ช่างตัดหินเหลือบมองไปที่โหวหยัง หลังจากได้รับการอนุมัติด้วยสายตาของโหวหยังแล้ว ช่างตัดหินก็ตอบว่า “ใช่ครับ ทั้งหมดนี้คุณเจียงชื่อเป็นคนเลือกเองครับ!”

“ให้ตายสิ!!!”

ซูชิ่งเลี่ยงเตะตะกร้าทิ้งทันที

เขาให้เงินเดือนเจียงชื่อเกือบล้านหยวน แต่สุดท้ายแล้วเจียงชื่อกลับตอบแทนเขาแบบนี้?

“เจียงชื่อ นี่คุณทำอะไรอยู่?”

“ตั้งใจล้อเล่นกับผมใช่ไหม?”

ในเวลานี้ โหวหยังก็เดินเข้ามาพูดว่า “อะแฮ่ม ท่านประธานครับ แต่ผมไม่คิดว่าเจียงชื่อจะล้อเล่นนะครับ เพราะผมสังเกตเห็นตอนที่เขาคัดเลือกหินแล้วครับ เขาตั้งใจเลือกมากเลยนะครับ”

“ตั้งใจมาก? แล้วทำไมไม่มีหินดีๆ สักชิ้นเลยล่ะ?”

“ท่านประธานครับ ผมคิดว่าเขาน่าจะไม่รู้อะไรเลยนะครับ เป็นพวกคุณหนันโก พวกทำเนียนเท่านั้นครับ”

“คุณหนันโก?”(คุณหนันโกหมายถึงคนที่ชอบโอ้อวดเกินความสามารถของตน)

ซูชิ่งเลี่ยงหรี่ตาลง เขาไม่ค่อยเชื่อสำหรับเรื่องนี้ เพราะในช่วงการถ่ายทอดสดการผ่าหินอัญมณีของเครื่องประดับดาวฤกษ์ เหล่าบริษัทอัญมณีทั้งหลายต่างก็รู้ดี

มันไม่มีเหตุผลเลย

โหวหยังพูดต่อ “ผมตรวจสอบแล้วครับ หลายปีที่ผ่านมานี้ เจียงชื่อเป็นทหารมาตลอด เขาเพิ่งเข้าวงการอัญมณีได้เพียงสองเดือนเท่านั้นนะครับ แล้วมือใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการแบบนี้ จะมีประสบการณ์อย่างผู้เชี่ยวชาญได้ยังไงล่ะครับ”

พอมีเหตุผล

ซูชิ่งเลี่ยงพูดอย่างแปลกใจ “แล้วการถ่ายทอดสดนั้น……”

โหวหยังถึงกับขำออกมา “ก็เป็นแค่การถ่ายทอดสดนะครับ การแสดงมันง่ายอยู่แล้ว อีกอย่าง มันเป็นการถ่ายทอดสดของเครื่องประดับดาวฤกษ์ แล้วเจียงชื่อก็เป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์อีกด้วย แล้วมันจะไม่มีที่มาที่ไปได้อย่างไรครับ?”

ซูชิ่งเลี่ยงตาสว่างขึ้นมาทันที “เอ็งหมายความว่าเจียงชื่อเป็นพวกคุณหนันโก ไม่มีความรู้เกี่ยวกับอัญมณีเลย และทั้งหมดนี้ก็แค่การสร้างภาพจากเครื่องประดับดาวฤกษ์เท่านั้น?”

“ใช่ครับ ตามนี้เลย!”

“แต่……ทำไมเครื่องประดับดาวฤกษ์ต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ?”

โหวหยังอธิบายว่า “แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแบรนด์ใหญ่ในโลก แต่พวกเขาก็เป็น ‘เด็กใหม่’ ในเขตเจียงหนาน จำเป็นต้องสร้างกระแสเพื่อดึงดูดความสนใจ และการถ่ายทอดสดในครั้งนั้นก็เป็นรายการที่พวกเขาตั้งใจจะเปิดตัวในตลาดเจียงหนาน”

“ใช่ ๆ ๆ พูดมีเหตุผลดี”

ซูชิ่งเลี่ยงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกมีเหตุผล

ไม่อย่างนั้น ทำไมจู่ๆ เครื่องประดับดาวฤกษ์ถึงต้องถ่ายทอดสดด้วย? เจียงชื่อเป็นมือใหม่ แล้วเขาจะกลายเป็นมืออาชีพในวงการอัญมณีในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้ได้อย่างไร?

บอกได้ว่ามันเป็นการแสดงเท่านั้น

ซูชิ่งเลี่ยงเบิกตากว้างแล้วตวาดออกมาว่า “เจียงชื่อคนนี้มันหน้าด้านจริงๆ ไม่มีความรู้อะไรเลย แต่กล้ามารับเงินเดือนจากม่อเป่ยของเราเดือนละเป็นล้าน เหอะๆ หน้าหนายิ่งกว่ากำแพงเมืองซะอีก!”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที

“กูจะไล่มึงออกเอง ไอ้คุณหนันโกจอมตีเนียนคนนี้!”

“คนประเภทนี้มันน่าขยะแขยงที่สุด!”

เมื่อเห็นซูชิ่งเลี่ยงเตรียมจะกดโทรออกด้วยความโกรธ โหวหยังก็เหลือบมองไปที่เลขาที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาแล้วแสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

กลวิธีนี้ใช้ได้ผลจริงๆ

ต่อให้เจียงชื่อจะมีปากร้อยใบ แต่เขาไม่มีทางอธิบายได้อย่างแน่นอน

มีความสามารถแล้วจะทำอะไรได้?

เจ้าถิ่นยังไงก็ต้องเหนือกว่าอยู่แล้ว ที่นี่คือเครื่องประดับม่อเป่ย เป็นถิ่นของโหวหยัง เขาจะทำยังไงก็ได้ไม่ใช่หรือ?

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายเชื่อมต่อแล้ว

ก่อนที่เจียงชื่อในปลายสายจะพูดขึ้น ซูชิ่งเลี่ยงก็ตะคอกใส่ด้วยความโมโห “เจียงชื่อ แกมันไอ้หน้าด้าน ไม่มีปัญญาแล้วยังมาทำเนียนกับเรา!”

“ซูชิ่งเลี่ยงคนนี้จะขอบอกอะไรกับแกหน่อยนะ แกถูกไล่ออกแล้ว!”

“นับตั้งแต่วันนี้ แกอย่าหวังจะได้เงินจากเครื่องประดับม่อเป่ยอีกแม้แต่หยวนเดียว”

“ลาก่อน!”