดฉันไว้จะถูกยกเลิก ถือเป็นรางวัลที่นายช่วยฉันกำจัดติงเฟิงเฉิง พอได้ไหม?”

“ได้สิ ได้แน่นอน!”

ทั้งสองคนยิ้มให้กัน การเจรจาวางแผนได้ดำเนินไปอย่างสมบูรณ์