ยังคงเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อเช่นเคย

ความจริงแล้ว โหวหยังเป็นผู้ช่วยที่ดีสำหรับการทำงานให้กับซูชิ่งเลี่ยงมายี่สิบปีนี้ และช่วยที่ไล่โหวหยังออกซูชิ่งเลี่ยงก็ลำบากเช่นกัน เพราะหาคนมาทดแทนยากมาก

แต่ผลลัพธ์ในปัจจุบันนั้น ทุกอย่างจบลงอย่างมีความสุข

โหวหยังได้รับโอกาสกลับมาทำงานในออฟฟิศผู้จัดการอีกครั้ง เป็นสถานที่ที่คุ้นเคยสำหรับเขา แต่เป็นประสบการณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขารู้ว่าการที่เขาสามารถกลับมาที่บริษัทนี้อีกครั้ง ไม่ได้เป็นเพราะความสามารถของเขา แต่เป็นเพราะบุญคุณของเจียงชื่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น

โหวหยังมองย้อนกลับไป ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเลขาที่ไปหาเรื่องที่บ้านเจียงชื่อกับเขาแล้วชิ่งหนีไปก่อน

ซึ่งก็เพราะไอเดียของเลขาคนนี้ เขาถึงได้คิดร้ายกับเจียงชื่อ

ทันทีที่เห็นเขาคนนี้ โหวหยังก็โกรธมาก ยามตกทุกข์ได้ยาก มักจะพบถึงความจริงใจ แต่ยามเป็นสุข มักจะพบกับผู้เคราะห์ร้าย

เลขาเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่หยัง ยินดีด้วยนะครับที่ได้ตำแหน่งเดิมคืน!”

“ผมไม่นึกเลยจริงๆ ว่าพี่จะสามารถกลับมาที่สำนักงานแห่งนี้และเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อได้อีกครั้ง ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ 20 ปีของพี่กับท่านประธานจะไม่ได้ตัดขาดกันง่ายๆ เลยนะครับ”

โหวหยังไม่ได้สนใจเขา ได้แต่หันหลังแล้วเดินกลับไปนั่งลงบนที่นั่งทำงาน

แต่เลขาก็เดินตามมาและพูดโดยไม่ดูสีหน้าคนอื่น “พี่หยัง บอกผมทีว่าหลังจากตอนนั้น พี่จัดการกับเจียงชื่อยังไงครับ? วันนั้นมันบ้ามากนะครับ ผมเองก็ไม่พอใจมันมากจริงๆ พี่หยังครับ จากนั้นพี่หยังหาคนไปจัดการมันให้สาสมแล้วใช่ไหมครับ?”

เลขาคิดได้เพียงเท่านี้

และเขาไม่มีทางคิดได้ว่าคนอย่างเจียงชื่อจะช่วยเหลือโหวหยังได้

โหวหยังทำเสียงฮึดฮัดแล้วเพ่งมองไปที่เลขาสักพัก จากนั้นพูดว่า “คุณ ไปรับเงินเดือนที่แผนกการเงินได้แล้ว”

เลขาถึงกับตะลึง

“พี่หยัง อีกตั้งสิบกว่าวันถึงจะเป็นเวลาจ่ายเงินเดือนนะครับ พี่จะให้ผมไปรับเงินเดือนตอนนี้ได้ไง?”

“คุณยังไม่เข้าใจเหรอ? ผมหมายถึงคุณถูกไล่ออกแล้ว ตอนนี้ไปรับเงินเดือนแล้วออกไปจากที่นี่”

นำเสียงของโหวหยังเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง

เลขายังยืนนิ่งอยู่กับที่และยังตั้งสติไม่ได้ “ไม่ พี่หยังอย่าล้อผมเล่นสิครับ? เพิ่งกลับมาก็ล้อผมซะแล้ว มันไม่สนุกเลยนะครับ”

“ผมดูล้อเล่นอยู่เหรอ?”

เมื่อมองสีหน้าของโหวหยัง เลขาก็ตระหนักได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เขาจึงพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “พี่ครับ เรื่องครั้งก่อนผมผิดจริงๆ ครับ ผมไม่ควรขับรถหนีไปก่อน แต่พี่ก็เห็นแล้วว่าไอ้สารเลวเจียงชื่อมันเก่งแค่ไหน ผมก็แค่กลัว ถึงได้เลือกทำแบบนี้ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์นะครับ พี่จะโทษผมแบบนี้ไม่ได้นะ หรือว่า จะให้ผมคิดหาวิธีจัดการเจียงชื่ออีกครั้ง เพื่อเป็นการแก้ตัวครับ ผมรับรองว่าจะจัดการไอ้หมอนั่นแทนพี่ให้สะใจไปเลยครับ!”

“จะมากไปแล้ว!!!”

โหวหยังตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนทันที ทำให้เลขาตกใจจนแทบจะล้มลงกับพื้น

จากนั้นตะคอกอย่างเสียงดังว่า “ผมไล่คุณออกไป ก็เพราะไม่อยากให้คนประจบสอพลออย่างคุณอยู่ทำร้ายเครื่องประดับม่อเป่ยต่อ! เมื่อก่อนผมผิดไปที่เชื่อคุณ ตอนนี้ผมต้องแก้ไขมัน”

“แล้วก็ คุณเจียงเป็นผู้มีพระคุณ ไม่ใช่คนต่ำทรามอย่างคุณจะต่อกรได้หรอก!”

โหวหยังจ้องเขม็งไปที่เลขา “ผมขอเตือนคุณไว้ก่อน ถ้าคุณยังกล้าดูหมิ่นคุณเจียงอีก ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต โหวหยังคนนี้ก็จะลากคอคุณมาหั่นเป็นชิ้นๆ!!! เข้าใจแล้วใช่ไหม?”

เลขาตกใจมาก เขาไม่คิดเลยว่าโหวหยังจะมีปฏิกิริยาแบบนี้

เขาได้แต่กลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า

“เข้า เข้าใจแล้วครับ”

“เข้าใจก็ไสหัวออกไปให้พ้นสิ!”

โหวหยังตะคอกอย่างเสียงดัง เลขาก็ไม่กล้าอยู่ต่อ ได้แต่หันหลังแล้ววิ่งออกไปเหมือนหนูตัวน้อย