ติงเมิ่งเหยนก็เหลือบมองไป ซึ่งปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่ามันเป็นของดี!

แต่ว่า สีหน้าของเจียงชื่อยังคงเย็นชา

“เก็บของขวัญคุณกลับไป”

สีหน้าของโหวหยังก็บูดบึ้งทันที เขาอุตส่าห์ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีแล้ว แถมของขวัญชุดนี้ยังล้ำค่าขนาดนี้ ทำไมเจียงชื่อถึงใจแข็งขนาดนี้?

เลขาที่อยู่ข้างๆ รีบพูดขึ้นว่า “คุณเจียง พวกเรารู้ว่าคุณน้อยใจ แต่อันที่จริงแล้ว หินสิบก้อนที่คุณคัดเลือกออกมามันล้วนเป็นหินชั้นยอดเลยนะครับ แต่ว่าในระหว่างที่นำส่งให้กับช่างตัดหิน พวกเขาสลับผิดกัน ช่างตัดหินจึงหยิบหินขยะไปตัด ผลจึงทำให้เราเข้าใจคุณผิด ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ”

คำพูดเหล่านี้ได้โยนความผิดทั้งหมดไปให้กับช่างตัดหินคนนั้น และพวกเขาสองคนก็กลายเป็นคนบริสุทธิ์ทันที

แต่เจียงชื่อไม่ได้เด็กอนุบาล แล้วเขาจะถูกหลอกง่ายๆ ได้อย่างไร?

เขาจึงพูดขึ้นว่า “เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่แค่ขอโทษก็จบ พวกคุณไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนสิ เก็บของขวัญของคุณ และออกไปได้แล้ว เจียงชื่อคนนี้จะไม่มีวันร่วมมือในทางธุรกิจกับเครื่องประดับม่อเป่ยของพวกคุณอีก”

เป็นคำพูดที่เด็ดขาดมาก

และในที่สุด โหวหยังก็ทนไม่ได้อีก

เขาจึงทุบโต๊ะแล้วตะโกนออกมา “แมร้ง กูอุตส่าห์ลดตัวมาขอโทษมึงถึงที่ แต่มึงกลับเล่นตัวกับกู? จะเหยียบหัวกูเลยใช่ไหม?”

“จะบอกมึงไว้นะ สัญญาในวันนี้ มึงอยากเซ็นก็ต้องเซ็น ไม่อยากเซ็นก็ต้องเซ็น!”

เจียงชื่อพูดอย่างเย้ยหยัน “อ้อเหรอ? ถ้าผมไม่ยอมเซ็นล่ะ?”

โหวหยังขยิบตาให้กับเลขาของเขา

เลขาก็เข้าใจและเดินไปปิดประตูบ้านทันที

จากนั้นโหวหยังก็หยิบมีดสั้นออกมาแล้วรูดมันเบาๆ บนโต๊ะ ทำให้โต๊ะกลายเป็นรอยขีดข่วน และทำให้รู้ว่ามีดสั้นเล่มนั้นคมแค่ไหน

เจียงชื่อถอนหายใจ

เพราะโต๊ะดีๆ ของเขาต้องเสียหายแบบนี้

โหวหยังยังคงแกว่งมีดสั้นไปมาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เจียงชื่อ มึงทำไมไม่ถามก่อนว่าโหวหยังคนนี้เป็นคนแบบไหน? ในเส้นทางนักเลง ใครๆ ก็เรียกกูว่า ‘พี่หยัง’ การที่กูมาในวันนี้ เป็นการให้เกียรติมึงมากแค่ไหนแล้ว แต่มึงยังเสือกเล่นตัวกับกู มึงคิดว่ากูกระจอกงั้นใช่ไหม?”

“กูจะบอกมึงในตอนนี้เลยนะ ถ้ามึงยอมเซ็นชื่อดีๆ อนาคตพวกกูยังเป็นเพื่อนกันได้ตามปกติ กูจะไม่โกงมึง และจะจ่ายให้มึงตามที่ควรจ่าย”

“แต่ถ้ามึงกล้าแข็งกร้าวกับกู กูจะไม่เกรงใจมึงอีก”

“เมียมึงสวยขนาดนี้ มึงคงไม่อยากฝากรอยแผลเป็นบนใบหน้าของมันใช่ไหม? แบบนี้ไม่จะไม่สวยแล้วใช่ไหม?”

ประโยคนี้ทำให้เจียงชื่อรู้สึกโกรธมาก และเป็นการปลุกมังกรในตัวของเจียงชื่อให้ตื่น

ท่ามกลางคำข่มขู่ทั้งหลาย สิ่งที่เจียงชื่อเกลียดที่สุดคือการใช้ติงเมิ่งเหยนเป็นเครื่องมือในการข่มขู่เขา

เพราะมันน่าเกลียด และน่ารังเกียจมาก

กลิ่นอายของการสังหารที่รุนแรงเจียงชื่อแผ่ออกมาจากร่างกายของเจียงชื่อ แม้แต่ติงเมิ่งเหยนที่นั่งอยู่ข้างเจียงชื่อยังสัมผัสถึงความหนาวเย็นบนร่างกายของเขา ซึ่งนั่งคือออร่าในตัวที่ฝึกมาจากเทพแห่งสงครามชูร่าเมื่อเขากำลังจะสังหารศัตรูในสนามรบ

เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆ ลุกยืนขึ้นและเพ่งมองไปที่โหวหยังด้วยสายตาเหยี่ยว

ทันใดนั้น โหวหยังก็รู้สึกถึงแรงกดดันนั้น

แม้เจียงชื่อจะไม่พูดอะไร แต่โหวหยังก็เริ่มสั่นเทาด้วยความตกใจ และมีดสั้นในมือของเขาก็เกือบจะหล่นลงพื้น

แต่เขากำมันไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วตะโกนพูดว่า “แมร้ง มึงยังกล้ามองกูแบบนี้เหรอ?”

โหวหยังยกมีดสั้นขึ้น

“กูจะสอนมึงเองว่าต้องทำตัวยังไงต่อหน้ากู!”

เขาถือมีดสั้นในมือแล้วพุ่งเข้าใส่เจียงชื่อ แต่ในขณะที่เขาเพิ่งก้าวออกไปนั้น เขาก็สัมผัสถึงอาการเจ็บแปลบในช่วงท้องส่วนล่างของเขา จากนั้นตามด้วยลำคอมีรสชาติแปลกๆ และเขาก็กระอักเลือดออกมาอย่างเต็มปาก!