ซูชิ่งเลี่ยงแทบจะหายใจไม่ทัน ผู้ช่วยที่เขาสนับสนุนมานานกว่า 20 ปี แต่ตอนนี้กลับแทงเขาจากด้านหลัง แล้วเขาจะทนได้อย่างไร?

“แก แกทำไมต้องทำแบบนี้?” ซูชิ่งเลี่ยงโกรธจนแทบจะพูดไม่เป็นคำ

โหวหยังไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วไขว้ขาของเขาและตอบว่า “ท่านประธานครับ ผมอยู่กับท่านมา 20 ปีแล้ว ผมต้องทำงานหนักมากแค่ไหน กว่าจะได้ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อในวันนี้”

“แต่สุดท้ายล่ะ?”

“ไอ้เจียงชื่อคนนั้นเพิ่งมาถึง คุณก็ให้มันเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อที่กิตติมศักดิ์ทันที อีกอย่างมันก็แค่มือใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการไม่กี่เดือนนะ ทำไม?”

“ถ้ามีมันอยู่ ผมจะทำเงินได้จากที่ไหน ฉะนั้น ถ้ามีมันก็จะไม่มีผม และถ้ามีผม ก็จะไม่มีมัน”

โหวหยังมั่นใจว่าซูชิ่งเลี่ยงจะไม่กล้าไล่เขาออกอย่างแน่นอน

แต่เขาคิดผิด

ครั้งนี้ ซูชิ่งเลี่ยงโกรธจนถึงสุดขีด

เขาจึงตะคอกออกมา “ไอ้สารเลวโหวหยัง! แกคิดว่าข้าทำอะไรแกไม่ได้ใช่ไหม? จะบอกแกไว้นะ ถ้าวันนี้แกไปเซ็นสัญญาใหม่กับคุณเจียงชื่อและขอการอภัยจากเขาไม่ได้ ข้าขอรับประกันเลยว่าพรุ่งนี้แกถูกไล่ออกแน่!”

“ไม่ใช่แค่การไล่ออก แต่แกจะไม่มีจุดยืนในวงการนี้อีก!”

“แกคิดเอาเองก็แล้วกัน!”

เมื่อดูจบ ซูชิ่งเลี่ยงก็ฟาดประตูแรงๆ แล้วเดินจากไป

ในตอนนี้ โหวหยังกับเลขาของเขาถึงกับตะลึง

โหวหยังพูดย่างเหลือเชื่อว่า “ไอ้แก่คนนี้มันบ้าไปแล้วใช่ไหม? เพราะคนนอกคนหนึ่ง มันถึงขั้นจะไล่ลูกน้องที่อยู่กับมันนานกว่า 20 ปีออกได้?”

เลขาตอบว่า “ผู้จัดการหยังครับ แต่ดูเหมือนครั้งนี้ท่านประธานโกรธแล้วจริงๆ นะครับ บางทีเขาอาจจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ก็ได้นะครับ แล้วเราควรทำยังไงดี?”

ทั้งสองต่างก็เงียบไป

ถ้าถูกไล่ออก พวกเขาทั้งสองจะไม่มีงานในสายงานนี้อีก แล้วตลอด 20 กว่าปีที่ทำงานหนักมานี้ และเงินก้อนโตก็อยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ต้องพรากจากไปแบบนี้ แล้วใครจะทนรับไหว?

“ดูท่าแล้ว เราคงต้องยอมแล้วล่ะ”

โหวหยังลุกยืนขึ้นแล้วพาเลขาของเขาไปขอโทษเจียงชื่อ

ณ วิลล่าเก่า

เจียงชื่อกำลังพักผ่อนบนโซฟา เขารู้สึกเหนื่อยล้ากับงานที่เข้มข้นและต่อเนื่องในทุกวันนี้

หลังจากเดือนนี้ เขาคิดว่าจะลดปริมาณสัญญาในมือลง และจะไม่รับสัญญาใหม่แล้ว

ในขณะที่เจียงชื่อกำลังพักผ่อนอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน และคนสองคนที่ลงจากรถก็รีบเดินเข้ามาในบริเวณบ้านและเข้ามาในบ้านของเขา

“คุณเจียงครับ!”

เจียงชื่อหันมองไปและเห็นว่าเป็นคนรู้จัก แต่เป็นคนรู้จักที่เพิ่งชักสีหน้าใส่เขาเมื่อไม่นานมานี้ นั่นก็คือโหวหยังกับเลขาของเขา

ติงเมิ่งเหยนที่เห็นว่ามีแขกเข้าบ้าน เธอจึงเตรียมจะไปเสิร์ฟชา แต่ถูกเจียงชื่อห้ามไว้

ไม่ต้อง

เจียงชื่อพูดอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าสัญญาของผมกับเครื่องประดับม่อเป่ยได้ถูกยกเลิกไปแล้วนะ? อีกอย่าง ประธานบริษัทของคุณเป็นโทรมายกเลิกด้วย ตอนนี้ผมน่าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกคุณแล้ว แต่ทำไมยังมาหาผมถึงที่บ้านด้วย?”

ติงเมิ่งเหยนที่ได้ยินเช่นนี้ก็เข้าใจว่าสองคนนี้เป็นพนักงานของบริษัทที่เพิ่งยกเลิกสัญญากับเจียงชื่อ

ถึงว่าทำไมสีหน้าของเจียงชื่อเย็นชามาก

โหวหยังยิ้มเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณเจียงครับ คุณใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ที่ผ่านมาเครื่องประดับม่อเป่ยทำผิดไปจริงๆ แล้ววันนี้ ท่านประธานให้พวกเราสองคนมาเยี่ยมคุณเจียงชื่อ ก็เพื่อจะขอโทษคุณนะครับ”

ในขณะที่พูด เขาก็วางกล่องที่สวยงามไว้บนโต๊ะ

เมื่อเปิดออกมาดูแล้ว ข้างในคือชุดเครื่องประดับอันมีค่าชุดหนึ่ง

ซึ่งรวมไปด้วยสร้อยข้อมือสองเส้น สร้อยคอหนึ่งเส้น และต่างหูอีกหนึ่งคู่ ทั้งหมดเป็นอัญมณีที่ทำมาจากหยก ซึ่งดูแล้วล้ำค่ามาก ราคาของมันไม่ต่ำกว่าหลายล้านอย่างแน่นอน

โหวหยังยิ้มพูดอย่างประจบสอพลอ “เครื่องประดับชุดนี้มีชื่อว่า ‘ร้อยนกตามฟีนิกซ์’ เหมาะสำหรับคุณนายเจียงมากเลยนะครับ”