พระอาทิตย์สาดส่อง ท้องฟ้าแจ่มใส

นานๆ ทีกว่าเจียงชื่อจะเข้าไปในสำนักงานของเครื่องประดับดาวฤกษ์ และเดินเข้าไปในออฟฟิศของผู้จัดการสาขาหยวนหยาเหว่ย

ตั้งแต่เจียงชื่อเดินเข้ามา หยวนหยาเหว่ยก็ทำหน้าบูดบึ้งตลอด

เขายังคงไม่ลืมการแพ้การเดิมพันในครั้งที่แล้ว ทำให้เขาต้องพ่ายแพ้อย่างไร้ศักดิ์ศรีและยังต้องกินมาม่าอีกด้วย ซึ่งแค้นนี้ เขาต้องจำไปตลอดชีวิต จนกว่าเขาจะเอาชนะเจียงชื่อได้

“เรียกคุณมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งมาล่ะ?” หยวนหยาเหว่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์

เจียงชื่อได้แต่มองเขาอย่างเย็นชาและไม่ตอบคำถามเขา

สำหรับคำพูดจู้จี้จุกจิกแบบนี้ เขาไม่จำเป็นต้องสนใจ มีแต่จะทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเขากำลังหาข้อแก้ตัว

หยวนหยาเหว่ยที่เห็นเจียงชื่อไม่มีเจตนาที่จะถกเถียงกับเขา เขาก็หมดอารมณ์และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “วันนี้ที่ผมเรียกคุณมาก็เพราะมีงานจะมอบหมายให้คุณไปทำ”

จากนั้นเขายื่นเอกสารชุดหนึ่งให้กับเจียงชื่อ

“ตามคำขอจากสำนักงานใหญ่มิลาน พวกเขาต้องการให้เราซื้อหินจำนวนหนึ่งในเขตเจียงหนานแล้วส่งไปให้พวกเขา”

“ราคาสินค้าเราได้เจรจากันเสร็จแล้ว คุณแค่ไปรับสินค้าตามข้อกำหนดก็พอ”

“เสร็จแล้วคุณก็แค่ส่งของออกไปจากศุลกากรก็สิ้นเรื่อง”

“ง่ายๆ เลยใช่ไหม?”

แน่นอน มันง่ายมาก เป็นงานธุรกรรมที่ใครๆ ก็ทำได้ เพราะงานสำคัญได้ทำเสร็จแล้ว

สิ่งที่เจียงชื่อต้องทำก็คือ จ่ายเงิน แล้วรับของ จากนั้นส่งออกไปที่ด่านศุลกากร เมื่อส่งสินค้าออกแล้วกลับมารายงานที่บริษัท ก็เท่านั้น

ไม่มีอะไรยากเลย

ความจริงเรียกใครไปจัดการงานนี้ก็ได้

แต่คำถามคือ งานง่ายๆ แบบนี้ ทำไมต้องให้ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้ออย่างเจียงชื่อมาทำเองล่ะ? จะใช้ทรัพยากรสิ้นเปลืองไปไหม?

หรือว่าหยวนหยาเหว่ยจงใจจะหางานให้เจียงชื่อทำ เพราะเห็นว่าเจียงชื่อว่างงานไม่ทำอะไร?

เจียงชื่อรับเอกสารนั้นมาและหันเดินออกจากออฟฟิศโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อมองดูแผ่นหลังของเจียงชื่อที่เดินออกไป หยวนหยาเหว่ยก็พูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “อวดดีอะไร? รอแกส่งของออกไปจากด่านศุลกากรก่อนเถอะ แกจะได้รู้ว่าอะไรคือการตกอยู่ในที่นั่งลำบาก!”

จากนั้นเขาก้มหน้าลง แล้วหยิบแฟ้มเอกสารออกมาจากลิ้นชักอีกชุดหนึ่ง ด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย เขาซ่อนแฟ้มเอกสารนั้นในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วเดินออกไปจากออฟฟิศอย่างเงียบๆ และในช่วงจังหวะที่ไม่มีใครอยู่ เขาได้แอบนำแฟ้มเอกสารนี้ไปไว้ที่ตู้เก็บหนังสือในห้องทำงานของเจียงชื่อ

“เจียงชื่อเอ๋ยเจียงชื่อ มีบัญชีการลักลอบนำเข้านี้ แกจะดิ้นหลุดได้ยังไง?!”

เขายิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข

หยวนหยาเหว่ยออกจากห้องทำงานของเจียงชื่ออย่างเงียบๆ จากนั้นส่งข้อความถึงเหวยซือ ซึ่งเขียนสั้นๆ ของคำว่า ‘เสร็จสิ้น’

หยวนหยาเหว่ยเป็นหมากตัวสำคัญของแผนการนี้

แม้เขาจะเคยทะเลาะกับเหวยซือและทำให้เขาไม่พอใจมาก แต่เพื่อจะจัดการเจียงชื่อ เขายอมอดทนต่อความไม่พอใจนั้น

ทุกอย่าง ก็เพื่อจะกำจัดเจียงชื่อ!

แต่เจียงชื่อในตอนนี้ยังไม่รู้อะไรเลย เขาพาลูกน้องและรถบรรทุกอีกหลายคันขับไปยังแหล่งซื้อหิน และได้พบกับเจ้าของเหมืองแร่ หยางเย่าข่าย

“สวัสดีครับเจ้านายหยาง ผมคือเจียงชื่อ ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์ครับ”

“บริษัทผมน่าจะทำสัญญาซื้อขายกับบริษัทไปแล้วใช่ไหมครับ วันนี้ผมมารับสินค้าครับ”

หยางเย่าข่ายพยักหน้าตอบ “ฮ่าๆ ผมรอพวกคุณอยู่พอดีเลย”

หยางเย่าข่ายส่งมอบสินค้าและเจียงชื่อก็จ่ายเงินค่าสินค้าไป ทุกอย่างราบรื่น เมื่อได้รับเงินของเจียงชื่อแล้ว หยางเย่าข่ายก็ส่งมอบสินค้าและขนขึ้นรถบรรทุกสามคันเต็มๆ

แต่เมื่อเห็นหินบนรถบรรทุกนั้น เจียงชื่อก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ปฏิเสธไม่ได้

ตามความรู้สึกของเขาที่มีต่อหินอัญมณี คุณภาพของหินบนรถบรรทุกสามคันนี้แย่มาก ซึ่งดูแล้วทั้งหมดล้วนเป็นหินขยะทั้งนั้น ส่งไปสำนักงานใหญ่มิลานก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก