“ถ้าคนคนหนึ่งอยากเติบโต เขาต้องผ่านความพ่ายแพ้และความทุกข์ยากมาก่อน ตอนนี้เรากำลังพยายามฝึกติงเฟิงเฉิงให้เป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลติง ถ้าอยากให้เขายืนหยัดด้วยตนเองได้ เราจำเป็นต้องให้เขาเจอกับความยากลำบากและประสบปัญหาทุกประเภท”

“ตัวอย่างเช่น ครั้งนี้ติงหงเหย้าได้ให้บทเรียนดีๆ กับติงเฟิงเฉิงไปแล้ว วันหลังถ้าเขาเจอกับ ‘เรื่องดีๆ’ แบบนี้อีก เชื่อว่าเขาจะระมัดระวังมากขึ้นเป็นร้อยเท่า เขาจะไม่มีวันถูกหลอกอีก”

ในตอนนี้ ติงจ้งถึงจะเข้าใจเจตนาของเจียงชื่อ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจัดการสองพี่น้องติงหงเหย้า แต่เขาตั้งแต่จะเก็บไว้เพื่อ ‘ฝึกฝน’ ติงเฟิงเฉิง ให้ติงเฟิงเฉิงได้เผชิญกับความยากลำบากทุกประเภทก่อน และให้เขาได้พัฒนาตัวเองในเวลาอันนั้นนี้

ด้วยวิธีนี้ ติงเฟิงเฉิงถึงจะยืนหยัดในตำแหน่งผู้นำตระกูลได้มั่นคง

ติงจ้งรู้สึกประทับใจมาก

เขาถึงกับยกนิ้วโป้งให้เจียงชื่อ “ยอมแล้ว คุณปู่ยอมเอ็งแล้วจริงๆ! เจียงชื่อ ถึงแม้เอ็งจะเป็นรุ่นหลาน แต่ในแง่สติปัญญา ข้าที่เป็นปู่ยังเทียบกับเอ็งไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ถึงว่าเอ็งเป็นถึงผู้นำระดับสูงของสามเมืองได้ มา ปู่ขอเต็มให้อีกแก้ว เพื่อเป็นการขอบคุณที่เอ็งให้โอกาสติงเฟิงเฉิง”

เจียงชื่อตอบว่า “คุณปู่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ครับ เพราะทั้งหมดนี้ ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณปู่หรือติงเฟิงเฉิง หรือแม้แต่ตระกูลติงเลยนะครับ คุณปู่ก็รู้ว่าผมทำเพื่อเมิ่งเหยนคนเดียว เธอไม่อยากให้ตระกูลติงต้องเสื่อมเสีย ผมก็แค่ทำตามความปรารถนาของเธอเท่านั้นครับ ดังนั้น ถ้าคุณปู่จะขอบคุณผม คุณปู่ขอบคุณเมิ่งเหยนดีกว่า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ติงจ้งก็ถอนหายใจออกมา

จากนั้นยิ้มพูดอย่างขมขื่นว่า “จะว่าไป ตอนที่ฉี่ซานยกเมิ่งเหยนให้เอ็ง ปู่ไม่เห็นด้วยจริงๆ นะ ปู่คิดว่ามันทำอะไรโง่ๆ คิดว่าชีวิตที่เหลือของเมิ่งเหยนต้องลำบากแน่”

“และหลังจากที่เอ็งกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่ออกไปจากบ้านห้าปี ปู่ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของปู่ ปู่คิดว่าลูกเขยที่ไม่มีการงานอย่างเอ็ง วันๆ เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน แล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

“แต่ว่า ความจริงได้ตบหน้าปู่แรงๆ และได้ให้บทเรียนที่ชัดเจนกับปู่แล้ว มันทำให้ปู่ได้รู้ว่าตาสุนัขมักมองคนต่ำ”

“แล้วปู่ก็คือหมาที่มองคนต่ำตัวนั้นจริงๆ!”

“เจียงชื่อ คุณปู่ผิดไปแล้ว ผิดอย่างมหันต์เลยล่ะ!!! ถ้าเมิ่งเหยนไม่ได้แต่งงานกับเอ็ง ตระกูลติง รวมถึงปู่กับเฟิงเฉิง ทุกอย่างจบสิ้นแน่”

“เป็นบุญวาสนาของเมิ่งเหยนจริงๆ ที่ได้แต่งงานกับคุณอย่างเอ็ง”

“เป็นบุญวาสนาของเธอจริงๆ!”

คำเหล่านี้มาจากก้นบึ้งหัวใจของติงจ้ง เขาไม่เคยรู้สึกขอบคุณเจียงชื่อขนาดนี้มาก่อนเลย ในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงความดีของเจียงชื่อ ตระหนักถึงความโชคดีของติงเมิ่งเหยน

ซึ่งมันก็ทำให้เจียงชื่อถึงกับทำตัวไม่ถูก เขาได้แต่โบกมือพูดว่า “คุณปู่ชมเกินไปแล้วครับ!”

“ไม่ได้ชมเลยนะ มันเป็นความจริงมากกว่า” ติงจ้งพูดต่อ “เจียงชื่อ วันนี้ปู่จะต้องแสดงความขอบคุณให้เอ็ง เอ็งว่ามาเลย ว่าเอ็งอยากได้อะไร ปู่จะหามาให้เอ็งให้ได้!”

เจียงชื่อยิ้มเบาๆ เขาอย่างเขาจำเป็นต้องขออะไรกับคุณปู่ด้วยหรือ?

แต่ถ้าไม่ขอ ดูท่าแล้ววันนี้คุณปู่จะไม่ยอมแน่

ดังนั้นเจียงชื่อจึงพูดว่า “อื้ม ได้ข่าวว่าคุณปู่ร้องเพลงโอเปร่าหวงเหมยได้เพราะมาก อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของคุณพ่อแล้ว ผมอยากให้คุณปู่ร้องในคืนงานเลี้ยงวันเกิดของคุณพ่อสักหน่อย”

ติงจ้งขมวดคิ้ว “จะให้ปู่ร้องเพลงของโอเปร่าหวงเหมยให้กับติงฉี่ซานฟัง?”

“ใช่ครับ”

“เจียงชื่อ นี่เอ็งจะให้ปู่ไปขายหน้างั้นเหรอ? ในโลกนี้จะมีพ่อที่ไหนร้องเพลงให้ลูกฟังล่ะ? ยิ่งกว่านั้น เราเป็นเหมือนน้ำกับไฟ จะให้ปู่ไปร้องได้ยังไง?”

เจียงชื่อพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “คุณปู่ครับ คุณปู่บอกว่าผมอยากขออะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมแค่แป๊บเดียว คุณปู่ก็เปลี่ยนใจแล้ว?”

“หืม……”

ติงจ้งได้แต่ก้มหน้าลงอย่างอึดอัด