ในบ้านหลังเก่าของตระกูลติง เจียงชื่อเข้าไปในห้องรับแขกภายใต้การนำของแม่บ้าน

หลังจากนั้นไม่นานคุณปู่ติงจ้งก็เดินเข้าไปพร้อมกับถาดซึ่งวางถ้วยชาสองใบและกาน้ำชา

เจียงชื่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“นั่งเลยๆ ตามสบาย” ติงจ้งให้เจียงชื่อนั่งลง จากนั้นเขาก็วางถ้วยน้ำชาตรงหน้าและรินน้ำชาด้วยมือของเขาเอง

เจียงชื่อมองไปที่น้ำชาอย่างไม่ขยับสายตา

ติงจ้งก็นั่งลงและถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมไม่ดื่มล่ะ? เอ็งกลัวปู่จะวางยาเหรอ?”

เจียงชื่อถึงกับหัวเราะออกมา “ไม่ได้กลัวถูกวางยาหรอกครับ แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมจู่ๆ คุณปู่ถึงชวนผมมาดื่มชาครับ?”

ติงจ้งพยักหน้า “อื้ม ถ้าปู่ไม่พูด เอ็งก็คงไม่สบายใจสินะ ที่ปู่เรียกเอ็งมาดื่มชาด้วยกัน ก็เพื่อจะขอบคุณเอ็งน่ะสิ ขอบคุณที่เอ็งช่วยติงเฟิงเฉิง ไอ้หลานชายที่ไม่เอาไหนของปู่ไว้”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เจียงชื่อก็เข้าใจทันที

จากนั้นเขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ “คุณปู่รู้แล้วเหรอครับ?”

“แน่นอนสิ” ติงจ้งพูดต่อ “ปู่ไม่ได้ตาบอดหูหนวกนะ ที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ปู่จะไม่รู้ได้ยังไง? แต่บอกตรงๆ เลยนะว่า ครั้งนี้ติงหงเหย้าฉลาดแกมโกงจริงๆ อย่าว่าแต่เฟิงเฉิงเลย ต่อให้เป็นปู่ก็ต้องหลงกลมันอยู่แล้ว”

เมื่อเปลี่ยนเรื่องคุย ติงจ้งก็พูดกับเจียงชื่อต่อว่า “แต่ปู่ชื่นชมในความสามารถของเอ็งจริงๆ นะ สามารถเคลื่อนไหวอำนาจระดับสูงในครั้งเดียวแบบนี้ ต่อให้ปู่รู้ว่าเอ็งคือเทพแห่งสงครามชูร่า รู้ว่าเอ็งคือเจ้าแห่งสามเมือง แต่ปู่ก็ยังรู้สึกน่าทึ่งสำหรับวิธีการของเอ็ง เจียงชื่อ เอ็งเป็นคนเก่งจริงๆ”

เจียงชื่อได้แต่ยิ้มตอบและจิบชาต่อ

“แต่ว่า……” ติงจ้งมองไปที่เจียงชื่อ “มีหลายเรื่องที่ปู่ยังไม่เข้าใจ”

“เรื่องอะไรครับ?”

“เรื่องแรกเลยนะ ทำไมเอ็งไม่บอกเรื่องนี้กับติงเฟิงเฉิงล่ะ? มันจะได้รู้บุญคุณของเอ็ง”

“ไม่จำเป็นหรอกครับ”

“ทำไมล่ะ?”

เจียงชื่ออธิบายว่า “ถ้าผมบอกติงเฟิงเฉิง เขาจะติดนิสัยในการพึ่งพาคนอื่นโดยไม่รู้ตัว เรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมยังจัดการได้เลย แล้วถ้าพูดถึงเรื่องเล็กๆ ล่ะ? จะทำให้เขาติดนิสัยประมาทมากกว่านะครับ ที่ผ่านมาคุณปู่ก็ทำแบบนี้กับเขาบ่อยๆ ก็เลยทำให้เขาเป็นคนประมาทมาตลอด”

อะแฮ่ม……

ติงจ้งแสร้งไออย่างทำตัวไม่ถูก

เดิมทีคิดจะสั่งสอนเจียงชื่อ แต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกเจียงชื่อสั่งสอนแทน

ถ้าหากติงเฟิงเฉิงรู้ว่าเจียงชื่อเก่งขนาดนี้ เขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก และมันก็จะเป็นผลเสียต่อการพัฒนาของตัวเขาเอง

นี่แหละเหตุผลที่เขาว่ากันว่า ‘ลูกผู้ชายต้องเลี้ยงเหมือนคนจน’

ติงจ้งถามอีกครั้ง “ส่วนเรื่องที่สอง เจียงชื่อ ด้วยความสามารถของเอ็งแล้ว เอ็งสามารถจัดการติงหงเหย้ากับติงจื่อยวี่ได้ง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“อื้ม เป็นเรื่องง่ายๆ ภายในไม่กี่นาที”

“แล้วเอ็งจะเก็บไอ้สารเลวคู่นี้ไว้ทำไมล่ะ? จัดการพวกมันเลยสิ!”

ในขณะที่พูดคำนี้ อารมณ์ของติงจ้งก็ร้อนขึ้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเกลียดสองพี่น้องนี้มากแค่ไหน

เจียงชื่อก็มองไปที่ติงจ้งอย่างจริงจัง “เป็นเรื่องง่ายดายอยู่แล้วถ้าจะจัดการพวกเขา แต่คุณปู่ต้องรู้นะครับ ถ้าผมจัดการพวกเขา แล้วติงเฟิงเฉิงจะอยู่ยังไง?”

ติงจ้งขมวดคิ้ว “ก็จัดการพวกมันถึงจะเป็นการแก้ปัญหาให้กับเฟิงเฉิงไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เสมอไปนะครับ”

เจียงชื่อจิบชาเบาๆ แล้วพูดต่อ “ภายนอกอาจจะดูเหมือนช่วยติงเฟิงเฉิง แต่ความจริงแล้วเป็นการทำร้ายเขามากกว่า”

“เพราะดอกไม้ในเรือนกระจกจะไม่มีวันโต”