เมื่อเห็นติงหงเหย้าและติงจื่อยวี่ลงจากรถ เจียงชื่อก็แทบจะเดาได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้

เป็นพวกเขาอย่างที่คิดไว้

ติงหงเหย้าและติงจื่อยวี่ตรงไปที่แผนกผู้ป่วยใน มาถึงห้องผู้ป่วยของติงเฟิงเฉิง

พอเข้ามาในห้อง ติงหงเหย้าก็พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ไม่จริงใจ “เฮ้อ น้องชายที่รักของฉัน ทำไมนายถึงกลายเป็นสภาพแบบนี้?”

ติงเฟิงเฉิงไม่อยากจะไปสนใจเขา

เห็นได้ชัดว่าหวังดีประสงค์ร้าย ไม่น่าไว้วางใจ

เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “นายมาทำอะไรที่นี่?”

ติงหงเหย้าบอกว่า “ฉันได้ยินมาว่านายเข้าโรงพยาบาล เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย ดังนั้นจึงตั้งใจมาเยี่ยมนายโดยเฉพาะ แล้วจื่อยวี่เธอก็ร้อนใจมากเมื่อได้ยินว่านายเข้าโรงพยาบาล”

ร้อนใจ? ฮ่าฮ่า ดีใจมากกว่าล่ะมั้ง!

ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างเย็นชา “พวกนายเลิกเล่นละครต่อหน้าฉันเถอะ ไสหัวไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกนาย”

คำว่า ‘ไสหัวไป’ ทำให้สีหน้าของติงหงเหย้าแย่ลง

เขายืดตัวตรง ดึงเสื้อผ้าให้ตึง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “เฟิงเฉิง ฉันรู้ว่านายไม่ค่อยพอใจฉัน แต่ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้นายโมโห แต่มาเพื่อช่วยนาย ฉันหวังว่าจะใช้เรื่องนี้ลดช่องว่างระหว่างเรา”

“เอ๊ะ?” ติงเฟิงเฉิงแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “นายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ยังคิดจะช่วยฉันอีกเหรอ? ไหนบอกฉันซิ นายจะช่วยฉันยังไง”

ติงหงเหย้ากล่าวว่า “ง่ายๆ ปัญหาที่นายกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้คือเงินกู้ธนาคารถูกคนเชิดหนีไปแล้ว วัสดุก็ไม่ได้ ไม่สามารถดำเนินการก่อสร้างต่อไปได้ เรื่องพวกนี้ฉันจะช่วยนายจัดการ เงินฉันจะออกให้ วัสดุฉันเป็นคนซื้อ รอจนโครงการเริ่มก่อสร้างแล้ว ได้ทุนคืนค่อยเอาไปคืนธนาคาร”

ฟังดูดี

แต่ติงหงเหย้าเป็นคนประเภทที่จะเสนอให้ความช่วยเหลือใครก่อนด้วยเหรอ?

แน่นอนว่าไม่ใช่!

ติงเฟิงเฉิง มองเขาอย่างเย็นชา “บนโลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันฟรีๆ นายช่วยฉันแบบนี้ ต้องการให้ฉันตอบแทนนายยังไง?”

“คนตรงไปตรงมา จะพูดตรงไปตรงมา!” ติงหงเหย้าหัวเราะ “เฟิงเฉิง ฉันชอบคนนิสัยตรงไปตรงมาแบบนาย ในเมื่อนายพูดมาแบบนี้ ฉันก็จะไม่พานายอ้อมค้อมแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการก็คือโครงการที่ดินรกร้างทางเหนือของเมือง!”

ลักษณะการพูดไม่ใช่เล่นๆ

ติงเฟิงเฉิงกล่าวว่า “โครงการนี้เป็นของบริษัทติงเหอของเรา ไม่ใช่ของพวกนาย แม้ว่าฉันจะมอบให้นาย แต่กรมโยธาธิการและผังเมืองก็ไม่สามารถอนุมัติได้”

ติงหงเหย้าโบกมือ “ถ้าหากเป็นบริษัทอื่นก็ย่อมไม่อนุมัติ แต่พวกเรานั้นไม่เหมือนกัน ถึงอย่างไรบริษัทติงเหอก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลติง ขอเพียงนายตอบตกลง ให้บริษัทติงเหอผนวกรวมกันกับบริษัทติงหรง โครงการของนายก็จะกลายเป็นโครงการของตระกูลติงไปโดยปริยาย ฉันลงทุนลงแรงก็สมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่เหรอ?”

นี่คือจุดประสงค์ของติงหงเหย้า

การให้ติงเฟิงเฉิงผนวกรวมเข้าสู่ตระกูลติงอย่างสมบูรณ์ พูดให้น่าฟังหน่อยก็เพื่อให้สะดวกในการลงทุนลงแรง อันที่จริง พอผนวกรวมกันแล้ว สิทธิ์ในการพูดก็กลับมาเป็นของติงหงเหย้า

พอถึงตอนนั้นพนักงานอาวุโสของบริษัทติงเหอจะถูกไล่ออกแน่นอน และแม้แต่ติงเฟิงเฉิงเองก็อาจถูกไล่ออกด้วย

อีกอย่างติงเฟิงเฉิงกว่าจะได้โครงการนี้มาอยู่ในมือมันไม่ง่ายเลย จะมาถูกติงหงเหย้าแย่งชิงไป

ติงหงเหย้าคนนี้ แค่ฉวยโอกาสตอนที่ผู้อื่นตกอยู่ในอันตราย!

ติงเมิ่งเหยนที่อยู่ข้างๆ ทนฟังต่อไปไม่ไหว จึงพูดขึ้นมาว่า “เฟิงเฉิง นายอย่าไปฟังเขานะ”

ติงเฟิงเฉิงยกมือขึ้นส่งสัญญาณบอกให้ติงเมิ่งเหยนไม่ต้องพูดอะไร

“น้องเล็ก เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันติงเฟิงเฉิงไม่ได้โง่ถึงขนาดนั้น”

เขาเงยหน้าขึ้นมองติงหงเหย้า “พี่ใหญ่ นายไม่เห็นฉันเป็นคนแล้วสินะ? คิดว่าฉันเป็นคนโง่จริงๆ ถูกหลอกได้ง่ายๆ ใช่ไหม? ถ้าผนวกรวมกับตระกูลติง แล้วฉันจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไร? ออกไป นายไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”

สีหน้าของติงหงเหย้าอดกลั้นไว้ไม่ได้แล้ว

ในเวลานี้ ติงจื่อยวี่เข้ามาแล้วพูดเสริมว่า “เฟิงเฉิง พี่ใหญ่ของนายทำเพื่อนายจริงๆ นะ ถ้านายไม่สบายใจ เราสามารถเซ็นสัญญาจ่ายค่าชดเชยเอาไว้ล่วงหน้าก็ได้ ถ้าพี่ใหญ่ของนายถีบหัวส่งหลังจากผนวกรวมกัน ก็ให้เขาจ่ายเงินชดใช้!”

ติงเฟิงเฉิงยิ้ม “เงินชดเชย? เมื่อเทียบกับโครงการที่ดินรกร้างทางเหนือของเมืองแล้ว การชดใช้เงินเพียงเล็กน้อยจะไปสำคัญอะไร? พี่ใหญ่ทั้งสอง พวกพี่อาจจะคิดว่าฉันโง่ไปหน่อย”

สุดท้ายติงหงเหย้าก็อดตะโกนออกมาไม่ได้ “ติงเฟิงเฉิง นายควรคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของนายดีกว่านะ! หากนายไม่ผนวกรวมกับกิจการของบริษัทหลัก ถ้าอย่างนั้น นายจะต้องเผชิญกับการชดเชยค่าเสียหายจำนวนมหาศาล ตลอดจนความรับผิดชอบของกรมโยธาธิการและผังเมือง! พอถึงตอนนั้นคุณจะต้องถูกพิพากษาให้จำคุก”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” ติงเฟิงเฉิงตวาดใส่เช่นกัน “แม้ว่าฉันจะต้องติดคุก ก็ไม่มีทางเอาโครงการนี้มอบให้พวกนาย! ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“นาย!” ติงหงเหย้าโกรธจนพูดไม่ออก

“ไป”

ติงหงเหย้าและติงจื่อยวี่ออกจากที่นี่ทันที