เขาเคาะโต๊ะเบาๆ แล้วถามว่า “โหวหยัง สำหรับคุณแล้ว ผมไม่น่าจะมีบุญคุณอะไรต่อคุณนะ มีแต่ความเกลียดชังมากกว่า แล้วคุณขอบคุณผมเรื่องอะไร?”

โหวหยังยืดอกแล้วกัดริมฝีปากของตน

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ หลายๆ รอบ โหวหยังก็เล่าความจริงที่เกี่ยวข้องกับการสมรู้ร่วมคิดที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อนให้กับเจียงชื่อฟัง

ว่าเขาให้ความร่วมมือกับเหวยซือในการวางแผนทำร้ายเจียงชื่ออย่างไร แล้วเขาถูกเหวยซือหลอกใช้อย่างไร และสุดท้ายเขารอดมาได้เพราะใคร ซึ่งรายละเอียดทุกอย่างนี้ เขาก็เล่าออกมาอย่างหมดเปลือก

ถ้าหากเจียงชื่อไม่ได้ทำลายแผนของเหวยซือ โหวหยังในเวลานี้ก็คงนอนอยู่ในคุกแล้ว

บุญคุณนี้มันยิ่งใหญ่เหมือนกับภูผา

จนกระทั่งตอนนี้ เจียงชื่อถึงจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

ที่ผ่านมาเจียงชื่อคิดอยู่ตลอดว่าหยวนหยาเหว่ยเป็นคนวางแผนจะทำร้ายเขา เพราะภารกิจนี้และคนขับทั้งหมดก็มาจากหยวนหยาเหว่ยทั้งนั้น

ดังนั้น หลังจากผ่านวิกฤตมาได้ เจียงชื่อไม่ได้รีบร้อนที่จะคิดบัญชีกับหยวนหยาเหว่ยเลย

เพราะถึงอย่างไรแล้ว พวกเขาทั้งสองเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ถ้าหากเกิดความขัดแย้งกันอย่างเปิดเผยแบบนี้ เกรงว่าจะไม่เป็นผลดีต่อบริษัทแน่นอน

แต่หลังจากที่ได้ยินข้อเท็จจริงจากปากของโหวหยังแล้ว เจียงชื่อถึงจะตระหนักได้ว่าหยวนหยาเหว่ยเป็นแค่หมากรุกตัวหนึ่ง ส่วนต้นตอของแผนการทั้งหมดนี้คือเหวยซือต่างหาก

เหวยซือคนนี้ได้สร้างความขัดแย้งต่อเขาตั้งแต่เริ่มแรกที่ย้ายเข้ามาในเขตเจียงหนานแล้ว เจียงชื่อเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาไปเหยียบเท้าเทพหายนะคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาได้แต่ถอนหายใจยาวๆ

“ถ้าหากหยวนหยาเหว่ยแค่เกลียดผม แล้วตั้งใจจะต่อกรกับผม ผมอาจจะอดทนเพื่อภาพลักษณ์ของบริษัทก็ได้”

“แต่ถ้าเขาร่วมมือกับคนนอก ทำตัวเกลือเป็นหนอน งั้นผมจะปล่อยเขาไว้ไม่ได้อีก”

“คนคนนี้ จะต้องถูกกำจัด!”

เมื่อกลายเป็น ‘แบล็กลิส’ ของเจียงชื่อเมื่อไหร่ บุคคลนั้นก็จะถึงจุดจบของชีวิตทันที

หยวนหยาเหว่ย หมดกัน

เพื่อพิสูจน์เพิ่มเติมว่าสิ่งที่โหวหยังพูดนั้นเป็นความจริงและเชื่อถือได้ เจียงชื่อจึงได้ค้นออฟฟิศของเขา และในที่สุดก็พบบัญชีการลักลอบนำเข้าในตู้หนังสือของเขาจริงๆ

เพราะสองสามวันที่ผ่านมานี้ เขาให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก หยวนหยาเหว่ยจึงไม่มีโอกาสที่จะเข้ามาหยิบเอกสารชุดนี้ไปได้ ดังนั้นมันจึงยังอยู่ที่เดิม

เจียงชื่อเปิดดูและเห็นว่ามันเป็นไปอย่างที่โหวหยังพูด พวกเขาทั้งสองถูกหลอกใช้พร้อมกัน

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเจียงชื่อพบกล่องดำนั้นก่อน เกรงว่าทั้งสองคงติดคุกหัวโตไปแล้ว

“เฉียดฉิวจริงๆ”

เจียงชื่อเก็บเอกสารนั้นแล้วมองไปที่โหวหยังและพูดกับเขาว่า “ความจริงแล้วคุณไม่ต้องขอบคุณผมก็ได้นะ เพราะทั้งหมดที่ผมทำ ก็เพื่อจะปกป้องตัวเองเท่านั้น และผมก็แค่บังเอิญช่วยคุณไว้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะช่วยคุณด้วยซ้ำ”

นี่คือความจริง

และการที่กล้าพูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ มันก็ยิ่งทำให้โหวหยังซาบซึ้ง

จากนั้นเขาถามอย่างสงสัยว่า “คือว่า คุณเจียงครับ ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าคุณไปเจอกล่องดำนี้ได้ยังไงครับ?”

เจียงชื่ออุบเรื่องนี้ไว้ “เรื่องนี้ผมไม่สะดวกบอกคุณหรอกนะ”

“แล้ว……กล่องดำไปไหนแล้วครับ?”

เจียงชื่อกางมือออก “จู่ ๆ บนรถมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาแบบนี้ ผมก็ต้องโยนมันทิ้งสิ”

“โยนทิ้งเลยเหรอครับ?”

“ใช่ ก็โยนทิ้งข้างทาง ตอนนี้คงถูกคนเก็บไปแล้วล่ะ”

แต่อันที่จริงแล้ว ในระหว่างการขนส่งสินค้า เจียงชื่อได้ให้ซุนจ้ายเย้นพาคนมารับกล่องหยกนั้นไปแล้ว ถือว่าเป็นรายได้พิเศษของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งไป

มีคนเอาของขวัญมาให้ฟรีๆ แบบนี้ ทำไมเขาต้องปฏิเสธล่ะ?

ของขวัญชิ้นใหญ่จากเหวยซือนี้ เจียงชื่อเก็บมันไว้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่สะดวกที่จะบอกให้โหวหยังฟังก็เท่านั้น

แต่แน่นอนว่าโหวหยังไม่ใช่คนโง่อยู่แล้ว และเขาก็รู้ว่าการ ‘โยนทิ้ง’ ที่เจียงชื่อพูดนั้นก็แค่ข้ออ้าง กล่องหยกนั่นต้องเสร็จเจียงชื่ออย่างแน่นอน

และมันก็ยิ่งทำให้โหวหยังชื่นชมเจียงชื่อมากขึ้น

ผู้ชายคนนี้ ลึกลับจนตามไม่ทันจริงๆ เขาไม่เพียงแต่รอดพ้นจากภัยพิบัติ แต่ยังสร้างกำไรอันมหาศาลให้ตนเองอีกด้วย

ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ